The helm of awe

Het ging eigenlijk best goed, de hengst bewoog in een goede balans onder haar zit door de sneeuw. Ze had verwacht dat het een ramp zou worden, maar ze wou het toch proberen. Nu was het vrij rustig in het bos dus veel problemen verwachtte ze niet, maar toch. Ámur was niet een van de makkelijkste hengsten. Hij had de naam van een reus gekregen vanwege zijn grootte maar hij was overal bang voor. Hoewel het nu best oké leek te gaan, hij was in ieder geval niet meer zo bang voor het geluid van de sneeuw onder zijn hoeven. Je zou denken dat hij na winters vol sneeuw er al wel aan gewend zou zijn maar wanneer hij een rijder op zijn rug had vond hij het toch weer een beetje lastig. Zijn vorige eigenaar had er geen raad mee geweten dus had hij haar naar Griselda toe gestuurd, zodat zij met hem kon werken. Ze had nu al twee week met hem gewerkt en hij liep al een stuk beter.

Toch, zonder dat ze het had voorzien, schoot er ineens een kraai van achter een boom omhoog en meteen sprong de hengst ervoor opzij. Griselda had meteen de teugels opgepakt om hem met het touw tegen te houden maar hij was al begonnen te rennen. In de galopsprongen vlogen de vlokken sneeuw omhoog tegen zijn buik wat ervoor zorgde dat de grote hengst flink begon te bokken. Ze probeerde zo goed mogelijk erin mee te gaan en hield hem dan ook niet tegen. ‘Just ride it out,’ zoals haar vader dan zou zeggen. Nu was Griselda ook wel redelijk wat gewend maar een bokkesprong had ervoor gezorgd dat ze uit balans raakte en dat moment was dan ook cruciaal, het lukte haar niet om haar balans terug te vinden en dus liet ze zichzelf maar vallen. Niet bepaald een goede les om het paard te leren maar het was even niet anders. Ze zou wel weer met hem werken.

Ze stond weer op en probeerde de hengst te vinden, maar die was al uit haar blikveld verdwenen. Zachtjes vloekte ze even binnensmonds en keek ze naar Fricka, die haar braaf bij haar was blijven staan. De wolf leek ook een beetje verward, zo vaak zag ze Griselda niet vallen. ”Zoek en haal,” Zei ze tegen de wolf waarom ze dan ook meteen wegrende. Fricka was aangeleerd om de paarden weer veilig terug te brengen, zij kon ze makkelijk vinden en terug drijven. Ámur was niet makkelijk maar ze had vertrouwen in de wolf. Licht pijnzend boog ze even voorover en zette ze haar handen op haar knieën. Het was ook ineens weer stil in het bos wat ergens wel kalmerend werkte. Ze had zuchtte diep en had even niet zo heel veel door, dus ook de jongen niet. Ze schrok een beetje en deed een stapje achteruit. "Oh, mijn excuses. Ik had niemand verwacht" Excuseerde hij zich, waarop ze wel glimlachte. De manier waarop hij voor zich uit keek en zocht vertelde haar dat hij niet goed kon zien. ”Geeft niet, ik ook niet.” Zei ze vriendelijk, waarop ze ook even naar de hond keek met een glimlach. ”Het is hier normaal gesproken altijd best rustig.” Ging ze verder, al was het misschien een overbodig detail.