Een diepe frons rustte op zijn gezicht terwijl hij zichzelf door de gigantische stapel brieven werkte die er die ochtend voor hem geleverd waren. Afwezig strook hij over het hoofd van de ontzettend dikke kat die naast hem lag te spinnen en met een zucht wierp hij de laatste brief op de bijzettafel naast hem. Wederom geen succes. Niet al te lang geleden had hij in een dronken opwelling zijn favoriete slavin vergokt en natuurlijk had hij er op den duur spijt van gekregen. Toch had hij het als een klein probleem gezien. Hij was steenrijk en iemand als hij wist dat een flinke som geld genoeg was om ieder probleem op te lossen. Desondanks werd hij elke dag belaagd door slecht nieuws. Niemand leek haar te kunnen vinden en voor het eerst in zijn leven kreeg hij eens niet wat hij wilde.

Zijn glas werd zonder woorden bijgevuld door een slavin, terwijl een ander op hem af kwam lopen met het nieuws dat hij bezoek had. Tengiz reageerde niet, op een opgetrokken wenkbrauw na. Zijn zus, blijkbaar. Een onverwacht bezoek, al kwam het wel gelegen. Ergens had hij wel behoefte aan wat gezelschap. “Let her in,” mompelde hij, terwijl hij opstond en richting de ontvangsthal liep. Zodra hij een blik op het gezichtje van zijn jongere zusje wierp, verscheen er een verwelkomende grijns op haar gezicht. “My dear sister,” zei hij geamuseerd, al was er een lichte hint van sarcasme in zijn toon. Tengiz hield van zijn familie, tot op zekere hoogte. “To what do I owe the pleasure?” Het was geen geheim dat Aliyah en Tengiz’ tweelingzus niet bepaald goed met elkaar op konden schieten, al vond Tengiz zelf het soms hoogstens amuserend. Alle familiedrama entertainde hem wel, tot op het punt dat hij er zelf bij betrokken werd.

& Aliyah

Het liefst bleef hij slechts een toeschouwer bij alle familiedrama, maar zo nu en dan was het niet te voorkomen dat hij er toch bij betrokken werd. In dat geval koos hij toch meestal de kant van zijn eigen tweelingzus, want dat had hij immers altijd al gedaan. Zij had echter weer een bloedhekel aan hun jongste zusje, al had Tengiz tot op de dag van vandaag geen enkel idee waarom. Sommige mensen lagen elkaar gewoon niet, en dat bleek maar weer. Hij wist dan ook zeker dat zijn tweelingzus niet bepaald blij zou zijn dat hij zijn dag met Aliyah zou doorbrengen. Sinds zijn verloving waren ze echter enigszins uit elkaar gegroeid en op dit moment kon het hem eigenlijk niet meer zoveel schelen wat zijn tweelingzus van hem dacht.

Geheel oprecht klonk zijn begroeting niet, maar dat was maar zelden zo. De meeste mensen brachten hem toch alleen maar een bezoekje wanneer ze iets van hem moesten hebben en Tengiz vroeg zich af of dat deze keer ook het geval zou zijn. Hij betwijfelde het echter. Aliyah kreeg alles wat ze wilde en meer van hun vader. Dat ze het lievelingetje was, viel maar moeilijk te ontkennen. Misschien dat zijn tweelingzus het daarom zo op haar had voorzien. Nonchalant kwam ze voor hem zitten en opperde dat ze eraan zat te denken om even uit Valyria te vertrekken. Tengiz trok een nieuwsgierige wenkbrauw omhoog. “Really now?” reageerde hij even. Hun vader zat er hoogstwaarschijnlijk niet op te wachten. Hij greens even toen ze hem om een aanbeveling vroeg. “Navarre if you prefer civilized people,” suggereerde hij als eerste. Navarre was wel een van zijn favoriete bestemmingen. “Vanaheim if you don’t .” Geen ideale vakantiebestemming. De mensen waren niet bepaald verwelkomend, maar de cultuur was uiterst interessant. “I take it Valyria is starting to bore you?” vroeg hij vervolgens. Het was de laatste tijd namelijk vrij stil geweest wat de familie El Jaouhari betrof.