I’ll be godlike…

Linonl was ondertussen een dag op Fallen Skies, hij was nog niemand tegen gekomen maar voelde de energieën van levende wezens niet ver van hem. Ergens moest er dus een dorp zijn. Zijn eerste nacht hier was een ramp geweest, omdat hij het land en de omgeving niet kent was hij tijdens zijn slaap verrast door een rivier die buiten haar oevers was getreden, was hij aangevallen geweest door een roedel wolven en was hij zijn boog bijna verloren. Voor die laatste heeft hij alles gedaan om deze te reden, al was dat zelf bijna naar beden een bergwand aftuimelen om hem weer te pakken te krijgen.

Hij wist niet hoe hij eruit zag maar vermoedde dat hij eruit zag as een halve wilde en dat hij vol met stof en zand en dergelijke moest hangen. Het was nu niet dat hij ijdel was, maar hij zag er toch op zijn minst een beetje proper uit. Nonchalant ging hij met zijn vuile hand door zijn haren, zodat zijn haar nog net iets vettiger werden. Ondanks zijn woest voorkomen nu, liep hij toch nog met een elegantie die hij zich vanaf zijn jeugdjaren meester had gemaakt. Was dit door zijn lengte? Of was het gewoon door zijn zelfvertrouwen? Hij moest toegeven dat hij niet snel aan zichzelf twijfelt en dat hij best wel trots is op hoe hij eruit ziet enz. Ondanks dat hij zichzelf wel oké vind, komt hij echter bijna nooit over als iemand die hooghartig doet. Toegegeven, hij was niet meteen de vriendelijkste persoon op de wereld maar dat lag grotendeels aan het feit dat zijn hele leven al gemeden werd door mensen en dat hij steeds behandeld werd als eens tuk vuil, een elf zou voor minder een beetje een gek of slecht kantje krijgen toch?

Het leek wel een eeuwigheid, maar eindelijk kwam Linonl aan de rand van een dorpje, hij was in Rhoynar, al had hij daar geen idee van omdat hij Fallen Skies totaal niet kende. Wat hij echter nog niet wist is dat hij op een eiland zat, en het ‘vaste land’ van Fallen Skies nog een beetje verder was. Hij struinde Isla de Juegas door terwijl hij zich steeds slechter op zijn gemak begin te voelen. Mensen keken hem na, hij viel enorm op met zijn vreemde kledij en zijn vuile uiterlijk. Na enkele straten te zijn ingegaan, kwam Linonl bij iets wat op een herberg of taverne leek. Eindelijk! Dacht hij. Eindelijk een plaats om me op te frissen en wat informatie te vragen over waar ik nou precies ben.
Hij stapte de bar binnen en sloot de deur achter hem, de zoute lucht van buiten werd meteen vervangen door de niet zo frisse geur van gemorst bier, zweet, en dingen die hij niet kende. Het was redelijk rustig en hij ging richting bar om aan keeper te vragen of hij zich misschien ergens kon opfrissen. Ook hier keken mensen hem aan alsof hij iets vies en besmettelijk was. Hoewel hij die blikken gewoon was van vroeger had hij stiekem toch gehoopt dat het hier op een nieuw land anders zou zijn. Hij snoof effe zachtjes. Ze zijn allemaal hetzelfde dacht hij bij zichzelf. Hij zette zich neer op een kruk en probeerde de aandacht te trekken van de barman. Toen hij die eindelijk kreeg zag hij in een ooghoek een vrouw zitten die zijn aandacht een beetje trok. Hij richtte zich weer tot de barman; ‘Beste, kan ik mezelf hier misschien even opfrissen? Ik heb een lange reis achter de rug, ik heb niet meteen goud om te betalen voor je diensten, maar als je wilt kan ik een tijdje voor je werken, ik ben best een goede jager.’ Linonl gebaarde naar zijn boog die achter op zij rug hing. De man achter de toog bestudeerde Linonl even. ‘Nee hoor knul, het is goed zo, boven kan je je opfrissen, gratis, ik breng je even.' De barman ging Linonl voor de trap op en leidde hem naar een soort badkamer waar wat water was en dergelijke. Linonl sloot de deur en deed zijn kleren uit… Dit deed deugd…

Eens hij klaar was en weer beneden was, bedankte hij de barkeeper en wou hij weer naar buiten gaan. Hij hoorde een vrouw plots schreeuwen en hij draaide zich om, verrast door deze plotse sfeerwisseling in de bar. Hij keek naar waar het tumult vandaan kwam en zag de vrouw die zonet ook zijn aandacht had getrokken voor een man staan die duidelijk ook geschrokken was. Hij keek even richting barkeeper die met zijn ogen rolde en iets leek te mompelen van ‘hier gaan we weer’ wat er op wees dat de vrouw of de man wel vaker in de problemen. Om de een of andere reden dacht Linonl dat het de vrouw was, aangezien de man net uit de lucht bleek komen te vallen. Wat een temperament… Dacht hij. Hij bestudeerde de vrouw die een wild kantje had. Ze was mager, en had iets wilds in haar ogen. Ze leek gewoon menselijk maar toch klopte er iets niet aan haar. Hij zag hoe de man zijn geduld begon te verliezen terwijl de vrouw tegen hem te keer ging en Linonl sprong voor de vrouw zodra de man zijn hand wou opheffen om haar te slaan. ‘Dat doe je beter niet vriend!’ Linonl keek de man met een uitgestreken gezicht aan. Zijn toon maakte duidelijk dat hij het meende. De man keek van de vrouw naar Linonl en weer naar de vrouw. ‘Dat kreng moet een lesje geleerd worden!’ Zei de man met nog steeds zijn ogen op de vrouw gericht. ‘Je laat de vrouw gerust, hoor je me, of ik leer JOU een lesje.’ Linonl balde zijn vuisten en de ogen van de man zochten de zijne. ‘Wat dan ook…’ Zei deze en hij draaide zich om en liep naar buiten. Linonl keek hem na en draaide zich dan tot de vrouw. ‘Sorry dat ik ertussen kwam…’ Zei hij plots. ‘Maar vrouwen raak je niet aan…’ Hij keek in de ogen van de vrouw die voor hem stond en glimlachte geforceerd. Hier was hij helemaal niet goed in, hoe zou ze reageren? ‘Ik ben Linonl…’ zei de jonge elf, en hij knikte naar Skaði.