You are the moon

De wind trok aan haar rode plukken. Liet sommige over haar lippen dansen en anderen tegen haar paarsblauwe ogen slaan. Echter verplaatste ze zichzelf niet weg van de voorkant van het schip. Haar ogen gefocust in de verte. Wetende dat zodra ze weer aan land zou komen haar leven zoals ze het had gekend tot nu toe compleet zou veranderen. Ze was geboren om iemands lady e worden. Geboren om iemands vrouw te worden. Hem kinderen te baren en gelukkig oud te worden. Hmpf. het was nooit haar stijl geweest. Ze had de wereld willen zien. Willen onderzoeken aan wie ze haar naam en leven te danken had. Haar tante die haar gehele leven lang had gesproken alsof ze haar moeder was samen met haar oom die helaas op jongere leeftijd al was overleden, hadden haar haar gehele leven bijna voorgelogen. En slechts enkele maanden geleden was ze er achter gekomen dat hun niet werkelijk haar ouders waren, maar haar oom en tante. Maar wie haar werkelijke ouders waren hadden ze ook niet willen vertellen. Inplaats daarvan had haar tante haar verloving aan de lord van Nordshal nog harder voortgezet.

Duncan was geen slechte man. In de keren dat ze hem gezien had wist ze dat nu wel. Maar jezelf lord noemen van een klein dorpje betekende nog niet dat je iets bijzonders was. Sterker nog, ze keek neer op zijn zogenaamde titel. Haar jeugd lang had ze gedroomd van grote kastelen en de meest spectaculaire jurken. Zelfs nog beter en mooier dan de diep blauwe wollen jurk die ze nu droeg met sierlijke gouden details er op geborduurd en een dikke witte bontkraag die rond haar nek drapeerde en aan haar mouwen sierde. Het was haar leven in d'Auvergne geweest waar ze haar eerste dromen naar paleizen had kunnen zien waar komen. Maar met de haven van Nordshal opdoemend uit de mist in de verte zakte de moed haar nog verder in de schoenen. Haar leven zou eindigen als lady van een klein dorpje, elke dag werkende in de stallen omdat er te weinig zouden zijn om dat werk te doen. En met een glimlachje moeten liegen tegen een man die ze nauwelijks kende dat ze van hem hielt..

Waarom had ze ooit geaccepteerd, waarom had ze niet gerelled toen het nog kon.. Nu stapte ze naar de rand van het schip, waar Duncan al gretig klaar leek te staan en plaatste voorzichtig haar hand in de zijne terwijl ze naar de kade stapte. Het hout kraakte onder haar schoenen en als zij het zelf niet deed dan was het wel haar hoop dat een duik nam in het bruinige water. Toch wist ze een glimlach op haar lippen te werken en keek op naar de oudere man. "It has been far too long my lord.' Reageerde ze met warmte op zijn woorden ook al wist ze dat ze het niet voor elkaar kon krijgen om die warmte in haar ogen te werken. Hij zou het maar moeten wijten aan zenuwen. "I hope you have been well since the last time we met?" Ze plaatste haar andere hand even op de zijne. Haar donkere ogen op de zijne focussend terwijl ze haar perfecte etiketten aanhield ook al vrat ze zichzelf vanbinnen op.

Haar onschuldige en warme glimlach was iets dat ze van jongs af aan had geleerd. Bescheiden zijn, vriendelijk lachen en iedereen aan jouw kant winnen. het was een tekstboek voorbeeld van hoe je een lady moest zijn en hoe je slim moest spelen in de gevaarlijke wereld. Ze had geen liefde voor deze man. Had geen hoop voor een toekosmt, maar begreep dondersgoed dat ze bij hem zou moeten blijven om haarzelf te beschermen. Om er achter te komen wie ze werkelijk was en om haar leven op te bouwen tot een nieuwe realiteit.

Het was allemaal nodig, er was geen pijn of verdriet voor haar, daar was geen tijd voor. Ze diende in het hier en nu te leven en zo ook te handelen. Natuurlijk had ze liever een prins op een wit paard gehad en een rijk land waar ze zich altijd thuis in kon voelen. Maar het kon er nog van komen. Zij zelf wist niet hoe de toekomst er uit zou zien, dat wist niemand.

"The journey was long, but not at all unpleasant my lord." Reageerde ze rustig op hem, kijkend naar hun handen voor ze langzaam haar eigen hand terugtrok en haar armen in elkaar vouwde terwijl ze hem aankeek. "I do hope you didn't put a lot of effort in anything for me. I would feel ashamed if you had." Ze glimlachte opnieuw warm naar hem terwijl ze even rondkeek. Als hij al iets voor haar gedaan had was het niet echt te merken, maar goed. Wie weet deed hij zijn best wel. "I am far beyond tired Duncan, I'd love to see your town.. my.. home." Ze slikte even toch moeite hebbende met de laatste woorden maar richtte zich weer op hem. Focussend op zijn houding en gezichtsuitdrikking zodat ze zich perfect kon aanpassen op mogelijke situaties.

Gefocust op de man voor haar hielt ze haar blik recht en een glimlach op haar donkere lippen. Hij was geen slecht persoon, dat was iets dat ze zichzelf bleef voorhouden. Hij bedoelde niets slecht, hij wou haar een goed leven bezorgen. Maar verdomme waarom voelde het dan zo verstikkend als ze überhaupt nadacht over een toekomst tussen hen. Tuurlijk, ze was opgegroeid met de hele gedachte van iemands lady worden. Royaal leven en hem de kinderen schenken die hij zou willen. Maar nu het zo dichtbij kwam leek het ineens een stuk minder strak als plan.

Voor die... problemen moest ze nog maar eens een oplossing vinden. Voor nu was ze nog in het openbaar en moest ze zichzelf netjes houden. Dus knikte ze richting de man en stapte met hem mee. ”I know it will Duncan.. I just need my time. Don’t fret about me.” Verzekerde ze hem met een warme blik in haar ogen en nam zijn hand aan terwijl ze haar maidens toeknikte dat ze mee konden gaan. Ze zou er nooit zoveel hebben als een royalty maar haar familie kon genoeg betalen om haar twee mee te sturen. Hé had ze tenminste nog iets van thuis over.. Geweldig.