Chaos is a ladder

RISE AND RISE AGAIN

UNTIL LAMBS BECOME LIONS

De laatste weken waren zo snel voorbij gevlogen dat het allemaal als een waas aan hem voorbij was gegaan. Vanaf het moment dat er meer doden begonnen te vallen, de avonden met de gouden vloeistof die rijkelijk vloeiden, de wandelingen langs zijn reptielen verzameling om zijn hoofd leeg te maken, tot de dagen en nachten dat hij zichzelf in zijn privé vertrekken had ‘opgesloten’ om zich op zijn werk te focussen. Althans, dat was wat hij zijn adviseurs had laten weten. Gelukkig voor hem hadden zij het grootste gedeelte van de dagelijkse werkzaamheden op zich op kunnen nemen. Helaas werd hij voor sommige dingen nog altijd gestoord. Alles leek  als een sneltrein langs hem heen te gaan alsof hij op een automatische piloot stond zonder reëel doel om naartoe te werken. En zo ook nu leek dat nog altijd het geval. Ondanks dat het doel van de komende dagen vrij vast lag leek het toch een wazig plan in zijn hoofd te zijn. Niet alleen had hij bepaalde zaken af te handelen, ook was het voor nu verstandiger om Valyria voor een tijd te verlaten. De vreemde ziekte die voor diverse doden in de stad hadden gezorgd leek steeds dichterbij te komen en nog een dode royal zou het land en tevens zijn opvolgster niet aankunnen. Want ook zijn dochter had het kasteel voor een tijd kunnen ontvluchten.

Na een aantal dagen van reizen bereiken ze dan ook de grenzen van Falkreath. Het was een reis die hij al een aantal keer eerder had weten te maken, maar niet naar Hillerød. Skørravir was zijn eindbestemming voor een aantal keer geweest. Het was een niet al te warm ontvangst geweest destijds dus ergens vroeg hij zich af hoe het er deze keer aan toe zou gaan. Naarmate de dagen verstreken leken de paarden steeds meer moeite te krijgen met de weersomstandigheden in dit gebied. De snijdende kou, diepe geulen en stijle wandelen. Zodra het gezelschap zich dan ook een weg heeft gebaand door het onvergefelijke landschap en de namiddag begon te vallen doemde de stad, gelegen op een klif dan ook op in zijn blauwe ogen. Niet veel later bereiken ze de poorten van de stad en dwingen de paarden tot een rustiger tempo om uiteindelijk terug te vallen in stap. Vrijwel direct viel hem de lichtelijk chaotische sfeer op die in de stad hing. Alsof er paniek was om iets, of iemand. Uiteindelijk besluit hij het te laten voor wat het was en banen ze hun weg langs de vele huizen, kraampjes en tavernes die de stad rijk was.

Eenmaal aangekomen bij het kasteel werden ze direct door een tweetal wachters tegengehouden. Argwanend keken de mannen Larethian aan en vroeg er een hem zichzelf te identificeren.    Larethian Akesh, king consort of Valyria. I’d like to get an audience with Lady Skarsgard. vroeg hij uiteindelijk op een wat neutrale toon waarna hij de hengst stil zet en zichzelf uit het zadel laat zakken. De twee leken het maar niet eens te kunnen worden of ze hen nu wel of niet binnen moesten laten. Inmiddels werd zijn geduld zodanig op de proef gesteld dat hij zich afvroeg hoelang hij nog rustig zou kunnen blijven. Gelukkig voor hem duurde het niet lang toen hem de toegang werd verleend en de wachters het gezelschap voor gingen. Toen de deuren van het kasteel zich opende streken zijn blauwe ogen vrijwel direct over de immense gangen die het kasteel bezat. Zijn lichaam wordt weer in beweging gezet en hij volgde de mannen zonder ook maar één woord met hen te wisselen. Iedere gang leek weer op de ander en na nog één keer de hoek om te zijn gegaan stoppen de mannen bij twee houten deuren die geopend werden. Vrijwel direct stapten ze naar binnen en kondigden het gezelschap aan. En na een lichte twijfeling van zijn kant stapt hij de zaal dan ook binnen, om vervolgens niet de lady tegen het lijf te lopen, maar een onbekend gezicht.

-closed

LARETHIAN V. AKESH