zwieber niet stelen

Terwijl hij de drankjes haalde, probeerde hij zich in te denken hoe het gesprek zou verlopen. Waarschijnlijk zou hij eerst behoorlijk wat kritiek krijgen op zijn levenswijze. Het was ondertussen al wel duidelijk dat Sierra het daar niet bepaald mee eens was. Hij zat echter niet bepaald te wachten op een preek van een courtisane over hoe hij zijn leven moest leven. Toch leek deze te komen, want toen ze klaar was, stelde ze voor dat hij misschien een baan kon zoeken. Zoals normale mensen deden. “You can barely live off the wages they pay you at the harbour,” mompelde hij. Niet dat hij het nu erg breed had, maar hij kon tenminste eten en onderdak betalen zonder het huid van zijn handen te werken op een of ander schip. “Besides, this is temporary.” Tenminste, dat hoopte hij. Hoe hij uit dit scenario ging komen, wist hij echter nog niet.

Het was niet bepaald makkelijk om op te groeien als hoge adel in Navarre, om vervolgens alles wat je had te verliezen door je eigen toedoen. Daarna werd hem blijkbaar ook nog verteld dat hij zich moest verlagen tot havenarbeider voor een hongerloontje. Nee, zo’n bestaan wilde hij niet. Sierra redeneerde dat je er nog steeds van kon leven, iets dat voor Sawyer niet genoeg was. Er verscheen even een frons op zijn gezicht toen ze vroeg wat hij hierna zou doen. In haar ogen had hij klaarblijkelijk niet een al te heldere toekomst. “What’s next is that I will go back home to reclaim what is rightfully mine,” liet hij haar op norse toon weten. Dit was een noodoplossing. Een benarde situatie die hij moest volhouden totdat hij weer terug kon naar Navarre. “Up until then, this is how I’ll make ends meet.” Alles wat hij nodig was, was één grote kans. Een enkele klus die hem genoeg op zou leveren om dingen te kunnen veranderen.

Sawyer was bij lange na niet de enige die op deze manier brood op de plank legde. Brightwater Keep kende een heel circuit aan dieven, inbrekers en beroepscriminelen. Wat op een dagelijkse basis in zijn broekzak stak, was maar een fractie van wat er elke dag van mensen gestolen, afgeperst en verduisterd werd. Niet dat het uitmaakte. Hij was een dief, hoe hij het ook wilde wenden of keren. Het liefst dacht hij daar niet aan, maar Sierra maakte er op dit moment een uitgebreid punt van om hem eraan te herinneren. Ze vertelde hem dat het hem in de problemen zou kunnen brengen, alsof hij dat niet al wist. “I know,” mompelde hij dan ook. Ze had gelijk, maar hij zou toch niet van gedachten veranderen. Over zijn thuis gaf hij misschien iets te veel weg en Sierra vroeg dan ook door. “Navarre,” antwoordde hij. “I slandered my own family name, and now I have to redeem it.” Hij wist alleen nog niet hoe.

Het was vreemd om een preek te krijgen over hoe hij zijn leven leefde van iemand die hij eigenlijk vrijwel niet kende. Ze hadden één nacht met elkaar gedeeld, waarvan Sawyer zich eerlijkgezegd maar weinig herinnerde. Toch had het ervoor gezorgd dat hij zich schuldig genoeg had gevoeld om haar haar geld terug te geven. Mede dankzij dat schuldgevoel zat hij nu hier. Fantastisch. Hij vertelde haar het een en ander over zijn verleden, al maakte hij er een punt van om niet te veel te laten doorschemeren. Sierra merkte op dat het allemaal behoorlijk intens klonk, maar Sawyer was voor enkele seconden in gedachten verzonken. Brightwater Keep was een bodemloze put en hij had geen idee hoe hij zich vanaf hier omhoog zou moeten werken. Het bestelen van andere mensen zou hem niet verder helpen, zoveel was zeker. Sierra merkte vervolgens op dat hij tenminste wel een familie had. Sawyer trok een wenkbrauw omhoog. “Not anymore,” liet hij haar weten. Zijn familie was uitgemoord, geëxecuteerd vanwege Sawyer’s hebzucht. “I’m the only one left.” Hij nam een slok van zijn water en keek haar vervolgens weer aan. “I can’t stay here.” Rhoynar was een tijdelijke oplossing, totdat hij weer terug kon.

De kans was klein dat er nog mensen waren die hem zochten. Het grootste deel van de adel in Navarre dacht dat zijn hele familie uitgemoord was, inclusief hij, dus veel premiejagers zouden er niet achter hem aanzitten. Toch hield hij liever voor zich wie hij was en waar hij vandaan kwam, al was het maar om zichzelf de schaamte te besparen. Hij was nou niet bepaald trots op het feit dat hij zijn eigen familie ten val had gebracht. Gelukkig voor hem vroeg ze er ook niet over door. Zo interessant was het leven van een ander nou ook niet. Even trok hij uit verbazing een wenkbrauw omhoog toen ze zei dat ze hem wilde helpen, al herstelde hij zich snel weer. “You can, actually,” liet hij haar vervolgens weten. Dit hele gesprek was namelijk met een reden begonnen en hij had zijn zin nog niet gekregen. “By keeping this little incident between the two of us for yourself.” En zo was de cirkel weer mooi rond. Als ze nu wel zou instemmen, had hij in ieder geval één ding minder om zich zorgen over hoeven te maken.