Echoed in the wells of silence

De middag begon tot een einde te komen en met dat zakte de zon ook steeds verder weg achter de horizon. In Navarre was hij vaak buiten te vinden, maar hier in Archeon had hij de gehele dag genoegen genomen met de schaduwen die de stad hem verder bood. De man was hier om zaken te regelen en had dat dan ook gedaan in het gezelschap van andere handelaren en hoge mensen. Vanavond had hij voor het eerst in tijden een momentje voor zichzelf. Enzo had besloten om een wandeling door één van de vele bloementuinen te maken, die de hoofdstad in overvloed leek te hebben. Het was fijn om een moment alleen te zijn, zonder het gezeur van zijn siblings aan zijn hoofd. Zijn zorgen over Costia die zich niet aan haar afspraken hield, Maximilien die telkens weer dingen van hem wilde die bijna altijd verdoemd waren om te mislukken en de zorgen die hij had over zijn enige dochter, waarvan hij toch wel wilde dat ze ooit goed terecht zou komen. En dat waren nog maar drie van de dingen die zijn hoofd wisten te vullen met zorgen.

Een diepe zucht verliet zijn mond terwijl hij met zijn armen tegen de stenen van een waterput aan leunde. Er waren verschillende planten tegen de put aangegroeid en hij boog zich wat voorover om naar beneden te kunnen kijken, om erachter te komen dat er nog daadwerkelijk water in zat ook. Het verbaasde hem dat alles nog niet verdampt was door de warme zon.

In zijn ooghoek had hij een koppeltje zien zitten, maar de afstand tussen hen in was groot genoeg om niet te kunnen horen waar de twee het over hadden. Ongeïnteresseerd was zijn blik daarom ook alweer snel teruggetrokken naar de put waar hij tegenaan leunde. Hij was hier gekomen voor zijn rust en dat telde niet helemaal wanneer hij niet alleen was. Zonde, want hij had best nog wel eventjes hier willen staan voordat hij zijn wandeling had vervolgd. Hij had zijn ogen op de inhoud van de put gericht, waarna hij zuchtte en zijn rug rechtte.

Net toen hij zijn weg had willen vervolgen werd zijn aandacht dan toch nog een keer door het koppel op het bankje getrokken. Hij zag hoe het meisje redelijk hardhandig overeind werd getrokken door haar gezelschap en kort trok de man wat met zijn wenkbrauw. Enzo was zelf niet de meest zachte man, dat was niet bepaald een manier om met vrouwen om te gaan. De opdringerige man leek niet te luisteren en begon haar mee te trekken, naar wist hij veel waar, al kon hij zich wel een paar dingen voorstellen. De man vouwde zijn handen achter zijn rug en naderde het tweetal met een rustige pas. Zijn koude ogen waren op de andere man gericht terwijl hij kort zijn keel schraapte. ”I think the lady was pretty clear.” Er was iets aan zijn stem wat geen tegenspraak dulde. Hij had geen idee wie hij voor zich had, maar dat betekende eveneens dat het toch geen belangrijk figuur was. Om zijn woorden nog wat kracht bij te zetten hief hij zijn kin een beetje op, om zo neer te kijken op de andere man.