Whoever said play it safe never played the game

Het Archeon. Zodra Kaz zijn ogen had gesloten, was de blondine opgestaan. Haar op het moment spierwitte haren hingen los over haar schouders en in haar kleding… stak ze nogal af tegenover de rest in Valyria. Immers had ze zich gekleed op een nachtelijk avontuur in een lege bibliotheek, niet om een rondje door het Archeon te doen. De lange, zwarte broek voelde aan alsof hij elk moment in haar huid kon branden in de huidige hitte, maar ze zou haar weg naar Falkreath snel weer terug vinden. Althans, dat was het plan. Ze slaakte even een zucht en zette haar ellebogen op de reling, het boek openend en er voorzichtig doorheen bladerend.

Ze had geen idee hoeveel tijd er zo onderhand aan voorbij ging en de blikken die in haar ontblote rug brandden voelde ze zo onderhand niet eens meer. Alles waar de jonge vrouw aandacht voor had, waren de woorden die op het papier stonden. Het was een dagboek van een oude alchemist. Iemand die leefde in de tijden waar alchemie nog veel minder gewenst was, waar mensen hen zagen als heksen. Het was interessant om te lezen hoe de man zichzelf leek te moeten beschermen, hoe hij zich onveilig voelde als hij zocht naar de middelen die hij nodig had. Dat er weerwolven waren die hem wilden stoppen omdat ze bang waren hun kracht te verliezen, maar dat andere weerwolven weer achter hem hadden gestaan. Ze sloeg de bladzijde rustig om en las over hoe de man werd gezien als een psychopaat, dat zijn naam zwart was gemaakt en dat hij bang was dat zijn werk nooit het licht zou bereiken. Als ze zo las, leek het erop dat de man paranoia was geworden over de tijd. Het boek was oké begonnen, maar terwijl de tijd vorderde werd het vreemder en vreemder, leek hij panischer te worden met de dag…

Allison sloeg het boek dicht en legde het op de reling neer, om te genieten van de zon die op haar gezicht scheen. Het was… heet hier. Niet normaal. Ze miste Falkreath met de seconde meer en het Archeon maakte haar zenuwachtig. Ze had continu het idee dat ze iemand tegen het lijf kon lopen waar ze het helemaal niet mee eens was. Immers was Kaz er helemaal niet mooi vanaf gekomen toen hij het archeon had bezorgd… Een zucht klonk en ze tikte even met haar nagels op het boek, voor ze met haar hand door haar haren ging. “We’ll get there,” vertelde ze zichzelf. “We can leave soon.” Maar voor nu was het even wachten… en ze had geen idee hoe ze die tijd ging spenderen.

---

Het hart van de blondine leek voor enkele tellen tot stilstand te komen toen ze de koning naar buiten zag stappen en in haar haast had ze het boek van de reling gegooid, waardoor enkele losse papieren eruit vlogen en over de grond waaiden. “Oh, shit. No, no,” bracht ze direct uit, bukkend om het boek op te pakken. Ze greep de papieren die ze kon, maar zag hoe enkelen richting de koning vlogen en vervloekte zichzelf toen ze zich er liever niet achteraan zou zetten. Maar… Enkele editie… Ah, shit.

Met een diepe zucht zette ze zich in die richting en knielde ze neer om de weggevlogen papieren op te pakken, waarna ze op stond. Ze duwde de verfrommelde bladen weer tussen het boek en liet een luide zucht horen, voor haar blik op de koning viel en ze wantrouwig een stap naar achteren zette. Zou het te onbeschoft zijn als ze zich nu zou omdraaien en weglopen? Ze wilde haar hoofd liever op haar romp houden en hij zag er niet al te vrolijk uit… “My apologies,” bracht ze dan ook uit, hopende dat de koning het gewoon weg zou wuiven. Het feit dat ze totaal buiten het volk viel wat hier liep, zou hij vast niet doorhebben. Toch? Ahem.

---

Ze werd onhandig genoemd en Allison beet even op haar lip. “I won’t deny that, though I’d blame the lack of sleep,” mompelde de jonge vrouw. Ze schraapte haar keel eventjes en drukte het boek strakker tegen haar borst aan, terwijl haar blik over de Koning gleed. Ze keek even naar beneden om hem niet aan te hoeven kijken, maar nam uiteindelijk een diepe hap adem en keek met een lichte glimlach omhoog. Rustig, Allison. Wat hij met Kaz deed, deed hij heus niet met iedereen. Bij de gedachte werd het boek nog wat steviger aangedrukt.

Toen hij vroeg of hij haar kende, vertrok haar blik even. “No… I’m not from here,” besloot ze zich eruit te wurmen. “I was just… paying a visit.” Een schaapachtige glimlach trok over haar gezicht, terwijl de blondine zich probeerde te bedenken hoe ze zich precies in deze situatie had weten te werken. Haar nagels gleden over het boek heen en ze boog zich een beetje voorover. “I didn’t mean to bother you, my apologies.”

---

Allison deed een stap naar achteren toen de Koning naar voren stapte. Hij leek geen aandacht aan haar woorden te besteden, vroeg alleen wat het boek in haar handen betekende. “It’s research,” antwoordde ze snel. Het boek werd nog wat steviger beetgepakt. “The supernatural,” besloot ze maar meteen toe te geven. Ze had niet het idee dat hij het anders zou laten schieten, hoopte maar dat de Koning geen interesse had in deze creaties. Misschien zag hij ze wel niet als bedreiging, of maakte het hem gewoon niet uit. Hij had immers draken, toch? De man had vast niets te vrezen.

Wie ze bezocht. Wat kon ze zeggen? Zijn spionnetje? De koning zou niet blij zijn met het feit dat ze zich hier bewust van was, dus keek ze even weg. Wat kon ze doen? Ze haalde een keer diep adem en richtte haar blik weer op de man. “Kaz,” antwoordde ze. Ze wilde nog meer zeggen, maar had het idee dat deze man door elke leugen heen zou kijken. Misschien was het wijselijker om gewoon zo min mogelijk te zeggen. Dan kon ze weer terug naar de kamer en daar niet meer uit komen.

---

Een zucht. Wat kon een jonge vrouw van haar leeftijd nou voor onderzoek hebben gedaan? Helaas gaf haar hele houding alles weg en vroeg de man naar haar onderzoek. Nu had ze de optie om te liegen. Kon ze hem vertellen dat het iets heel anders was. Maar, aan de andere kant… hij was geen vampier, geen weerwolf. In ieder geval niet voor zover zij wist. Zou hij nou echt een hekel kunnen hebben aan het idee? Hij vroeg haar naar wat ze met Kaz te doen had, met de boeken die ze had. Ze schudde haar hoofd.

“Pardon my rudeness,” begon ze. Haar ongemak naar de koning zou haar nog eens de kop kosten. “Kaz is a friend of mine. He just provided me a place to stay,” sprak ze kalm. Hij had haar immers hierheen gedragen, maar lieten ze dat hele drama maar even achterwege houden. “I’ve been looking at an old cure,” sprak ze toen, het boek openslaand. Ze bladerde even tussen de losse bladen, voor ze een bladzijde richting de koning hield. Hierop stond het recept, waar de helft van doorgestreept was met notities over het gehele blad. “He was made a fool and set aflame as a witch. But I believe there’s truth in his words.”

---

Hij leek niet al te blij met haar verhaal. Sorry, Kaz. Daar mocht hij zichzelf uit redden. Had hij haar maar niet hierheen moeten sleuren. “It was my bad, Majesty. I ended up here without a place to stay… late at night. Getting lost in books is an actual thing.” Hallo, Allison. Bescherm die jongen eens niet... Hopeloos. Ze had heus wel een overnachtingsplek gehad. Ver weg van het Archeon.

De volgende vraag deed Allison glimlachen. “What I have here is meant for the wolves,” antwoordde ze kalm. “I decided to focus on that first as it holds personal value to an ally of mine.” Een lichte glimlach trok over haar gezicht. “After all, it will take time. It drove this poor man to insanity,” ging ze door, haar blik neer laten komend op het boek. Het was interessant hoe de schrijver zich compleet had weten te verliezen in de genezing. Was het misschien persoonlijk geweest? Wie weet. Misschien was dat ene persoon waar hij van hield gedwongen tot de vloek, was zijn leven gewijd aan het oplossen van iets waar hij simpelweg de middelen niet toe had. Wie weet was het ook wel hoe zij zou eindigen.

---

Knik. “My apologies.” Het had even gevoeld alsof haar hoofd aan een zijden draadje had gehangen, maar voor nu leek het even veilig. Hopelijk kon ze hem in ieder geval wat van dat onderwerp afleiden met het boek in haar handen, zelfs al had ze het eigenlijk liever voor zich willen houden. Immers - hoe minder mensen ervan wisten, hoe beter. Zo werkte dat.

De koning leek geïnteresseerd in het onderwerp, keerde zich wat in zichzelf. Hij vroeg haar hoeveel ze wist van deze onderwerpen en even beet ze op haar lip. In een gewone situatie had ze geglimlacht en gezegd dat dit alles was, dat dit boek alles was wat ze had. Maar, was dat wel zo slim? Ze had de koning al niet vrolijk gemaakt met haar plotselinge aanwezigheid in het paleis. “I’ve been searching into this for a decade now,” gaf ze toe. Toen was ze nog een jong ding geweest. “Both vampires and werewolves. There is a cure for both. I am sure of it,” ging ze door, haar stem wat zekerder dan het eerder geklonken had. Dit was, immers, haar leven.

---

‘Walk with me, lady… what may I call you?’
Ze had te veel gezegd. Ze had haar mond voorbij gepraat in haar enthousiasme over het onderwerp. De blondine slikte een keer, drukte de beelden aan hoe Kaz eraan toe was na zijn ontmoeting met deze man weg. Hij zou haar heus niet… toch? “My apologies, Majesty. I am Allison Lenier,” stelde ze zichzelf voor, om ook te gaan lopen. Ze wist niet wat de interesse van deze man was in de cure die ze wilde vinden. Was hij voor of tegen de supernaturals? Wilde hij als er een cure was, deze opeisen en er geld voor vragen? Dat kon niet. Nee, ze had andere plannen. Voor iets als dit had je… zoveel meer nodig dan geld. Vooral als de woorden van de schrijver waar waren. Want dan stond haar nog iets te wachten.

---