Wicked game

Met de dag leek haar stapel problemen groter te worden. Dan was er weer een handelaar die het niet eens was met een bepaalde prijs, dan waren het weer problemen waar de inwoners van haar stad mee kwamen, dan had er weer iemand iets gestolen en dan kreeg ze weer commentaar van haar adviseurs over foute beslissingen die ze had gemaakt. Een beslissing waar ze commentaar over hadden gehad was het toestaan van Hati Hróðvitnisson in hun council. Het was niet helemaal haar bedoeling geweest, maar op de één of andere manier was het toch zo gelopen dat ze hem een stoel had aangeboden. Hij was een informatiebron en nog een redelijk goede ook.

Het onweerde. Freyja’s kamer werd zo nu en dan opgelicht door de bliksem die buiten goed aan het huishouden was. Regen kletterde tegen de grove muren van het kasteel en de wind liet de schepen in de haven flink gooien. De zee was ruig deze avond, de regen maakte het buiten alleen nog maar kouder. In haar kamer was het vuur uitgedoofd. Enkel de vage geur van verbrand hout gaf aan dat er eerder deze nacht wel een vuur aan was geweest. De jonge vrouw lag in het midden van haar hemelbed, met de warme dekens en dierenvachten over zich heengeslagen waardoor ze de kou van buiten niet voelde. Om eerlijk te zijn sliep ze vannacht niet zo heel goed, gezien de geluiden van de storm haar constant wakker hielden. Toevallig was ze een paar minuten geleden weer wat weggezakt.

Een kleine frons trok over haar gezicht toen ze iets anders leek te horen dan het gedonder van het onweer buiten. Het leek alsof er iemand door haar spullen aan het wroeten was. Voor een moment hield ze haar adem in, besefte zich dat ze waarschijnlijk niet alleen was en schoot overeind in haar bed. In een reflex greep ze naar het mes wat Hati haar niet al te lang geleden gegeven had. Een voorwerp wat ze graag bij zich had, voor het geval dat. Haar ademhaling was gejaagd terwijl ze haar ogen in de duisternis van haar kamer richtte. Er was een vage schaduw, en het bewoog. Het mes hield ze een beetje omhoog, terwijl ze in een zittende positie op haar bed zat, nog altijd half bedekt onder haar dekens waardoor het gewaad waarin ze sliep zichtbaar was. Haar blauwe ogen stonden duidelijk geschrokken, maar welk fatsoenlijk mens verwachtte op dit late uur dan ook nog bezoek.