Kaz hoorde nog tot ver in het huis Morts stappen weg galmen. Het klonk luid, veel te luid. Nu Kaz hier stond in zijn eentje in de kamer, leek hij even tot rust te komen. Of nou ja, rust. Het besef drong eindelijk tot hem door. Dit was niet een toestand voor even, dit was niet iets wat over een maand, een week of een jaar voorbij was. Nee, hij zat hier nu vast. Voor een hele lange tijd.

Met die gedachte zakte hij neer op het bed. Zijn ogen staarde nietsziend naar de muur voor hem. Dit was het dan. Hier zou zijn leven voortaan uit bestaan. Bloed drinken en hopen dat niemand hem in de fik zou steken om wie hij was. Het maakte hem angstig. Nee, kon hij de tijd niet terug draaien? Kon hij terug? Kon hij voorkomen dat Mort in de buurt kwam? Kon hij voorkomen dat Mort hem nooit meer had ontmoet, of dat hij zich zou bedenken wanneer hij Lexa voor het eerst zag. Kon hij gewoon helemaal terug draaien naar het moment dat ze op zee van elkaar gescheiden werden en dat hij zichzelf gewoon kon verdrinken? Graag.

Kaz begon met lopen, hoopte dat het op die manier zijn hoofd tot rust zou brengen. Hij liep de gang door, het lichaam van de vrouw levenloos achterlatend, de trap af en de woonkamer in. Zonlicht. Abrupt stopte de jonge vampier met lopen, staarde hij naar de plek waar het licht op scheen alsof het plotseling was geïnfecteerd met de meest afgrijselijke ziekte. Kon hij überhaupt nog wel in het daglicht lopen? Met een boog liep hij om de plek heen. De zon was aan het zakken godzijdank, maar hij waagde het er niet op. In plaats daarvan liep hij naar de keuken, om de fles die het volst zat met alcohol en een glas te pakken. Kon hij nog wel dronken worden? Zou hij ooit nog iets anders kunnen voelen dan hopeloosheid, de drang naar bloed en het gevoel dat alles hem tegen zat?
De vampier staarde naar de fles. Het overviel hem allemaal ineens. Hij was dit nu geworden. Een monster. Een wezen wat hij niet hoorde en niet wilde zijn. Wat zouden anderen ervan denken..? Dante, Larethian, Allison. Allison.

Haar naam was genoeg. In een snelle beweging smeet hij het glas tegen de muur tegenover hem aan. Het kwam veel harder aan dan hij had ingecalculeerd. Kaz zakte met zijn rug tegen de muur omlaag. Het was alsof de paniek hem recht in zijn gezicht sloeg. Hij zou over het meeste heen kunnen komen. Maar Allison. Hij kon haar blik al voorstellen. De afgunst, de angst, het wantrouwen. Hij was iets wat zij de wereld uit wilde hebben. Had ze bij hun laatste ontmoeting niet gezegd dat ze alles voor hem over had? Nou, dat kon ze wel doorstrepen.

Hij had zijn armen om zijn knieën geslagen en zijn hoofd er tegenaan geleund. Kaz hoefde niet om te kijken om te weten dat er iemand was. En aan de geur te ruiken, die hij ineens van mijlenver leek te kunnen ruiken, was het niet iemand die hij wilde zien. Hij wilde op dit moment eigenlijk helemaal niemand zien.

''I can hear you.'' Fluisterde hij terwijl hij zijn hoofd ophief en voor zich uitkeek. Vanuit zijn ooghoeken kon hij haar zien staan. Het was genoeg om alle hoop te verliezen. Genoeg om hem op zijn lip te laten bijten in de hoop de tranen tegen te houden. ''I can hear your breathing.'' Vervolgde hij terwijl hij voor zich uit bleef staren. Kaz durfde Allison niet eens aan te kijken. Hij wilde niet weten wat ze dacht, wat ze hem aan wilde doen. ''I can hear your heartbeat.'' En alleen al aan dat te horen wist hij dat ze bang was. Of iets in die richting. Het ging tekeer, maakte hem bijna gek.

''You don't have to be here.''

Ze moest weg. Hij wilde haar dit niet aan doen, hij wilde niet dat ze dit zag. Maar ze was er toch en het maakte alles zoveel moeilijker. Kaz boog weer naar voren en wreef met zijn wang langs zijn hand om een paar tranen weg te vegen. Godver. Al die kut emoties ook. Het was duidelijk dat zijn lichaam nog steeds probeerde te wennen aan dit alles, maar Kaz wilde niet eens wennen. Nee, van een klif afspringen zou hem ook goed uitkomen. Heel goed zelfs.

De eerste stap die ze zette, liet hem verstijven. Maar hij liet het toe. Kaz kon horen wanneer ze haar adem inhield, wanneer haar hart nog sneller leek te gaan kloppen. Hij had dit alles veroorzaakt. Als hij er gewoon niet was geweest, was dit geen probleem geweest, dan zat Allison nu niet in deze situatie. Als hij niet zo gedreven was geweest door zijn gierigheid en hebberige verlangens, was hij Lexa nooit tegen gekomen. En nu zaten ze hier. Mijlenver van iets wat op een goed einde leek.

Kaz schudde zijn hoofd. ''No.'' Mompelde hij. Die belofte boeide niets in deze situatie. Het maakte geen fuck uit. ''it isn't worth it.'' I'm not worth it. Maar die woorden stokten in zijn keel terwijl hij weer verder in elkaar kroop. ''I'm not something you can love, Allison.'' Ze was er makkelijker vanaf als ze hem zou haten. Zoals hij nu ook bij zichzelf deed.

Haar woorden, de toon waarop ze sprak, het triggerde iets in hem. Het maakte hem niet uit of ze dichterbij was gekomen of niet. In een vloeiende beweging schoot hij overeind, om recht tegenover haar te staan. Niet langer was hij bang om haar aan te kijken, de hopeloosheid die hij zojuist had gevoeld had plaats gemaakt voor woede die heet door zijn aderen stroomde.

''Because I am a monster, Allison.'' Siste hij even giftig terug. Zijn ijsblauwe ogen vernauwden zich terwijl hij haar aankeek. Het leek niet eens meer bij hem op te komen dat hij haar hartslag kon horen, dat hij de tranen over haar gezicht zag rollen. Zijn hoofd leek zich maar op een ding tegelijk te kunnen concentreren.

Kaz zette nu zelf een stap in haar richting, dreigend en kwaad. ''I am someone you want to see dead and you can't deny that. I am someone who you would rather hate, than love.'' Met die woorden verzwakte zijn dreigende houding weer, leek hij weer half in elkaar te krimpen toen hij zichzelf er weer aan herinnerde wat hij was geworden. Wat hij voor altijd zou blijven.

Het kostte hem veel moeite om haar niet aan te vallen. Haar geur en haar hartslag waren genoeg om hem haast door te laten draaien. Zou haar bloed net zo smaken als die van de vrouw van even geleden? Hoe lang geleden was dat überhaupt geweest? Het voelde als een eeuwigheid. Kaz kreeg honger. Maar het feit dat het Allison was die voor hem stond, leek hem ergens te weerhouden. Als hij die stap uiteindelijk zou zetten, dan was er geen weg meer terug.

De smekende toon in haar stem deed hem weinig. Woede had de overhand bij hem op dit moment en het leek letterlijk elke ander emotie te blokkeren. Hij had moeten sterven, daar was hij het nog steeds met zichzelf eens. Maar hoe langer hij in deze staat verbleef, hoe meer hij erachter kwam wat hij wel en niet kon, hoe meer hij ook aan dat kleine draadje leven bleef hangen. Ja, hij had dood gewild en dat wilde hij nog steeds, maar voor nu leek dat niet aan de orde.

''I'm what, Allison?'' Siste hij. Uitdagend hief hij zijn wenkbrauwen. Kom maar, zeg de woorden maar. Laat ze maar over je lippen vloeien. Monster. Het was bijna alsof hij in haar gezicht wilde schreeuwen dat ze hem moest haten. Uiteindelijk, was dat niet het gene waar de twee het beste in leken te zijn?

Gods, moest hij daar eigenlijk nog wel in geloven, wat was dit voor een verschrikkelijke situatie. Zelfs bij Kaz leek dat door te dringen. De vampier bleef staan waar hij stond, vernauwde zijn ogen en staarde Allison aan, daagde haar uit om dat woord te zeggen wat continu in zijn eigen hoofd werd rond geschreeuwd. Maar het kwam niet.

Nee, in plaats daarvan kwam er een hele andere zin uit. En Kaz raakte er van uit balans. Of nog beter, zijn emoties raakten uit balans. Wat moest hij hier nu weer mee? Helemaal niets. De woede leek uit zijn ogen te vloeien en plaats te maken voor verwarring. Wat wilde Allison nu? Hoe vaak had hij haar wel niet aangehoord over het feit dat vampiers het laagste van het laagste waren, hoe ze met alles wat ze aanraakten, uitgeroeid moesten worden? Wat was dit voor reactie?

''Why?'' Wist hij uit te brengen terwijl zijn hele kwade houding weer was verdwenen. Hoe snel hij ook van emoties wist te wisselen. Hij gaf de transformatie de schuld. Was het nu echt zo dat Allison het geen wat tussen hen speelde, koos boven haar haat? Kon ze dat? Hij hoorde haar hartslag, maar kon er niet uit opmaken of ze loog of niet. God, alles was zo hopeloos. ''I am not what I used to be.'' Zei hij, nu ook met een zachtere toon. Hij probeerde haar in te zien wat hij was, wat hij was geworden. Was dat zo moeilijk voor haar?

Tuurlijk maakte hij haar bang. Hij maakte zichzelf ook bang. De manier waarop zijn emoties konden pieken en dalen zonder dat hij er enige controle over had. Daarnet zat hij nog half huilend op de grond, nu stond hij als een of ander woedend beest recht tegenover haar. Het was niet normaal. Kaz schreef het af op de transformatie, op het feit dat zijn lichaam nog steeds niet wist of het nu dood was of niet en wat het met alle nieuwe mogelijkheden die hij nu bezat, moest doen. En dan was er nog die drang, de hunkering naar bloed. Hoe lang was het geleden dat hij de vrouw voor dood had achtergelaten op zijn kamer? Een half uur, een uur? Het voelde als veel te lang geleden. Kaz wilde meer. Maar hij wist dat als hij Allison met een vinger aan zou raken, het gedaan zou zijn.

De dief boog zijn hoofd lichtjes, fronste in verwarring. ''..If I would kill you.'' Maakte hij vervolgens haar zin op zachte toon af. Hij waagde het erop om weer omhoog te kijken, om haar aan te kijken. De boosheid was voor een groot deel verdwenen en plotseling merkte hij hoe dichtbij ze stond en hoe sterk haar geur was. Met twee snelle passen naar achteren creëerde hij de ruimte die voor hem goed genoeg voelde. Maar nog steeds, alles wat Allison was, haar geur, haar ademhaling, haar hartslag. Het was veel te luid voor hem.

''But what?'' Kon ze haar zinnen niet meer afmaken? Was dat zo moeilijk geworden? Of was Kaz gewoon een ongeduldig typje geworden? Kaz gleed met zijn tong langs zijn tanden en voelde hoe de hoektanden prikten in het vlees. Hij kon er nog steeds niet aan wennen. Nog steeds voelde het alsof er iets in zijn mond zat dat er niet hoorde te zitten. Iets wat hij liever zou opbraken dan er in zou willen laten zitten.

Ze wist ervan. Ze wist hoe iemand zoals hij nu kon zijn. Hunkerend, bloeddorstig, steeds maar meer willend. Het was gevaarlijk. Maar toch stond ze hier, toch wilde ze hem in zijn ogen aankijken en zien wat er van hem geworden was. Bijna niets meer. Het voelde niet alsof Kaz herboren was een nieuw iemand met een schone lei die opnieuw kon beginnen. Het voelde meer alsof hij afgedaald was in een bodemloze put en er geen weg uit te vinden was. En de put was diep.

Met diezelfde frons als eerder, staarde Kaz Allison aan. Hoe kon ze dat zeggen? Hoe kon ze het menen? Meende ze het überhaupt wel? Achterdocht bekroop hem terwijl hij haar aan bleef kijken. Wie weet was ze hier wel gewoon om een staak door zijn hart te boren en hem uit zijn lijden te verlossen. ''Do you? Just like Mort does?'' Siste hij terwijl hij zijn ogen wat vernauwde. Kaz probeerde zijn woede te controleren, maar het was lastig. ''Because I thought he did, I trusted him and he.. he..'' Hij kon de woorden niet eens meer verder over zijn lippen krijgen. Maar Allison wist vast wat hij bedoelde.