Kijk, ze kwamen nog eens ergens. Het voelde alsof hij voor het eerst in lange tijd eens gelijk kreeg. En dit keer niet om een of ander klein dingetje, dat die kleur toch echt zwart was terwijl de ander voet bij stuk hield en zei dat het donkerblauw was. Nee, ze gaf hem gelijk over een keuze die alles had veranderd. En dan nog niet eens voor het goede.

Maar haar woorden zwommen als vergif in zijn oren. Hij had het gedaan uit liefde? Omdat hij niet zonder Kaz kon leven? Ze waren twintig jaar geleden uit elkaar gehaald, hoe moeilijk was het? Kaz vernauwde zijn ogen weer en ademde een keer diep in en uit. Controle, hij moest controle krijgen over zichzelf. Maar het werd hem behoorlijk lastig gemaakt. ''He lived without me for twenty years. Surely, he can live an eternity without me.'' Siste Kaz giftig Allisons richting op, hij voelde hoe hij zijn vuisten balde. Het was alsof zijn lichaam reageerde op emoties die hij nog niet eens binnen had gekregen, waarvan hij nog niet eens had gerealiseerd dat ze aanwezig waren.

Maar naast dat de boosheid voelde hij ook verwarring. Haar hartslag was vreemd hoog en vertelde hem dat ze bang was. Maar toch stond ze hier. Ze was of verschrikkelijk goed in een pokerface optrekken, of ze was gewoon recht in zijn gezicht aan het liegen. ''You're confusing me.'' Sprak hij, nog steeds met vernauwde ogen, al was zijn toon minder hard dan eerder. Maar vertrouwen was ver te zoeken.

Die ene kleine overwinning die hij net had gevoeld toen hij gelijk had gekregen, werd nu alweer compleet de grond in geboord. Want hoewel hij gelijk had, kon Allison altijd de perfecte woorden vinden die hem weer lieten twijfelen en die hem aan het denken zetten. Ja, hoe opgelucht was hij wel niet geweest toen hij erachter was gekomen dat Mort leefde, ongeveer dan, en dat hij nog steeds de broer was die hij had gehoopt dat hij zou zijn. Kaz beet op zijn lip maar stopte daar al vrij snel mee toen hij voelde hoe snel zijn hoektanden door het vlees heen leken te gaan. Het laatste wat hij nu wilde proeven was zijn eigen bloed.

Ze wilde hem niet kwijt. En hij wilde haar niet kwijt. En toch stonden ze hier lijnrecht tegenover elkaar. De een overwonnen door emotie, de ander door angst. Beiden waarschijnlijk radeloos wat ze nu met elkaar aanmoesten. In een andere situatie had Kaz misschien zijn armen om Allison geslagen en had hij haar verteld dat het allemaal wel goed kwam, ook al wist hij dat zelf niet zeker. Maar nu? nu wilde hij het liefst uit haar buurt blijven, voor haar eigen bestwil. En voor de zijne.

''I'm sorry.'' Zei hij uiteindelijk stilletjes na een lange stilte in waar hij geen idee had gehad wat hij had moeten zeggen. ''I'm sorry I fucked up so badly. I'm sorry that you have to see all this.'' Het leek er ineens allemaal uit te komen, alsof zijn hoofd de knop weer compleet omdraaide. Opnieuw beet hij op zijn lip en dit keer maakte het hem niet uit dat hij zijn eigen bloed proefde. Het smaakte toch nergens naar voor hem.

“Just… try to get it under control,” waren haar woorden. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Kaz keek van de vloer, waar glasscherven in vele vormen prijkten, terug naar Allison. Voor haar was het makkelijk zeggen, zij zat niet in een lichaam dat eigenlijk dood had moeten zijn en niet met een onophoudende lust naar bloed. Maar dat vergaf hij haar. Voor nu.

''And then what?'' Fluisterde hij met een brok in zijn keel terwijl zijn ogen weer van haar afglijden en zich op alles richtten wat niet Allison was. ''I watch you grow old while I stay the same? Or we wait until I lose control again and I bite you?'' Pessimisme was nu eenmaal een vak en Kaz had er een tien voor. De gedachte dat zij oud zou worden en dat hij op deze leeftijd bleef vast hangen, was angstaanjagend. Allison en grijze haren, of zou ze het dan nog steeds verven? Kaz wilde er niet aan denken, niet nu. De vampier sloot zijn ogen en probeerde de gedachte uit zijn hoofd te bannen. Alles behalve dit.

Het voelde alsof hij met deze verandering alles zoveel negatiever aanvoelde. Zijn pessimisme leek alleen maar gegroeid te zijn en hem te omarmen als een oude vriend. En Kaz deed er niets tegen. Nee, hij bleef in die bubbel hangen en leek alles wat nog maar een beetje op goede hoop leek, van zich weg te duwen. Op dit moment zat hij er helemaal doorheen, boos of niet, diep van binnen was alles verschrikkelijk kwalitatief uitermate teleurstellend.

Natuurlijk dacht Allison meteen aan een genezing, natuurlijk was ze meteen praktisch aan het denken. Kaz wilde niet dat ze haar tijd er aan verdeed, het was toch hopeloos. Hij was hopeloos. Er was geen toekomst, niet voor hen. Maar dat kreeg hij niet over zijn lippen. In plaats daarvan knikte Kaz en liet hij het over zich heen komen. ''Sorry.'' Verontschuldigde hij zich nog maar een keer. Het liefst was hij gewoon op dat veld gestorven aan Lexa's speer. Daar en daar. Dan was hij er tenminste vanaf geweest.