Mind ya bizz {Allison}

Het was niet ongewoon voor Allison om haar tijd te spenderen in een kroeg in Falkreath. Niet omdat ze zo gesteld was op de alcohol, maar omdat ze wist dat ze hier nog wel eens iets interessants tegen kon komen, iets waar ze iets mee zou kunnen. Een kroeg trok veel mensen aan, maar vooral mensen die in een wat moeilijkere periode van het leven zaten, mensen… die vulnerable waren en haar woorden zouden zien als iets hoopvols, haar toekomstbeelden als iets goeds.

Wat ze niet had verwacht te zien, was een jong knulletje. En als ze jong zei, dan bedoelde ze jong. Like, nog geen zes jaar oud. Hij werd meteen de kroeg uit gestuurd en Allison lachte even kort toen ze hem hoorde zeggen dat hij een man was, geen klein jongetje. Toen hij ruw de kroeg uit-gebonjoured werd, besloot ze er achteraan te gaan. Ze stond op van haar kruk (vanzelfsprekend zonder te betalen) en liep door de deur naar buiten, om haar blik op het jongetje te laten vallen. “Hey, lil’ one. What were you doing in there?” vroeg ze hem, een wenkbrauw optrekkend. Waar waren zijn ouders?  

Hij was niet klein, vertelde de uk haar. Nee, zo mocht ze niet praten tegen een echte man. Allison hief haar wenkbrauwen, maar al gauw trok een grijns over haar gezicht. Misschien… was dit wel precies wat ze nodig had. Al zou ze er waarschijnlijk aardig wat mensen mee op stang jagen, maar dat maakte niet uit.
De jongen vertelde hoe het er van buiten gezellig uit had gezien en dat hij alleen maar wat melk had gewild. Toen hij zich voorstelde, snoof de dame even geamuseerd. Ja, het waren waarschijnlijk mensen als zij die ervoor zorgden dat ouders als die van de jongen zeiden dat je niet met vreemden mocht praten. Zelfs al zouden ze haar waarschijnlijk toestaan bij hun kinderen, simpel omdat mensen stom genoeg waren om een boek te beoordelen op zijn kaft.
“Well, I happen to have some milk at my place,” sprak ze, even een blik naar achteren werpend op de kroeg. “And I promise… That it’ll turn you into a big man.” Een glimlach trok over het gezicht van de vrouw. Want, er was één ding dat ze had geleerd: mannen waren niet te vertrouwen. En vrouwen nog minder. Een kind was puur, was nog te vormen, maar hun intelligentie en lichamelijke capaciteiten waren lachwekkend en ze had geen zin in het opvoeden van een kind. Toen ze dus in één van haar boeken vond dat hier een oplossing voor was… Bij de gedachte trok een grijns over haar gezicht.

Het kind was… Een typisch kind. Bij de belofte aan melk die hem in een grote, sterke man zou veranderen, leek het jongetje enthousiast. Hij wist hopelijk niet hoe letterlijk de jonge vrouw het bedoeld had… Ze had immers wel vaker ouders tegen hun kinderen horen zeggen dat ze hun maaltijd op moesten eten, want alleen dan werden ze groot en sterk! Allison was niet zo van het jaren wachten. En waarom zou je, als je ook gewoon een ancient middeltje kon gebruiken om iemand te verouderen? Risico’s die met plotselinge groei van het hart en andere zooi te maken hadden daar gelaten. Daar dacht zij niet over na.

“I wouldn’t say far. We can walk there right now and you’ll be back here before dark,” sprak de blondine met een glimlach. “So how about we get going?” vroeg ze vervolgens, knikkende in de richting waarin ze zouden moeten lopen. Zou dit jochie nou echt zo makkelijk meegaan komen…?

Natuurlijk was het ergens aandoenlijk hoe het jongetje was. Of, dat was in ieder geval wat de meeste mensen vinden zouden. Allison keek ernaar en zag vooral… Zwakte. Een jochie dat zich allang in de problemen had moeten werken, een knul die eigenlijk binnen een dag of twee dood zou kunnen zijn als hij zo alleen op straat te vinden was. Er was immers een reden dat de meeste families meer kinderen hadden. Het was ongewoon dat ze het allen overleefden. En, Allison had zo het idee dat een jongetje als dit geen kans had in de wereld. Ze deed hem dus een gunst. Ze gaf hem een kans om te overleven.

Zijn woorden deden haar d’r hoofd schudden. “I’m way too busy for children.” Of, ze had er gewoon niets mee. Kon je je Allison al voorstellen met een kind? Ja… Nee. Haar kind was The Syndicate en dat was het enige waar ze om gaf. Ze was niet van plan haar toekomst te ruïneren om een kind een toekomst te geven. Ze had geen nageslacht nodig. Haar doelen zouden voortleven in haar groep. Hier zou Giovanni wel voor zorgen. “So tell me, little one,” besloot ze uiteindelijk te zeggen. Ze wilde niet dat het te stil werd en het jongetje in zou zien dat dit eigenlijk niet zijn beste idee ooit was. “Do you live close?” Ze verwachtte van wel, maar je wist het maar nooit. Wie weet was het wel een zwervertje, al zag hij er niet zo uit.