Het was een regenachtige met zwarte wolken die de hele hemel wel leken op te vullen. Niet dat je hem snel zou horen klagen aangezien Syrax een mantel aan had die zijn zusje voor hem had betoverd zodat er geen regenwater erdoor heen zou druppelen. Wel handig zeker op zulke dagen, want de natuur had ook gewoon zijn hemelse wateren nodig al werd het soms wel wat veel. Syrax zat op de bok van de wagen waar hij vaak meer goederen in vervoerde, maar nu was hij een belangrijke zakenman van Vanaheim naar Falkreath aan het brengen. De man zat op een baal hooi wat eigenlijk het voer voor zijn paard May was. Maar het was beter dan op de houten vloer van zijn wagen zitten. Al kon Syrax hem zo nu en dan horen mopperen over dat het hooi in zijn billen prikte. Dan kon je enkel een simpele kleine glimlach op zijn lippen zien als het naar zijn gezicht keek. De rit verliep verder soepel en zonder al te veel op onthoud. Nou ja als je een kudde galopperende wilde paarden voor liet gaan die de weg over staken. Als Syrax zich niet vergiste had hij een eenhoorn als de leider van de kudde voorop zien gaan? Maar omdat hij geen bedreiging voor de kudde gevormd had was de leider van de kudde door gegaloppeerd en zijn weg vervolgd had. De regen ging over naar sneeuw vlokken. May brieste even voor ze haar hoofd heen en weer schudden. Ze mocht dan wel een deken over hebben die net als haar baasjes mantel was bewerkt met magie toch hielp het weinig voor haar hoofd. Haar oren waren koud net als haar voorhoofd. Tja daar moest Syrax nog eens iets op vinden. Maar dat was een zorg voor later. Nu moesten ze eerst op de plaatst van bestemming komen. Hillerød was de plaatst waar hij zijn gast naar toe moest brengen. De rit door de sneeuw was koud en de vlokken landen op zijn ontblote gezichts-delen, maar verder trok Syrax zich er verder weinig van het weer aan. Eenmaal in Hillerød aan gekomen zetten Syrax de zakenman af bij het handelsgebouw en kreeg er netjes voor betaald. Het was een enkele rit geweest, maar toch wilde Syrax May even rust gunnen. Hij bracht haar richting een taverne en zetten haar daar even op stal om het dier even weer warm te laten worden. Het arme dier was bijna de stal in gestruikeld van haar koude hoofd. Na het droog met stro te hebben gewreven sloot Sy de stal af en liep de taverne binnen. Het was aardig druk. er werd veel gesproken zelfs toen Syrax de deur opende en een ijzige windvlaag mee naar binnen nam. Er waren wel wezens die even op keken, maar er waren genoeg andere rassen aanwezig buiten de mensen zelf. Echt veel problemen met de mensen of de andere rassen had Syrax nog niet gehad. Heel even verduisterde zijn blik toen Syrax door een schaduwrijke plek liep. Dusk grinnikte diep achterin zijn gedachten. Dat niemand dat monster nog had opgemerkt was Syrax nog altijd een raadsel. 'Ze moesten eens weten wat jij voor iedereen verborgen houd.' rommelde de duistere verminkte stem van Dusk door zijn hoofd. Zijn voet stapte weer in een verlichte plek waar de kaarsen branden. Meteen probeerde hij zijn donkere gedachten te verdringen en schudden even kort zijn hoofd en haalde ook de kap naar beneden. Zo kwam hij ook minder dreigend over dan met dat ding op zijn hoofd. De waard keek hem vragend aan. 'Een warm bier graag.' vroeg Syrax vriendelijk en wees naar de nog legen plek waar hij al vast heen liep nadat de waard geknikt had. Goed het was geen tafeltje dichtbij de haard, maar dat soort plekken waren natuurlijk al snel bezet met zulk weer, maar het was warm en ver bij de deur uit de buurt al zat Sy niet in een donker hoekje zoals hij in zijn thuis plaatst eerder zou doen. Hij hield niet van aandacht en wilde dat al helemaal niet naar zich toe trekken wat soms toch gebeurde, maar dat waren momenten dat Syrax de monsterpoort opende. Dan kwamen er altijd wezens in zijn richting die onuitgenodigd waren. Zeker als hij zijn reputatie als magieloze elf wilde op houden er waren rassen genoeg die hem niet geloofde, maar dat kon toch niet verholpen worden aangezien elfen juist eigenlijk magie hadden. Een zucht verliet zijn lippen even toen Syrax goed ging zitten. 'Een zware reis gehad?' de waard was zijn bier komen brengen en Syrax keek bijna verschrikt op, maar kon het nog net verbloemen door vragend naar de man te kijken. 'Zo duidelijk te zien?' vroeg hij met een lichte zelf spot, maar de waard kon er om lachen. 'Ja zeker geniet van uw warme bier.' grinnikte de waard voor hij weg liep om zijn klanten te bedienen. 'Ja bedankt.... Ugh.' mompelde Sy als laatste en trok eerst zijn handschoenen uit voor hij deze om de warme pul bier sloeg. Nog voor hij dronk kon het al warmte aan hem schenken.

Na het warme bier op gedronken te hebben waren zijn broek en jas net als zijn handschoenen droog. De warmte van de taverne had deze gedroogd al waren er mensen naar buiten gegaan of weer binnen gekomen. Sy stond op en liep naar de bar om daar voor zijn warme bier te betalen. 'Ah je gaat al weer?' vroeg de waard licht verbaasd en Syrax glimlachte zacht. 'Ik zal mijn brood toch moeten verdienen en dat kan ik niet door hier te blijven zitten.' grapte Syrax en drukte de waard nog een extra muntje in zijn hand. Sy knipoogde naar hem en vertrok weer, trok de kap over zijn hoofd en verliet de taverne om naar de stallen toe te lopen. Het sneeuwen was gestopt dat was mooi al stond de wind er nog even snijdend. Na May getuigt te hebben spoorde hij haar aan om de stad te verlaten. Onder weg zouden ze nog een klein dorpje tegen komen. Daar zouden ze eventueel kunnen overnachten???

@Linonl Faewatch

Het weer leek er niet beter op te worden al bleef de sneeuw nu uit en dat was wel fijn zeker nadat ze de reis heen zo nat waren geworden. Droog blijven was in zo'n omgeving juist een must al kwam het zelden zo dat het ook echt droog bleef natuurlijk. Al leek sneeuw eerst geen nattigheid te brengen toch werd je er uiteindelijk nat van als deze ging smelten door je lichamelijke warmte. Slaap dreef zo nu en dan even voor zijn ogen langs, maar dan werkte Syrax zich weer even recht op. Hij had echt een goede nacht rust nodig, maar of hij die ging krijgen was nog maar de vraag? May stapte rustig door de sneeuw die er al lag en koos op haar instinkt de weg en liet de sloot die verborgen lag onder de sneeuw links van hun liggen. Het bruggetje in de verte voorspelde een over steek plaatst waar het dier dan ook rustig over de brug heen stapte zonder zich zorgen te maken over een rotte plank. Het dorp was dicht bij en Syrax kon de lampen al zien branden. Nog even een herberg op zoeken en dan lekker naar bed. Kennelijk was hij niet de enige die onderweg was naar het dorpje Altgard. Er liep een uiters lange man liep ook richting het dorp en Syrax spoorde May even aan om hem iets te vragen. Hoewel er een begraaf plaatst lag waar ze langs op kwamen, maar Sy was niet bang voor de doden die hier begraven lagen. Die zouden niets doen toch? 'Een goede avond mijn beste. Weet u of hier een herberg of een taverne in Altgard is?' vroeg hij op vriendelijke toon en om eerlijk te zijn Syrax was nog nooit in Altgard geweest, maar er altijd voorbij gereden. Het kon goed zijn dat de persoon die hij de vraag gesteld had misschien niet eens uit Altgard komen kon en net als hij zelf op reis was?

;p

Waarom de andere zo sarcastisch reageerde kon vele redenen hebben, hoewel Syrax daar niet naar ging vragen en daar ook niet eens de kans voor gekregen zou hebben aan gezien de jonge man meteen daarna van hem weg liep en naar het dichtstbij zijnde gebouw liep er constateerde dat daar een herberg was, maar kwam meteen weer terug en liep naar de begraafplaats. Het kon zijn dat hij daar iemand van kende en zocht niet verder naar de reden waarom de vreemdeling daar heen liep en stuurde zijn paard richting het gebouw waar de herberg gelegen was. Syrax schudden zijn hoofd. Hoe sommige mensen konden reageren was hem nog altijd een raadsel, maar mens doen en laten kon je toch moeilijk veranderen tenzij ze dat zelf wilde natuurlijk. Syrax ging daar niet eens moeite voor doen om iedereen het juiste pad op te trekken dat zou hem alleen maar problemen op kunnen leveren tenzij de wereld voor eens mee werkte wat tegen de natuur van elk levend wezen in zou gaan als die gene dat echt niet wilde of er de tijd ervoor wilde nemen. 'Het lijkt me geen goed idee om hier te blijven.' Zoals wel vaker begon Dusk uit het niets te spreken tegen hem en dat was een van de redenen waarom May wild met haar hoofd begon te schudden. Syrax had bijna een berisping luidop geroepen toen zijn paard begon te wankelen. Dit was vreemd May deed zo nooit wanneer Dusk's aanwezigheid opdook. 'Waar heb je het over?' fluisterde Syrax half nijdig en half verward doordat zijn paard zich zo vreemd gedroeg. Doordat hij op de wagen zat was het moeilijker om te voelen dat de grond onder hen aan het trillen was. 'Er gaat iemand met lijken spelen.' grinnikte Dusk met een geamuseerde toon in zijn stem en meteen moest Syrax aan de onvriendelijke jongeman die zich van de herberg had terug was gelopen naar de begraafplaats. De dorpelinge waarschuwen ging niet meer, tenminste hij kon het wel proberen maar dan zou hij midden in de situatie belanden en mensen zouden gaan vragen hoe hij dat wist. Dus dreef hij May aan om voort te maken en probeerde haar nog te keren, maar de merrie weigerde terug te gaan. Het beste was hij kon doen nu was door het dorp heen te rijden! 'Dusk ren achter de wagen aan alsof je mij en May in probeert te halen dat zal de dorpelingen alarmeren en doen vluchten hoop ik.' fluisterde Syrax en hij was nog te ver weg van menig mens om zijn oog kleur te kunnen zien die van hemels blauw naar bloed rood veranderde om de demonische wolf door te laten. Het beest sprong door een rode ronde poort die net voor de begraafplaats verscheen en met een luide grauw en korte angstaanjagende huil stond hij even stil voor hij achter zijn meester aan rende alsof hij een poging deed om op de wagen te komen. Het beest was twee meter hoog en waar hij als dood gewone wolf een normale wolven staart zou hebben gehad zaten stekels en een soort angel zoals bij een schorpioen zou hebben. Maar ook over zijn gehele lichaam had Dusk stekels in zijn vuil witte vacht zitten die half doorzichtig leek op sommige plekken waar zijn botten waren te zien. Monsterlijke gloeiende ogen waren op Syrax gericht. Als Dusk niet onder zijn commando had gestaan zou hij best angst voor dit monsterlijke wezen kunnen voelen inplaatst van verachting. Hoe konden sommige wezens toch zo lelijk zijn? Syrax spoorde May aan die vooruit schoot ook door angst gedreven voor het dreigende gevaar dat zich achter haar en de grond bevond. De bewoners van het dorp schrokken op en vluchten in eerste instantie hun woningen in. Nee, nee dit was de bedoeling niet!!!

Sorry voor de late reactie ik heb het de laatste tijd erg druk gehad, maar ik hoop dat je er wel wat mee kunt?