En ineens was de druk weg. Maar de pijn hield niet op. Niet dat het uitmaakte, waarschijnlijk was hij toch ten dode opgeschreven. Eindelijk. Met een lichte zucht liet Kaz zijn hoofd weer op de grond zakken, zijn ogen staarden naar boven. Hij had niet kunnen zien wie hem probeerde te redden, maar diegene moest dan wel enorm veel lef hebben. En Lexa leek er naar te luisteren. Niet dat het Kaz boeide. Die begon zich steeds lichter in zijn hoofd te voelen.

De dief wilde zijn ogen sluiten, maar tegelijkertijd had hij geen zin om te blijven liggen. Misschien dat hij het nog kon halen, misschien dat Aiko snel genoeg was. Hij drukte een hand op zijn schouder en wilde zich half omdraaien om zich overeind te werken. Maar alles ging moeilijk en alles deed pijn. Maar dat weerhield hem er niet van het te proberen.

Niet dat Kaz ver kwam. Toen hij zich uiteindelijk op zijn buik had gewerkt en zich met een arm omhoog wilde hijsen, zakte hij daar weer doorheen. '''Fuck.'' Mompelde hij, terwijl hij nog een halve poging waagde maar niet eens zichzelf omhoog kreeg. Dus, werd het weer omdraaien. En met die draai zag hij wie zijn redder in nood moest zijn. Mort. En bij het zien van zijn gezicht leek alle motivatie uit Kaz te vloeien.

''No. No, no no no. You're not supposed to be here.'' Stamelde Kaz terwijl hij zijn hoofd schudde. Het laatste wat hij wilde zien was het paniekerende gezicht van zijn broer. Figuurlijk gesproken dan. Want het kon zomaar het laatste zijn, als hij zo door ging met doodbloeden.

Alles behalve dit. Alles behalve in het gezicht van zijn onsterfelijke broer staren die hij pas drie weken geleden weer had leren kennen. Een broer die hij zo lang had dood gewaand en waar hij nu afscheid van moest nemen. Het was tenminste een afscheid. Deze keer werden ze niet opgebroken door de golven en het zout van de zee.

Kaz wilde zich van Mort afduwen, wilde afstand creëren, maar alles ging moeilijker en moeilijker. Ondertussen voelde hij hoe bloed zijn keel begon in te lopen en er een klein straaltje langs zijn lippen gleed. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. ''I'll be fine.'' Sprak hij schor, wat lastig ging met al het bloed. Nee. Hij wilde dit niet, niet hier, niet nu. Nooit.

''Mort. Let go.'' Fluisterde hij, een gepijnigde maar smekende blik lag in zijn ogen. Zijn broer verdiende het niet om dit te zien. Zijn broer verdiende hem niet. Zelfs al was dit niet gebeurd, dan zou Mort uiteindelijk toch teleurgesteld in hem raken wanneer hij erachter kwam wat Kaz allemaal had geflikt en had gedaan. Wat voor monster Kaz was.

Dit had het moeten zijn. Hij had gewoon die duisternis moeten voelen die iedereen voelde wanneer het einde nabij kwam. Hij had het laatste beetje leven uit zich weg moeten voelen vloeien. Hij had.. hij had moeten sterven. Op die plek op die tijd. En Kaz had er weinig moeite mee gehad om het te accepteren. Maar Mort, hij wilde Mort niet aankijken. Hij wilde niet dat zijn broer dit zag.

Maar dat alles leek teniet te zijn. Kaz probeerde zijn concentratie te behouden, probeerde zich op Mort te richten en wakker te blijven. Allison wist vast wel wat ze met zo'n wond moest doen. Maar Mort had andere plannen. Pas toen Kaz de tanden van zijn broer in zijn nek voelde, leek hij tegen te willen stribbelen. ''Mort.. Mort, no. Stop.'' Hij wilde het harder uitspreken, maar het klonk als een fluistering van iemand die zwaar in paniek was. Zijn hand vond de borst van zijn broer en hij wilde hem terug duwen, maar het gif drong verder zijn lichaam in en deed zijn spieren verslappen. In plaats daarvan probeerde hij zich weg te trekken.

Kaz voelde zich verraden op zijn minst gezegd. Als alles in zijn lichaam op dit moment niet naar de klote ging, dan had hij zijn broer weggeduwd, had hij hem uitgescholden en misschien nog een klap verkocht. Maar nu kon hij alleen maar met het laatste beetje kracht in hem naar zijn broer staren. Verraden, pissig, kwaad, teleurgesteld. Dat was alles voordat zijn ogen naar achteren rolden en Kaz het bewustzijn verloor.