Zo nu en dan bracht Sol haar naar een andere plek. Niet zozeer op spirituele wijze, maar als priesteres werd het af en toe van haar gevraagd om mee uit te varen naar een andere locatie om het geloof daar te verkondigen. Nog steeds wist ze niet of ze er goed aan deed, of ze niet de hele tijd het woord van een valse godheid verspreidde, maar ze stelde alle voordelen ervan op prijs. Op zijn minst had ze nu een dak boven haar hoofd en dagelijks voedsel op haar bord. Maar boven alles was ze geen eigendom meer van een man die niets anders dan misbruik van haar wilde maken. Gelukkig was een groot woord, maar tevreden durfde ze zichzelf wel te noemen.

Nu paradeerde ze rond op Cois in het kenmerkende, uitbundige gewaad waar de Priests haar van voorzien hadden. Het voelde nog steeds niet geheel gepast, maar ze begon er aan te wennen. Tot aan zonsondergang deed ze wat er van haar gevraagd werd, al trok ze vlak voordat de zon onderging de stad in. Enkele jaren waren verstreken sinds ze de jonge man voor het laatst gezien had, maar ze was hem nog zeker niet vergeten. Onder de talloze klanten die ze had gehad, was hij blijven steken. Hij was immers de enige geweest die haar een helpende hand toe had willen reiken. Nu was ze hier, op het eiland waar hij woonde, en wilde ze hem toch nog even zien. Na wat rondgevraagd te hebben, wist ze uiteindelijk zijn huis te vinden. Ze klopte op de deur, verbaasd om te zien dat deze een stukje meegaf. Hij was open. Aarzelend gluurde ze naar binnen, zoekend naar het bekende gezicht. Het was een klein huisje en er leek niemand thuis te zijn. De laatste zonnestralen van de dag werden naar binnen geworpen en legden een warme gloed over de binnenkant van het huisje heen. Het zag er bijna knus uit. Haar ogen gleden over het meubilair, niet wetend of ze hier wel moest zijn. Het bed was stoffig, blijkbaar had er al een tijd niemand op geslapen. Ze wist dat hij veel rondreisde, dus heel veel zorgen maakte ze zich nog niet. Geruisloos liep ze naar het bureau, waar nette stapeltjes brieven en notities waren gecreëerd. Geordend was niet bepaald een woord dat ze met Rikton associeerde. Even voelde ze een bepaalde nieuwsgierigheid, maar het voelde niet goed om zomaar door zijn spullen te gaan zitten neuzen. Met een frons benaderde ze het bed toen ze een brief op het kussen zag liggen. Ze pakte de brief op en liet haar ogen over de regels gaan. De Priests of Sol leerden haar lezen en schrijven, al zat ze nog niet lang genoeg bij de orde om alles al te kunnen begrijpen. Het enige wat haar opviel, waren de twee hoofdletters die een naam impliceerden. Zijn naam. Met een brok in haar keel legde ze het stuk papier terug. Er was iets mis. De open deur, het ongebruikte bed, de brief. Ze begon zich misselijk te voelen terwijl ze naar de juten liep die op de stoel naast het bed stond. Al zijn schatten zaten erin. Voorwerpen waarvoor hij de hele wereld had rondgereisd. Dingen die je niet zomaar zou achterlaten, tenzij… Lore beet op haar onderlip om de tranen te verdringen. Hij was zeker impulsief genoeg om zoiets te doen. Een rillerige ademhaling verliet haar keel terwijl ze de zak doorzocht. Haar hand leek zijn eigen weg te vinden naar een juweel, dat ze vervolgens naar de oppervlakte haalde. Met haar vinger streek ze even over de edelsteen. Een donkere amberkleurige steen, imperfect maar prachtig om te zien. Zachtjes streek ze er overheen met haar vinger. “Thank you. For everything,” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze een traan over haar wang voelde strijken. Hij had haar van dat eiland afgeholpen. Hij had haar leven gered. Nu wenste ze dat ze hetzelfde voor hem had kunnen doen.