Peace of mind

Sinds zijn ontmoeting met de commander was hij niet meer terug gekeerd naar het bos. Nee, de jonge Orion had vanop een afstandje Saggitarius in het oog gehouden om te kijken hoe goed hij genas. Want ja, hij zat in met het dier daar kon hij niets aan doen. Als er nog zoiets zou voorvallen zou hij ook niet beter nadenken, ondanks de waarschuwing die de commander had gegeven. Maar het zat gewoon in hem om andere te helpen als het mogelijk was. Maar vandaag moest hij even zijn zelf opgelegde plicht om de bergleeuw in het oog te houden opzij zetten. Het was tijd dat hij begon met trainen. Hij zou niet degene zijn die achterop raakte met de training dat nooit. Dus had hij zich snel bij de andere kinderen gevoegd en was hij nu druk bezig met het uithalen naar zijn tegenstander. Het zwaard dat in zijn hand lag had hij zelf gesmeed, het was haast een verlenging van zijn arm zo vlot bewoog het. Hier en daar moest Orion ook wel slagen pareren, de kinderen waarmee hij trainde waren even getraind als hem soms zelfs beter.

Toch merkte hij na een tijdje te staan vechten dat zijn tegenstander wat afgeleid werd. Iets wat hem de kans gaf om het zwaard uit de hand van de andere te meppen. ‘What are you even looking at?’ Sprak Orion terwijl er een frons op zijn voorhoofd vormde. Kort wierp hij een blik op zijn schouder in de richting naar waar de andere jongen aan het staren was. Daar vond hij een vreemd figuur, vreemd als in niet van hier. Maar ook vreemd als in, de kledij die hij aanhad paste hem niet, ongewapend en vooral een hele lichte huid. Interessant. Zijn eigen zwaard stope Orion weer in zijn riem terwijl hij het trainingszwaard van de ander op nam en daarmee naar de vreemdeling wandelde. ‘Care to join in? Or are you just looking around?’

Orion was altijd al het type geweest dat zijn neus stak op plaatsen waar het niet hoorde. Was altijd degene die het voortouw nam als het ging om zaken als dit. Al had hij op dit exacte moment niet bepaald de drang om de vreemde man aan te spreken of wat dan ook, toch had hij het gedaan. Iets had hem er toe gedreven om de ander te betrekken bij wat ze aan het doen waren of het nu zou lukken of niet. De andere kinderen bleven echter op een afstand, hoewel de jongen waarvan hij het zwaard had afgepakt toch voor even leek te twijfelen of hij achter Orion aan zou komen voor zijn zwaard op te eisen. Maar het gebeurde niet, in plaats daarvan droop de andere af en greep hij een nieuw zwaard.

De onbekende man liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen wat Orion kort deed fronsen. ‘Well, given the fact that you don’t really look like someone that lives here I can understand.’ Sprak Orion met een kleine grimas op zijn gezicht. Al besloot hij toch nog niet meteen op te geven. ‘Are you really sure tho? I will go easy on you.’ Niet dat hij meteen verwachtte van de andere dat hij niet kon vechten, zelf waande Orion zich bijlange ook niet de beste zwaardvechter van de gehele troep trainende kinderen. ‘Or maybe I can do something about the way you look. Make your armor a little more fitting.’

Vechten om jezelf te beschermen hm? Het was wel duidelijk dat de jongen niet van hier was. ‘Has that way of fighting worked for you?’ Vroeg Orion geïnteresseerd. Misschien was dat wel de sleutel tot succes. Who knows. Maar het was zeker wel een interessante manier van denken en van vechten ook. Kort wierp hij een blik naar de andere kinderen die al weer druk bezig waren met elkaar en verder geen aandacht meer schonken aan hen. Met een kleine grimas op zijn gezicht keek hij de andere weer aan toen die met een voorstel kwam. Uiteraard hoefde hij dat geen twee keer te zeggen, moest hij er niet in slagen zou hij de schaamte wel even mogen aanhoren van de mensen die het uiteindelijk zouden zien maar dat kon hem niet al te veel schelen. Dit was weer eens leuke afwisseling! Orion trok zijn wapen en keek de man even van top tot teen aan, hij was ongewapend maar iets in zijn achterhoofd vertelde dat er toch meer aan de hand was dan de ander liet doorschijnen. Overwogen waar hij als eerste ging aanvallen sloeg hij met zijn zwaard in de richting van de man zijn heup, al verwisselde hij op de laatste moment toch nog van gedachten en manoeuvreerde hij het wapen naar het linkerbeen van de man.

‘You are indeed, hope it lasts that way.’ Grijnsde de kleine jongen. De kans dat hij hem op de grond zou krijgen was groot, al ging hij hier puur uit van de manier waarop de jongen zich eigenlijk door de stad had bewogen. Een gedachte die hem al snel ontnomen zou worden want zijn eerste aanval, waarbij hij toch had gezorgd voor een twist had de andere makkelijk ontweken. Oké, hij moest heel even de situatie wat beter inlezen want hij ging hier niet van zijns tuk gebracht worden door een vreemdeling. Orion vernauwde voor een moment zijn ogen. Al duurde het niet lang voor hij weer in de aanval ging. Dit keer besloot de jongen te gaan voor een directe aanval. Op het laatste momentje week Orion echter af van zijn pad sprong in de richting van een kar vol spullen. Met zijn voet zette de jongen zich echter af en sprong hij zo in een soepele beweging naar de andere hopende dat zijn zwaard de ander mogelijk zou treffen wanneer hij langs hem heen ging.

Hier nu een beetje voor paal staan al vechtend tegen een persoon die hij waande als outsider zou zijn ego goed schaden. Al gaf hij natuurlijk nog niet meteen op. De frustratie echter begon toch al wel op te bouwen van binnen wanneer ook zijn tweede aanval faalde. Orion was gewoon over de man heen gesprongen en achter hem neer gekomen. Vet vaag. Er hing een vreemde vibe om zijn trainingspartner, een vibe die hij niet kon plaatsen al probeerde de jongen er wel niet teveel aandacht aan te besteden. Zoiets klein mocht hem niet afleiden.

Orion schudde zijn hoofd en daarmee alle gedachten van zich af die hem begonnen te storen. Hij moest met zijn hoofd bij de zaak blijven. Snel genoeg liet hij een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen waarop hij nogmaals op de ander af dook. De snelheid die hij had aangenomen was hoog, maar het kon uiteindelijk altijd sneller. Wanneer hij tot letterlijk enkele centimeters voor de jongen was liet hij zich door zijn benen zakken, greep tegelijkertijd de extra dolk in zijn hand en hoopte de ander in zijn been te treffen met de dolk aan de ene kant en het zwaard aan de andere kant.

Orion miste alweer. Kort verstrakte zijn kaak. Serieus, hoe kon dit nu mogelijk zijn? Er waren genoeg oudere strijders die Orion tegen deze tijd al gevloerd zou hebben, maar de man hier bewoog met zo’n bepaalde precisie dat het zo goed als onmogelijk was voor de jongen om er door te breken. Er was hier meer aan de hand dan enkel een ander soort training daar werd hij zich met de seconde bewuster van. Al gaf hij nog niet op. Want misschien zag hij uiteindelijk toch een opening. Doordat de andere over de grond was gerold om zijn aanval te ontwijken was er iets mis gegaan met zijn armor. Orion spotte meteen dat de andere zijn evenwicht aan het verliezen was.

In zijn nieuwe aanval had hij zijn beide wapens op de grond gegooid en ging hij niet recht op de man af. In plaats daarvan koos hij een welbepaald punt naast de man, in de hoop dat de ander toch in die richting zou bewegen. Het doel was om de man te raken uiteindelijk, maakte niet uit op welke manier right? Dus terwijl de andere bezig was met zijn evenwicht te bewaren kwam hij weer beetje bij beetje dichter bij, om uiteindelijk zijn hand kort op de bleke zijn elleboog te plaatsen. Een korte grimas verscheen op zijn gezicht, hoewel Orion hiermee geen genoeg nam. Dit was geen werkelijke overwinning, niet dat het een werkelijk gevecht was geweest gezien de ander niet bewapend was en eigenlijk alleen zijn zwaard ontweek.

‘How about I get you an armor that makes you a little more presentable, and you teach me how to do that?’ Stelde hij met een grijns op zijn gezicht. Dat was zeker iets waarmee hij de andere kon helpen, plus hij deed het graag als hij het echt wilde. Natuurlijk wilde hij er voor zichzelf ook iets uithalen, het zou zeker een stel vaardigheden zijn dat welkom was.

Dat het hem uiteindelijk gelukt was om de andere te raken, hetzij met zijn hand, was gewoon door dom geluk. Het had niets van vaardigheden nodig gehad alleen misschien een beetje snel denken. Orion had een opening gezien en die had hij met beide handen genomen. Maar hoe de ander alles zo precies kon ontwijken was voor hem het grootste raadsel van de dag. Hij moest er echt achter komen op eender welke manier dan ook. Dus had hij het simpele voorstel gedaan. Een ruil, hij zorgde ervoor dat de andere er presentabel uitging zien in de hoop wat trucjes van hem over te nemen. ‘Don’t think so low of me.’ Sprak hij met een zucht. Nee nee, zo gingen ze hier niet aan beginnen hoor dat kon hij niet toestaan. Het moest wel eventjes van twee kanten gaan komen anders ging hij deze samenwerking even niet aan. Ook een leugen, want Orion was ijverig genoeg om bij te leren. ‘You might be right. I don’t run. I take every chance I can get.’ Reageerde hij bedenkelijk terwijl hij kort een hand door zijn haren haalde. ‘But apart from the running away part, I am not good in a battle when I am hit immediately, right? So you teach me how to dodge, and I’ll try to work something out for you. I won’t take no for an answer.’

Orion had inmiddels zijn wapens weer verzamelt en opgeborgen. ‘I am Orion by the way.’ Zichzelf kenbaar maken aan deze vreemdeling was iets wat vele andere niet zouden doen. Echter had hij een goed gevoel over deze man, de man was hier voor een reden die niet slecht was. Anders zou hij hier niet zo maar in alle rust kunnen rondlopen. ‘Follow me, let’s see if we can find you something that doesn’t make you look like an oversized child.’ Even grinnikte Orion bij de opmerking. Nee, wat hij nu aan had was allesbehalve passend. Het was te groot voor de man, vooral omdat de man ook vrij tenger van gestalte was. Iets waar hij wel mee kon werken, als de ander bereid was om hem even tijd te geven daarvoor.