Tranquility {open}

vr mei 25, 2018 3:22 pm

$Tranquility {open} Lareth1_by_ladyperfume-dc9tn49$

Larethian Akesh
As their castles crumble slowly, We watch them fall
The crown slips from heads unworthy, As we gain control

Het was vrij vroeg in de ochtend en de zon was nog maar net boven de zandduinen verschenen toen Larethian had besloten zijn witte hengst te zadelen en erop uit te trekken. Hij sliep de laatste weken vrij slecht door de steeds vaker terugkerende nachtmerries die hij had. Iets wat er bij was gekomen sinds zijn oude ‘vriend’ besloten had terug te keren. Steeds vaker greep hij naar de gouden alcoholische vloeistoffen die hij verzamelde, en steeds meer flessen raakten daarbij leeg. Het maakte zijn geest wat warriger waardoor hij de gedachtes aan vroeger voor een korte tijd kon negeren. Helaas was dit nooit voor lang. En hoewel hij zich wel kon blijven vergrijpen aan het gouden spul zou dat geen oplossing zijn. Daarom had hij vandaag besloten om vroeg het pand te verlaten en richting de woestijn te trekken. Niet alleen om zijn hoofd hopelijk leeg te maken, maar ook zodat hij zijn vaardigheden wat meer kon oefenen. Het creëren van beesten was niet iets waar hij dagelijks mee bezig was, maar het was wel iets waar hij zo perfectionistisch mogelijk mee was. Niet alleen, omdat hij ze creëerde via zijn emoties, maar ook omdat juist door die emoties de beesten zich tegen hem konden keren. Iets wat hem in het begin meerdere malen was voorkomen.

Een aantal keren had hij al een aanval van een wyvern moeten ontwijken of had hij een slang achter zich aan gehad. In de loop van de jaren was dit steeds minder geworden, maar zijn emoties namen de laatste tijd een loop met hem waardoor de meeste niet altijd meer te beheersen waren zoals hij wilde. Een zucht verlaat zijn lippen terwijl hij de hengst aanspoorde om steeds harder te gaan. Tot hij uiteindelijk de stad achter zich liet en na een tiental minuten de kleine water partij in zijn helblauwe ogen op zag doemen. Dit zou de juiste plek zijn. Ver weg van mensen en andere levende wezens.

Outfit

zo mei 27, 2018 6:11 pm

Voor de meesten was de woestijn van Valyria een plek waar je liever niet te lang in wilde verblijven. Er was tenslotte ook niets. Het kon soms uren duren voordat je iets anders zag dan fijn verdeeld kwarts en glimmer. Bovendien was de zon hier je grootste en sterkste vijand. Je zou niet de eerste verdwaalde reiziger zijn die om het leven kwam door uitdroging. Gelukkig waren her en der nog plaatsen in de woestijn waar je het prima een tijdje kon uithouden zonder de drukte van de stad. Daelorian had van kinds af aan bewondering gehad voor de woestijn en hoe je erin kon overleven. Verspreid over Valyria waren een aantal nomadenvolkeren waarvan ze het kunstje grotendeels had afgekeken. In ruil daarvoor liet ze hen met rust.

Niet vanuit haar eigen stad, maar vanuit de hoofdstad was ze op één van haar paarden gestapt en de woestijn ingetrokken. Het was nog vroeg op de dag, dus voelde de lucht nog lekker koel aan en kon ze haar dier even de beweging geven die het nodig was. Bovendien genoot ze zelf ook wel van de rust. Vooral nadat ze al enkele dagen in de hoofdstad had gebivakkeerd. Haar plan was om naar een van de bekendere oases te rijden en daarna weer terug naar de stad te rijden voordat de hitte echt een rol ging spelen. Vanuit de verte was de plek al te zien, maar al snel werd duidelijk dat ze niet de enige was met deze eindbestemming. ”What a coincidence,” merkte de stadhoudster enigszins enthousiast op. ”Almost like we planned this upfront, your grace.” Het was niemand anders dan de koning van Valyria die ze tegen het lijf liep hier in de woestijn.

vr jun 01, 2018 11:22 pm

$Tranquility {open} Lareth1_by_ladyperfume-dc9tn49$

Larethian Akesh
As their castles crumble slowly, We watch them fall
The crown slips from heads unworthy, As we gain control

Niet veel levenden durfden de woestijn van de brandende zon te betreden. En niet veel wisten hun uitweg weer te vinden. Sterker nog, de hoeveelheid overlevenden die de weg kwijt waren geraakt tussen de immens hoge zand duinen waren hoogstwaarschijnlijk op 1 hand te tellen. De landschappen die Valyria bezat bestonden vrijwel alleen uit woestijn, met als uitzondering het meer wat grensde aan de hoofdstad en de rivieren die door de zandvlaktes kronkelde. Met zijn ongekend hete zomers en broeierige avonden was Valyria een vrij lastig landschap om in te overleven, mits je slim genoeg was. Inmiddels was hij gewend geraakt aan de hitte en wist hij zich op de koele ochtenden en donkere avonden door het gebied te verplaatsen. Iets wat de laatste weken steeds vaker leek te gebeuren. Na een tiental minuten gegaloppeerd te hebben door de woestijn zette hij de hengst stil bij de waterpartij die hij zo nu en dan bezocht om zijn ‘creaties’ zoals hij ze noemde wat bij te scherpen. En hoewel zijn hoofd er zo nu en dan niet naar stond wist hij dat hij dit niet kon negeren. Er hoefde maar iets te gebeuren in het land of hij zou moeten ingrijpen. Iets wat niet bepaald flexibel ging met een monster wat niet naar je wilde luisteren.

Nadat hij de hengst dan ook in de schaduw aan een boom had vast geknoopt laat hij zijn helblauwe kijkers over de omgeving strijken om zo een goede plek te zoeken waar hij zou kunnen oefenen. Maar nog voordat hij ook maar aanstalten kon maken om richting de plek te lopen merkt hij de bekende stem op, wat hem kort leek opkijken naar de plek waar het geluid vandaan leek te komen. Zijn blik kantelde iets terwijl de woorden op een enthousiaste manier haar lippen verlieten. Zijn lichaam draait met hem mee terwijl hij iets omhoog kijkt in de richting van de lady. Lady Daelorian , What a surprise. merkte hij quasi vragend op. to what do I owe this visit or were you just passing by on your way back to Sundarin? vulde hij zijn woorden aan terwijl hij zijn rug iets rechtte en een subtiele glimlach zijn lippen sierde. Daar ging zin rust.

Outfit

di jun 05, 2018 11:10 pm

Het gebeurde niet vaak dat ze het koningspaar per toeval tegen het lijf liep, en het zou waarschijnlijk ook vast bij deze ene keer blijven. Het was alweer een tijdje geleden dat ze Lareth in levende lijve had gezien. Nu moest ze ook wel toegeven dat haar bezoekjes aan Archeon schaars waren. Immers had ze het al druk zat in haar eigen stad. Bovendien had de hoofdstad haar nooit zo getrokken en vond ze het weinig sfeer hebben, maar smaken verschillen. ”Like I said, a coincidence,” beantwoorde ze de vraag van de vorst. Wist zij veel dat hij er ook graag op uit ging op zijn paard in de vroege uurtjes. Blijkbaar gold ook voor hem dat vroege vogels veel wind vangen. ”I am currently visiting Archeon as some of my business alliances are there. But as you can see I like to spend my free time on the back of my horse in the dessert.” Er ging niets boven een ritje in de vroege en koele morgen. Het zou niet lang meer duren voordat de zon weer van zich liet horen en binnen de kortste keren deze plek zou veranderen in een broeikas. Inmiddels was Daelorian uit het zadel geklommen en had ze haar paard bij de teugels genomen, om het vervolgens te laten drinken in het beekje. ”Anyway, it is good to see you, your grace,” sprak ze, terwijl ze zich even tot hem wendde. Je zou soms bijna vergeten dat hij haar koning was.

Tranquility {open}

Tranquility {open}

Re: Tranquility {open}

Re: Tranquility {open}

Re: Tranquility {open}

Re: Tranquility {open}