Good morning, Sunshine

Ergens in het diepst van de nacht was Max één of andere taveerne uit komen rollen. Gelukkig voor hem was de bar niet al te ver weg geweest van het landhuis van de Bourbons, anders was hij vannacht hoogstwaarschijnlijk niet thuisgekomen. Na een lange, moeizame rit te paard had hij uiteindelijk zijn bestemming bereikt. Het paard liet hij aan de stalknecht over, terwijl hij zelf richting de voordeur van het huis hobbelde. Ondertussen vroeg hij zich af hoeveel drankjes hij naar binnen had gewerkt, maar na een stuk of drie, vier was hij de tel al kwijtgeraakt. Het deed er eigenlijk ook helemaal niet toe, hij kon het toch wel betalen. Met enig kabaal wist hij zijn slaapkamer te vinden. Het kostte hem ruim een kwartier om zijn kleren uit te krijgen, maar zodra zijn lichaam de lakens raakte, was hij weg. Het voordeel van alcohol was dat hij binnen vijf minuten plat lag.

Hij had geen idee hoe laat het was, maar Max werd gewekt door het geluid van zijn deur die plotseling open zwaaide. In eerste instantie werd hij verwelkomd door de doffe pijn in zijn achterhoofd en de ontzettend droge mond die hij had. Een kater, typisch. Daarna hoorde hij de veel te enthousiaste stem van zijn zus. Costia, eindelijk weer thuis na een lange zakenreis. Op dit moment kon hij het echter niet opbrengen om er blij over te zijn. Max liet een geërgerde kreun ontsnappen, terwijl hij de lakens wat omhoog trok. Hij lag er namelijk een beetje ontbloot bij. “Cos, not right now, please,” mompelde hij, waarna hij zich moeizaam op zijn buik draaide om zijn hoofd in zijn kussen te begraven. “I’m dying here.” Hij had altijd al een goed gevoel voor drama gehad.

Zelfs in deze toestand wilde Max haar het zien van zijn achterste besparen. Als hij nu niet de beste broer ter wereld was, wist hij het ook niet meer. De witte lakens reikten tot aan zijn middel, terwijl hij zijn gezicht in het kussen probeerde te verbergen voor het onbegrijpelijke enthousiasme van zijn zus. Misschien zou ze hem nu wel met rust laten. Ze lachte. Blijkbaar was het nog niet voorbij. “I’m truly dying, I can feel it,” mompelde hij nogmaals, al was het meeste geluid gesmoord door het kussen. Hij liet een zeurderig geluid horen toen ze abrupt de gordijnen open rukte. Vervolgens liet Costia hem doodleuk weten dat de zon op was. Hij draaide op zijn rug en legde zijn handen voor zijn ogen. “Oh, and there’s a bright light,” ging hij op dramatische toon verder. Dit was werkelijk waar het einde.

Na enkele seconden opende hij zijn ogen, al kneep hij deze al snel weer tot spleetjes. Het zonlicht deed gewoon pijn en het doffe gevoel in zijn achterhoofd werd er alleen nog maar erger van. Langzaam maar zeker raakte hij echter gewend aan het licht, al was hij nog lang niet klaar om zijn bed uit te komen. Hij zette een boze expressie op zijn gezicht, voor zover dat lukte. Stiekem was hij ook wel blij om zijn zus na al die tijd weer te zien. Max zuchtte na haar woorden en besloot zijn dramatische toneelstukje voort te zetten. “I can feel myself slipping away, Cos.” Het leek wel alsof zijn katers elk jaar erger werden.

Natuurlijk hield hij van zijn jongere zusje, maar op dit moment maakte ze het hem wel heel moeilijk. Hij besloot maar te doen alsof zijn laatste uur geslagen had, zodat Costia hem misschien zielig zou vinden en hem vervolgens met rust zou laten. Het leek echter niet te werken en ze leek hem alleen nog maar meer lastig te willen vallen. Hij kon zijn eigen glimlach echter niet onderdrukken toen hij zag dat hij haar toch een beetje aan het lachen had gemaakt. Daar deed hij het nou voor.

Na haar woorden viel hij even stil. Zijn toneelstukje was nu wel voorbij. Dat nam echter niet weg dat hij dit nog steeds helemaal  niet fijn vond. Het licht maakte de hoofdpijn alleen nog maar erger en Max wilde zich het liefst gewoon weer omdraaien en verder slapen. “You’re making me miserable,” mompelde hij op een vermoeide toon. Hij keek zijn zus aan vanuit zijn lagere positie in het bed en hief een wenkbrauw toen ze ineens een idee leek te kregen. Dit was het moment om het op een lopen te zetten, als hij überhaupt zijn bed uit had kunnen komen. Costia had nooit goede ideeën. Ze ging er vandoor, maar binnen een minuut was ze weer terug. Met een glas water en een keuze. Hij keek haar even aan met een ‘are you serious’-blik, waarop hij vervolgens zijn hand naar haar uitreikte. “Just give it to me.” Alles om ervoor te zorgen dat ze stopte met hem te irriteren. Het was wel duidelijk dat zijn humeur niet helemaal top was op dit moment.

Misschien had hij zijn deur op slot moeten doen. Misschien had hij überhaupt niet naar huis moeten komen vannacht. Als hij even zijn best had gedaan, had hij vast wel een alternatieve slaapplek voor vannacht kunnen regelen om daar in alle rust zijn kater uit te zitten. Maar goed, gisteravond had hij niet geweten dat Costia terugkwam. En al helemaal niet dat ze hem in de vroege ochtend wakker zou maken op deze onuitstaanbare manier. Hij moest het maar doen met wat hij had. Max liet een gefrustreerde zucht horen toen ze hem liet weten dat iemand in dit huis hem verschrikkelijk moest laten voelen. “Enzo was already doing a decent job at that,” mompelde hij. Zijn oudere broer probeerde hem, tot Max’ grote ergernis, nog enigszins in het gareel te houden. Iets wat in de meeste  gevallen maar weinig lukte.

De keuze was vrij simpel. Max had maar weinig zin in een glas water over zijn hoofd. Het opdrinken van het spul zou daarentegen redelijk goed zijn tegen de massieve kater waar hij op dit moment aan leed. Hij nam het glas water aan en begon gulzig te drinken. Binnen enkele seconden was het alweer leeg en deponeerde hij het op het nachtkastje. Costia probeerde hem vervolgens weer de les te lezen, al moest hij toegeven dat ze gelijk had. “Well, what else am I supposed to be doing with my life?” De katers waren niet bepaald leuk, maar hij had zeker een leuke avond gehad. Niet iedereen kon zijn hele dag aan werken besteden, in tegenstelling tot hun oudste broer.

Enzo leek er bijna een punt van te maken om Max’ leven om zeep te helpen. Natuurlijk wist Max ook wel dat hij het allemaal goed bedoelde, dat hij de naam van de familie boven alles hoog wilde houden en dat hij daar nou niet bepaald mee hielp. Toch kon hij het niet helpen dat hij het zo verschrikkelijk irritant vond. Costia leek het met hem eens te zijn, wat even voor een kleine grijns op zijn gezicht zorgde. Hij was tenminste niet de enige. Vervolgens vroeg zijn jongere zus al grijnzend hoeveel leuker zij dan wel niet was. Max gaf haar even een sceptische blik voordat hij haar vraag beantwoordde. “A solid two, I’d say.” Erg gul was hij vandaag niet. “This little stunt of yours isn’t helping much,” verklaarde hij vervolgens. Hem in de vroege ochtend wakker maken terwijl hij aan een kater leed, zorgde toch wel voor een aantal punten aftrek.

Costia kwam op de rand van zijn bed zitten, wat hem vertelde dat ze nog niet van plan was om hem met rust te laten. Het antwoord op zijn vraag stelde hem alleen nog maar verder teleur. Aankleden? Ontbijten? Nee, dank je. Max keek haar met enige tegenzin aan, waarna zijn zus redeneerde dat wat eten hem vast beter zou doen voelen. “Or it’ll make me throw up,” zuchtte hij. Grote hoeveelheden voedsel en drank gingen maar zelden goed samen. Toch zuchtte hij uiteindelijk en kwam wat overeind zitten. “If I make a fool out of myself downstairs, it’s your fault.” Dat wilde hij al wel even vaststellen.

Een solide twee. Genereuzer kon hij deze ochtend niet zijn, vooral na wat ze hem geflikt had. Misschien dat hij zijn mening later op de dag nog wel bij wilde stellen, als ze heel lief voor hem zou zijn. Hij had het gevoel dat daar weinig van terecht zou komen. Hij greens even toen Cos op dramatische wijze liet weten dat zijn opmerking haar pijn had gedaan. Haar opmerking over hun broer deed hem even hardop lachen. “I’d be careful if I were you. He might hear,” waarschuwde hij zijn zusje. De muren hadden oren in dit huis en Enzo zou het vast niet waarderen als ze op deze manier over hem spraken. Haar daaropvolgende ‘logica’ verwarde hem even en Max keek haar dan ook enigszins vervreemd aan. “I suppose,” mompelde hij op verslagen toon. Hij wist toch wel dat hij uiteindelijk naar haar zou luisteren.

Costia leek maar al te blij te zijn om alle verantwoordelijkheid op zich te nemen. Mooi zo, want Max zou hoogstwaarschijnlijk iets doen waar de rest op neer zou keken. Soms vroeg hij zich af of hij niet het zwarte schaap van de familie was, al schoof hij die titel vervolgens met liefde op iemand anders af. Cos liet hem weten niets schoon te gaan maken, wat hij een redelijk iets vond. “That’s what maids are for,” reageerde hij, waarop hij zijn benen alvast op de grond zetten. Een helpende hand werd hem toegereikt, al verdween deze binnen enkele seconden weer. Blijkbaar wilde ze wel buiten wachten. “Sure,” mompelde hij. “You don’t know what you’re missing, though.” Hun ouders hadden hem goede genen nagelaten en Max kende er dan ook absoluut geen schaamte voor.