The prime of your life

Enzo was al vroeg uit de veren en na een stevig ontbijt had hij zich teruggetrokken in één van zijn studeerkamers. Een stapeltje brieven naast hem opgestelt en een halfleeg potje inkt naast hem geopend. Helaas zouden dit soort zakelijke brieven zichzelf niet schrijven en vertrouwde hij niemand anders het voor hem te doen. Het zou een stuk gemakkelijker geweest zijn, maar hij wilde het risico niet lopen dat er dingen in zijn brieven kwamen te staan die hij er niet zelf in had gestopt. Wat dat betreft was hij concreet als het om zijn zaken ging.

De veer waarmee hij eerder nog een aantal sierlijke letters op het papier had gezet stopte met bewegen bij het horen van de stem van zijn broer. Voor een moment hield de man zijn ogen gericht op de brief, waar ergens halverwege een zin gestopt was met schrijven. Langzaam tilde hij zijn hoofd wat op zodat hij de ander aan kon kijken. “Goodmorning, Maximilien.” Enzo had altijd al een formelere manier van spreken gehad, iets wat zijn bitterheid op een bepaalde manier benadrukte. Zeker de afgelopen drie jaar was hij meer in zijn rol als oudste van de familie gekropen. Terwijl de rest allemaal deed waar ze zin in hadden, had Enzo zijn verantwoordelijkheden. Hij was de persoon die iedereen keer op keer bij elkaar wist te houden, om ervoor te zorgen dat hun naam niet besmeurd zou worden met onsmakelijke roddels. Een sarcastische glimlach streek over zijn gelaat. Hij prikte altijd gemakkelijk door dat soort geslijm heen. “What do you want from me, this early on the day?” vroeg hij terwijl hij de veer neerlegde en zichzelf achterover liet leunen in zijn comfortabele stoel.

Enzo had er een bloedhekel aan wanneer mensen hem stoorden terwijl hij bezig was met zaken. Hij had het al druk genoeg en dan eindigde hij ook nog eens met een lelijke fout midden in zijn zin. Zoals altijd wist hij zijn woorden kalm en beheerst te kiezen. “You promise a friend money that isn’t even yours to give away?” merkte hij met een kleine frons op, zijn toon ijzig kalm voor zijn doen. Het was vaak een indicatie dat hij alles behalve geamuseerd was, iets wat zijn broer vast wel moest weten. Ergens moest hij zich inhouden om niet meteen een botte ‘nee’ te geven en door te gaan met zijn schrijfwerk. “Now, dear brother, tell me about that new business of that friend of yours. Is it a brothel again and did he promise you a discount? Or a tavern, which there are enough in this world already, for a change?” Zijn woorden waren doordrenkt met sarcasme terwijl hij wat achterover in zijn stoel leunde en zijn broertje sceptisch aankeek. Enzo wist ook wel dat als hij zijn geld in deze zaak zou stoppen, hij dat nooit meer terug zou zien. Het was slecht voor de naam van hun familie, dus de kans dat hij ermee akkoord zou gaan was zeer klein.