A golden crown

Het ijzer aan zijn lichaam rinkelde bij elke stap die de grote man zette. Hij was een member van de Kingsguard en er werd van hem verwacht dat hij altijd klaar was om de royal family te beschermen tegen vijanden. En wie kon je beter gebruiken als levend schild dan iemand die allang niet meer zelf leefde. Niet dat iemand hier dat wist, hij was uiterst zorgvuldig in het bewaren van zijn geheimen. Een vampier die dagelijks zo dicht bij de royal family kwam, dat zou niemand toestaan. Maar toch gebeurde het, vlak onder hun neus.

Tyr was niet iemand die meteen zijn tanden in de nek van een royal zou zetten, hij was een loyale man en deed zijn werk. De hoofdstad was een prachtige plaats om te wonen, en hij had het alles behalve slecht hier. Zolang niemand wist wie hij werkelijk was zou hij hier een pracht van een leven hebben. Hij kon vechten, iets waar hij enorm van hield, met zijn zwaard Bloodfang. Een toepasselijke naam, al zei hij het zelf. Elk zwaard moest een naam hebben, in zijn ogen dan.

Terwijl hij zijn ronde door de gangen deed kwam hij iemand tegen. "My princess," zei hij plotseling toen hij een bepaald iemand passeerde. Het was niet eens zijn werk om iemand van de royal family aan te spreken, maar Tyr was niet zoals de meeste anderen. Hij was niet bang, voor niemand. Daarbij was hij van nature een charmeur, een lichtelijk ijdel figuur misschien zelfs. Hij boog zijn rug dan ook even om het plaatje compleet te maken.

Het zou dom zijn om de prinses aan te spreken zonder een goede reden te hebben. Niet dat hij bang hoefde te zijn van haar, of van wie dan ook in dit kasteel. Maar om in zijn rol als trouw lid van de Kingsguard te blijven moest hij het spelletje meespelen. En dat hield op dit moment in om de prinses een briefje te overhandigen wat hij haar moest brengen. Tyr had geen idee wat erin stond, of hij hierna weer op kon rotten of dat hij haar ergens heen moest begeleiden. Het maakte ook weinig uit, wie weet stond er wel iets heel onzinnigs in het briefje.

"I was about to deliver this message to you," zei hij terwijl hij haar een klein rolletje papier toestak wat hij tussen zijn wijs- en middelvinger vast hield. "Seems like fate saved me from walking all the way up to your chambers today." Totaal geen schaamte van zijn kant, alsof hij tegen iemand praatte die even hoog in rang stond als hijzelf. Dat was natuurlijk alles behalve waar, hij sprak hier tegen één van de belangrijkste mensen in het rijk. Kalm legde hij zijn hand op de knop van zijn zwaard wat aan zijn zij hing.

Het briefje wat hij naar boven toverde werd gretig uit zijn koude handen gevist. Kalmpjes bleef hij staan waar hij stond, zijn blik gericht op het meisje wat hem nog eens kil vroeg of hij of iemand anders dit briefje gelezen had. "No, my princess, nobody would dare to." Oh, hij zou het best gelezen kunnen hebben als hij daar behoefte toe had gevoeld. Maar dat was dit keer niet zo, de man gaf niet zo veel om de briefjes die de royal voor hem kreeg.

Terwijl ze bezig was met het lezen van het briefje had hij zijn hand op de knop van zijn zwaard gelegd, puur een automatische stand van rust die hij aannam. Niet dat hij zijn zwaard nodig had om eventuele schade bij iemand aan te richten, met zijn scherpe hoektanden die hij door kon laten komen wanneer hij wilde kon hij gemakkelijk iemands nek openscheuren. Dat was nog maar één van de vele voordelen van het zijn van een vampier. "Why should I?" vroeg hij kalm aan de iet wat giftige prinses. Sommige mensen namen het vanzelfsprekend dat ze in een positie verkeerde om andere rond te commanderen. Tyraevor had het nooit zo gehad op dat soort types, maar hier stond hij dan toch als kingsguard.

"Who knows," reageerde hij kalm toen ze opmerkte dat hij het briefje misschien wel gelezen had. De goden mochten het weten of zijn ogen over de letters van dat papier gegaan waren. Misschien wel, misschien ook wel niet.

Hij moest toegeven dat er de laatste tijd weinig te beleven viel hier in Archeon. Zijn werk bestond uit het rondbrengen van briefjes en het trainen van mogelijke jongeren die de kingsguard konden joinen. Het was wel algemeen bekend dat Tyraevor één van de betere vechters was. Dat kwam omdat zijn reflexen sneller waren dan een normaal mens en hij niet van de pijn ineen stortte wanneer iemand hem verwondde. Hij kon door blijven gaan, hij kon honderden slachtoffers maken, de moordmachine die hij kon worden in het strijdveld. Bijna een onmogelijke gedachte als je hem hier zag staan, bezig om de prinses te vermaken en haar complottheorieën over haar eventuele verraad aan te horen.

"My loyalty lies by the king and queen, after all you are just a princes," merkte hij kalmpjes op terwijl hij kort met zijn hoofd bewoog. Het waren woorden die hij uitsprak, maar eigenlijk niet volledig meende. Er was één prinses in het speciaal waar hij zich als eerste voor zou gooien, altijd. Maar dat was natuurlijk een taboe, hij moest als kingsguard de koningin en koning beschermen. Hun familie was de tweede prioriteit, natuurlijk. "I'm sorry to pop your bubble, my princes." Een kleine grijns was nu rondom zijn lippen gekomen.