Battle Scars [Octavia]

Haar shiftvorm was de vorm waar het meisje het meest in te vinden was. De grijze wolvin verplaatste zich een stuk sneller dan de menselijke gedaante kon - behalve als ze op zee was natuurlijk. Ze had de laatste jaren wel gemerkt dat ze als wolf niet goed tegen het zeemansleven kon. Dus op zee bleef ze in haar menselijke vorm.
Maar voor nu liep ze op 4 poten door haar thuishaven, de haven van Rhoynar. Ze was hier vaak, kende de straten van onder tot boven, van begin tot eind. En eerlijk is eerlijk, af en toe wist ze een konijn van de handelskramen weg te trekken. En sommige handelslieden herkenden haar, andere niet. Het grote litteken wat dwars over haar rug liep was voor vele het merk waaraan ze wisten dat het Sunset was. Dat had ook al een paar keer haar leven gered. Niet iedereen vind het leuk als een wolf zomaar iets van de handelskraam trekt namelijk.

Nu liep het dier op een drafje door de straten, keek de handelskramen na, maar één blik was genoeg om Sunset door te laten lopen. Ze was hier nu niet voor eten - de laatste tijd was ze niets tekort gekomen. Ze was hier nu omdat ze weer afgesproken had met Octavia. En ze kon niet wachten om haar weer te zien. Ze hadden afgesproken aan de rand van de stad, waar aan het water nog een stuk bos te vinden was. Dat was één van hun vaste plaatsen, eigenlijk. Tot nu toe had niemand nog door gehad dat de twee een relatie hadden. Iets wat Sunset graag zo wilde houden.