Black Barrels

Het regende. Een verschijnsel dat niet echt zeldzaam was in Rhoynar. De kap van haar mantel trok ze snel over haar hoofd heen toen de eerste druppels zich een weg naar beneden zochten. Het was al laat op de dag, maar dat betekende in Brightwater Keep niet perse dat het minder druk op straat was. Velen zochten de kroegen van de stad op om daar hun zojuist verdiende geld te spenderen drank. Tot in de vroege uurtjes kon je hier in een van de vele kroegen die de stad kende aan de bar hangen.

Sierra zocht zich een weg door de drukke straten van de stad. De dag ervoor had ze onderkomen weten te vinden in een herberg, maar die moest ze nu nog meer eens terug zien te vinden. Geen makkelijke opgave. Vooral omdat Brightwater Keep veel kleine en smalle straatjes kende, die vrijwel allemaal op elkaar leken. Al een aantal keren had ze een passant de weg willen vragen, maar dit waren veelal beschonken lui die zojuist de kroeg uitgerold kwamen. Haar oog viel plotseling op een oudere man die in dezelfde straat liep. In tegenstelling tot veel andere kon hij nog wel normaal rechtop lopen. Sierra waagde het er maar op en stapte op hem af. ”I am sorry Sir, but do you know where I can find an Inn called Black Barrels?” vroeg ze. De naam en het gebouw had ze gelukkig wel weten te onthouden.

[&Sobek]

 

Verblijven in een herberg was alles behalve goedkoop. Gelukkig had ze vanuit Isla de Juegas wat geld mee kunnen nemen waarop ze de eerste dagen hier kon teren. Toch was het wel belangrijk op om de lange duur een oplossing te vinden voor haar slinkende budget. Liever wilde ze niet op straat belandden. Vooral niet in een stad zoals Brightwater Keep.

Sierra had geluk. De man aan wie ze zojuist de weg had gevraagd wist haar de weg te wijzen. Sterker nog, hij wilde haar wel er naartoe begeleiden. Even twijfelde Sierra. Hoe slim was het om met een onbekende man mee te lopen op dit tijdstip? Misschien had hij geen idee waar haar herberg zat en had hij hele andere plannen. ”That would be great,” zei ze uiteindelijk toch maar. Als ze gewoon op de normale paden zouden lopen dan was er niets aan de hand. Althans, daar ging ze momenteel vanuit. Er zouden toch wel mensen zijn die alarm zouden slaan als het fout ging? ”Is it far away from here?” vroeg ze. Sierra had het idee dat ze vlakbij waren, maar daar kon ze zich nog wel eens in vergist hebben. Alle straten leken hier op elkaar. Wat dat betreft was Isla de Juegas veel logischer ingedeeld.


 

Haar nieuwe zou vast wel even wennen worden. In Isla de Juegas had ze geweten waar ze aan toe was en had ze zekerheid. Die zekerheid was ze nu volledig kwijt, maar in ruil daarvoor had ze nu wel de vrijheid waar ze zolang naar uitkeek. Dit bracht alleen ook meteen wat verantwoordelijkheden mee waar ze normaliter niet echt over nadacht. Gelukkig had ze al een plan klaarliggen voor hoe ze het hier de komende tijd ging volhouden.

De man vertelde haar ondertussen dat ze niet al te ver van de locatie verwijderd waren. De herberg waar ze de nacht door zou brengen was een aantal straten verderop. Sierra knikte kort naar de man en maakte ondertussen aanstalten om te vertrekken. ”Where are my manners,” zei ze toen de man naar haar naam vroeg. ”My name is Sierra. And you are?” Ze zouden nog wel wat minuten samen doorbrengen, dus misschien was het wel handig om dan ook zijn naam te weten. Ondanks dat ze hem nog niet kende en niet wist wat ze aan hem had, kon hij misschien wel ooit haar van dienst zijn met iets. Immers kende ze hier nog niemand. ”Which direction?” vroeg ze uiteindelijk.



 

Er verscheen even een korte glimlach op haar gezicht toen de man haar naam complimenteerde. ”Thank you. Haar naam had ze van haar moeder gekregen wiens moeder ook zo heette. Een achternaam had ze niet, want dat was vrij ongebruikelijk voor slaven. Deels vanuit praktisch oogpunt zou ze er toch eentje willen hebben. Er liepen wel meerdere Sierra’s rond op deze aardbodem en een achternaam maakte je toch net iets unieker. De man zelf stelde zich voor als Sobek Sacrados.

Nadat Sobek de richting had aangegeven was het tweetal gaan lopen. De eindbestemming was hier niet ver vandaan, maar voordat ze er aan zouden komen zou ze nog wel wat tijd moeten spenderen met Sobek. Het was een van de eerste keren dat ze een echt gesprek kon aanknopen met iemand hier in Brightwater Keep en ze hoopte dan ook dat Sobek haar meer over deze stad kon vertellen. Ondertussen had de man opgemerkt dat ze waarschijnlijk niet van hier was. ”I am born close to Brightwater Keep, but spent most of my time elsewhere,” antwoordde ze. Liever liet ze achterwege waar precies, want dan zouden er meteen weer conclusies worden getrokken. De meesten wisten ook wel dat vrouwen zeldzaam waren op het eiland en dat de vrouwen die daar wonen meestal in de plezierhuizen werkten. Een antwoord op de volgende vraag van Sobek had ze niet meteen een antwoord. Wat kwam ze hier eigenlijk in hemelsnaam doen? In principe was ze een soort van gevlucht. Bang dat ze weer in de slavernij terecht zou komen nadat ze vrij was gekocht. Bovendien wilde ze graag wat van de wereld zien. ”Build up a new life. I found a job as a servant in one of the villa’s here.” Dat deze toebehoorde aan de duke vertelde ze er even niet bij. ”And you? Are you from here?” Wellicht kon hij haar helpen met de weg hier een beetje te vinden.



 

Het zou wel even duren voordat ze haar draai gevonden had in deze nieuwe stad. Brightwater Keep was vele malen groter en zat een stuk gecompliceerder in elkaar dan Isla de Juegas. Het zou maanden duren voordat ze zonder al te veel moeite de weg kende. Aan de andere kant had ze nu wel een goede reden om mensen aan te spreken en op die manier een gesprek aan te knopen. Wellicht kwamen deze contacten wel eens van pas.

Tegen haar verwachting liet Sobek weten niet van hier te zijn, maar van Nymmerwell. Veel meer dan het bestaan ervan wist Sierra niet van deze plek. Asher had de naam wel eens laten vallen, maar doordat hij er zelf ook niet met enige regelmaat kwam had hij er niet zoveel over te vertellen. Sobek vertelde dat hij een soort priester was. Eentje van Sol en dat hij daarom vaak in Brightwater Keep was. Sierra keek de oudere man even vragend aan. Het was voor het eerst dat ze hierover iets hoorde. ”Sorry, but what is Sol exactly?” vroeg ze. Ondertussen deed ze haar best om op de weg te letten, want de volgende keer hoopte ze wel zelf weer haar weg terug te vinden.


 

De man bleek een priest of Sol te zijn. Van het woord Sol had ze nog nooit gehoord, maar gezien hij een priest was zou het wel iets te maken hebben met het geloof. Daar waren er nogal veel van verspreid over heel Fallen Skies. Echter merkte je daar maar weinig van op Isla. Het eiland was daar wellicht ook iets te divers voor. Er kwamen daar mannen uit allerlei windstreken met ieder een eigen levensovertuiging. Bovendien waren veel zeelui vrij nuchter. Sol bleek de godin van de zon te zijn. Volgens Sobek geloofden zij erin dat Sol hen naar het licht zou brengen. Het klonk voor Sierra allemaal wel logisch dat de godin van de zon licht zou brengen. Immers was dat was de zon ook daadwerkelijk deed. Sobek vertelde dat hij zelf gezegend was door deze godin en daarom helende krachten had. ”That sounds impressive,” merkte ze op. ”So you could cure deceases?” Er liepen genoeg mensen op deze aardbol rond die claimden een bepaalde kracht te bezitten die bovenmenselijk was, maar Sierra had vaak haar vraagtekens erbij. Eerst zien, dan geloven.