Salute

THOSE ARE YOUR LAST WORDS?

COME ON, YOU CAN DO BETTER.

Nogmaals slaat hij zijn vuist op tafel terwijl de man voor hem zichzelf achterover liet zakken tegen de rugleuning van de stoel. Meer dronken dan echt helder mompelde deze nog een aantal woorden. Die Gald alleen maar meer leken te irriteren. En met dat zijn vuist de tafel raakte lichten zijn ogen voor een kort moment op. Het waren misschien luttele seconden, maar net genoeg om het innerlijke beest in hem te triggeren. Met het gevoel dat hem bekroop gooide hij wat munten op de tafel om te betalen voor zijn drank , stond op en verliet de bar waar hij zijn uren had gesleten. ten slotte moest hij hier zijn dagen nog steeds zien te slijten. In die verdomde kou waar hij al zo'n hekel aan had. Eenmaal buiten vervloekte hij het bloedige noorden en die koude winden en huiveringwekkende nachten die zijn oude gevechtswonden zeer deden. Die meedogenloze noordelijke wind die nooit ophield en de botten van een man deden bevriezen. Het was die haatdragende koude wind die hem nooit liet slapen. En slaap was iets dat vaak verloren ging in zijn systeem. Zijn nachten waren vaak gevuld met dwalen, en zorgden ervoor dat de grenzen van Nordshal bewaakt werden. Iets waar hij zich de laatste jaren op gezworen had om dit te onderhouden. Hoewel het lot andere plannen met hem leek te hebben en hij nu in Hillerod was. Met dat hij de bar had verlaten was zijn aandacht ook op zijn irritaties gericht in plaats van de omgeving. Zijn paard liet hij voor wat het was en hij besluit te voet verder te gaan. Vrijwel niemand zou hem hier überhaupt missen. Na een aantal minuten bereikte hij de poorten van de stad, die uiteindelijk over gingen in het koude en schrale landschap gevolgd door de bossen die Hillerod van Skorravir scheiden.