Veikleiki þinn móðgnar mig

“In een regelmatig tempo laat hij de hengst Sleipnir doorstappen door het drassige gebied dat zich tussen Hillerød en Skørravir bevond. In zijn ene hand had hij de teugels van die de hengst onder hem in bedwang moesten houden. Continu contact wetend te houden met de mond van het dier. En in zijn andere hand had hij het modderige touw vast. Een oud gevlochten ding wat hij met zich mee droeg om diverse beesten mee te verstrikken. Maar  vandaag was het anders. Vandaag was het niet die norse blik die de overhand had. Maar een schaterende blik van goedkeuring en genoegdoening. Nogmaals wist hij een ruk aan het touw te geven, terwijl zijn blik naar achteren ging richting het einde van het touw. Waar de lady zorgvuldig met haar handen vastgebonden achter hen aanliep. Het was haast té mooi om waar te zijn. De lady, de roodharige schoonheid gevangen als een duif in een net. En ze kon geen kant meer op. Haar schoonheid was haast te mooi om van dichtbij te kunnen aanschouwen. Een ongekend mooie parel die haar adviseurs tot nu toe goed verborgen hadden weten te houden voor zijn ruwe handen, maar nu was het toch gelukt. Na al die tijd. En hij had er amper moeite voor hoeven doen.  Haar metgezel hadden ze weten uit te schakelen. Thevens als het paard, haar enige redding die ze nog had om hier enigzinds levend uit te komen.  Met een smerige grijns rond zijn lippen laat hij zijn ogen kort over haar heen strijken, om nogmaals een ruk aan het touw te geven. Dit keer wat harder dan die keer ervoor. Puur om haar te treiteren. Zoals zij al die tijd had gedaan met die stenen muur om haar stad. - Lady Freyja

Hij kon het niet laten om niet nogmaals een flinke ruk aan het touw te geven. Wellicht was het op dit moment zijn manier om zijn irritaties richting haar te uiten. Iets wat hij al die jaren had moeten weten op te kroppen toen haar familie het nog aan de macht was in de stad. Met die laatste ruk voelde hij dan ook hoe er meer druk op het touw kwam te staan. Zijn blik schoot weer naar achteren richting de lady die haar gezicht nog maar net uit de modder wist te houden. sorglegt {Pathetic} mompelde hij wat binnensmonds terwijl hij de hengst tot stoppen dwong en deze een kwart slag liet draaien richting de lady. Om zichzelf van het paard te laten zakken met het touw nog in zijn handen en zijn lange lichaam richting haar te banen.

Zodra hij zichzelf van het paard had laten zakken zette hij zijn lange lichaam in beweging. Met zijn 1.90 leek hij haast meters boven haar uit te toornen nu ze hier zo als een verslagen hert op de grond zat. En ergens was het vrij sneu om zichzelf nu boven haar te verheffen. Alsof hij beter was dan zij. Hoewel zijn systeem niet bepaald empatisch in elkaar zat en eerder egocentrisch over kon komen liet hij die gedachten dan ook varen. Om zich voor haar stil te zetten en zijn lichaam te laten zakken tot hij gehurkt voor haar zat en zijn blik iets kantelde. Zijn vingers vonden zich een weg rond haar kaak terwijl hij haar kin optilde zodat ze hem wel aan moest kijken. hvernig líður það? Að vera ein af fólki þínu? {how does it feel? To be left alone by your people?} Hij greens en liet zijn vingers over haar perfect gladde huid strijken waarna hij de grip rond haar kaak weer verslapte en haar aan bleef kijken. Wachtend op een antwoord.

Hij had zichzelf op ooghoogte laten zakken en had haar slanke gezicht tussen zijn vingers weten te klemmen. Ongegeneerd trokken zijn kaneelkleurige ogen over het porseleinen gezicht van de lady die inmiddels besmeurd was met een aantal spetters modder. Hoewel haat en voornamelijk wraakgevoelens hij tegen haar en haar mismaakte familie koesterde niets leek er boven zijn eigen lusten te gaan. Nog eenmaal streek hij over haar gezicht met zijn ruwe vingers terwijl hij haar vroeg hoe het voelde om in de steek te zijn gelaten. En met dat haar reactie kwam greens hij kort. enginn vill að kona stjórni borginni {The north doesn't need a female ruler.} zeker geen die haar prachtige gezichtje 24/7 achter een stenen muur verschool. Þeir munu kasta þér út {They will cast you out}. Nogmaals verscheen de grijns rond zijn lippen terwijl hij de grip rond het touw iets verstevigd en haar bij haar polsen vast pakt om zo de afstand tussen hen kleiner maakte. Þú hefur enga eftir í þessum heimi {You have no one left in this world, lady Freyja.} langzaam wist hij de woorden over zijn lippen te laten rollen en de grip rond het touw en haar polsen wat te verstevigen. Alsof hij langzaam maar zeker haar botten probeerde te verbrijzelen met enkel zijn handen.  

Hij begon haast medelijden met haar te krijgen. Hoewel medelijden niet iets was wat zijn systeem vaak leek te overheersen. Met enige moeite leek ze de woorden richting hem te gooien die hij met open armen leek te ontvangen door even met zijn hoofd te schudden. Hij had genoeg van dit soort spelletjes, genoeg van het gezever van de vrouw die hij op slinkse wijze in de val had weten te lokken. Hij zet zijn lichaam dan ook weer in beweging. Met dat hij zijn lichaam weer omhoog werkte trok hij haar met zich mee. Zijn ogen staan nog altijd scherp in die van haar gericht terwijl hij een lichtelijk geirriteerde lach niet kon onderdrukken. líta í kringum yndislega dama {look around lovely lady} bromde hij richting haar. Zijn bruine ogen wijken kort van haar gelaat af om zijn gelaat naar links en naar rechts te laten glijden. Waarin niets anders te zien was dan het drassige landschap waar ze zich in bevonden. Gevolgd door een bizar aantal aan bomen. De grauwige sfeer die het met zich meebracht en de laag mist die langzaam aan zijn weg naar beneden vond. Na een aantal secondes vind zijn blik de weg weer terug richting de lady die hij nog dichter tegen zich aantrok en zijn blik iets kantelde. Zijn ogen gingen ongegeneerd nogmaals over haar gelaat waarna een nieuwe lading aan woorden over zijn lippen rolde. Það er enginn hér, bara þú og ég {there is no one here, only you and me}  Wellicht had ze nog hoop dat er iemand voor haar zou komen, maar er zou niemand komen. Daarvoor waren zijn plannen te goed uitgedacht.

Waarom hij haar uren geleden niet al lang had omgebracht met zijn bijl wist hij niet. Hij had haar tengere lichaam makkelijk aan stukken kunnen rijten met één slag van de vlijmscherpe bijl, maar had zich tot nu toe in weten te houden en zijn verstand voor eens de leiding laten nemen. Hij kon haar nog altijd aan de schandpaal nagelen wanneer hij haar perfecte gelaat zat zou zijn, of erger. Diverse scenario's had hij zijn gedachten al laten kruisen. Diverse scenario's waarin het iedere keer slecht afliep met de lady en alles in zijn voordeel zou werken. Te beginnen bij het laten overnemen van Hillerød door Baelon. Gevolgd door de lady die hij of om zou leggen, of op een andere manier het leven zuur zou maken. De plannen in zijn hoofd waren dan ook vaak té mooi om waar te zijn. Hoewel een plan tot nu toe geslaagd leek. En dat was het meenemen van de lady, haar bij haar veilige stad vandaan trekken. Een stap de goede kant op. Hij greens, nogmaals — vermakelijk. Terwijl ze nog altijd haar best leek te doen om zich voor te houden dat er iemand zou komen om haar te helpen, maar tegen de tijd dat dat zou gaan gebeuren zouden ze al buiten bereik zijn. Hij had haar inmiddels omhoog weten te werken en hier haar nog altijd vast aan haar polsen met een van zijn handen. De grip leek nog altijd net iets te strak te zijn voor wat nodig was terwijl hij haar nog altijd leek te bestuderen. Zonder enige vorm van schaamte nam hij alles van haar in hem op. Hij had verhalen gehoord over haar schoonheid, maar om deze nu met eigen ogen te kunnen zien was iets heel anders. trúðu því, dama skarsgard {believe that lady skarsgard} hij wist wel beter. Niemand zou hem in de weg staan om zijn plan te laten slagen. Niemand