You can be limitless and fearless

Dr. Slade had een veel te grote woning voor één enkel persoon - vooral voor iemand die geen vrouw en kinderen had en veel door de landen reisde. Het was een vrijstaand huis in één van D'auvignons rijkere buurten, twee verdiepingen tellend in totaal. De imposante grootte ervan hing tussen een luxe herenhuis en een mansion in, geheel vanaf de vesten opgebouwd uit pikzwarte gevels en geflankeerd door twee ronde halfslagtrappen vanaf de bovenste verdieping naar de begane grond. De luifel van het huis was opgetrokken op hoge zuilen aan weerszijden van de imposante voordeur. Daarboven leken de vele ramen in halfronde raamkozijnen als diabolische ogen over het - op een enkele fontein na - lege hof uit te kijken, alsof ze bezoekers van mijlenver al terugwaarts wilden laten keren. Het privé-terrein was afgezet door een massief hekwerk, waarvan de poorten enkel geopend waren voor zijn patiënten op afspraak gedurende zijn werktijden. Op andere dagen waren ze onwelkom en achterhoudend afgegrendeld door middel van een groot slot. Zo attent als dat hij zich voor kon doen, zo'n gereserveerde praalhans was hij op hetzelfde moment. Een op zichzelf gekeerde flamboyant die geen pottenkijkers wenste te hebben.

Het was enkel voor hem een feit dat hij een goed deel van zijn criminele, oneerlijk verdiende geld in zo'n extravagant thuis had gepompt - de Navarriaanse locatie had hij nauwkeurig uitgekozen dicht bij wat zijn 'feeding grounds' waren. Rond deze rijke buurt bevonden zich weinig vampiers en weerwolven, en dus was er weinig concurrentie. Hij voelde zich werkelijk het meest dominante roofdier in deze omgeving.

Eenmaal binnen wekte het de indruk alsof hij het al niet eens gebruikte als zijn persoonlijke privé-vertrekken, maar meer een manier om er zijn weelderigheid in tentoon te stellen. Het interieur oogde zowat als een half museum. Kunstwerken prijkten aan de kraakwitte wanden, vrijwel allemaal in eenzelfde soort stijl; smoezelige, bloederige draaikolken van sombere kleuren en zodanig gezette penseelstrepen waarin - als je goed keek - nevelige gezichten in vielen te herkennen. Hun omtrekken waren niets dan lange halen, als ware het dat er een hand de verf had vervaagd, en gapende zwarte gaten leken als hun openhangende monden te dienen. Figuren die vervaagden op zichzelf, misschien op het exacte moment van een zeker slotstuk. Wellicht een laatste adem. Pure angst, mogelijkerwijs. Perfecte terreur.

Fantoombeelden.

Bij menig toeschouwer riep het een onbehaaglijk, akelig gevoel op dat netelend onder je huid kroop, maar hij kon er minutenlang naar kijken - met zijn armen op zijn rug gevouwen, of er met zijn bovenlichaam naar toe gebogen, een duim bedachtzaam strijkend over zijn onderlip. Zichzelf steeds opnieuw weer verliezend in de chaos.
Te midden van zijn kunstcollectie, in één van de huiselijkere kamers - zo overdreven dat ze zelfs met meerdere overvolle boekenkasten, witte engelenbeelden en een flinke haard ledig leken - had hij zich geïnstalleerd. De donkerharige dokter zat gezeteld in een antieke chaise lounge van een diep bordeaux-kleur, zijn ene been over het andere geslagen. Eén van zijn handen, ook vandaag niet ontdaan van de zwartlederen handschoenen, ging in lange strelende halen over de rug van de naaktkat die het zich gemakkelijk gemaakt had op zijn schoot. De andere hand hield een opengeslagen stuk perkament over zijn gezicht. Zijn hoofd had zich achterover in zijn nek geworpen, de brief onvreedzaam tegen zijn neus drukkend.

"Where is the discovery -"
siste hij hees na een diepe snuif aan het perkament -
"Of the tender and mellow harmony -"
Opnieuw een snuif, luider dit keer.
"I was meant to find in your smell -"
Het perkament werd als een zakdoek agressief om de vorm van zijn neus heen verfrommeld.
"Miss Chevoux?"
Zijn luidste snuif tot nu toe galmde door de kamer, niet lang erna gevolgd door de kreun die de ontsnapping van zijn adem was. Ook de kat hield het maar liever voor gezien.

Zijn vingers traceerden bevend de halen van het krullende handschrift tussen de kreukels - zoekend. De muis van de hand die over dit papier had bewogen om haar weelderige letters met inkt en schrijfveer te zetten, voor hem bedoeld, had niet die distinctieve geur achtergelaten. Lichaamsvocht uit poriën, een laagje vet dat de huid eigen was, kleine schilfertjes. Vlees.

Waarom niet?

Waar was het?

Zijn neus loog nooit tegen hem. Het reukorgaan leek speciaal voor culinaire pracht en praal ontwikkeld te zijn, verscherpt voor prooi. Had de vrouw handschoenen gedragen tijdens het schrijven van de over en weer gestuurde boodschappen tussen hen? Was er iets dat hij moest weten dat hij door middel van zijn gebruikelijke stalking nog niet te weten was gekomen?

Slade liet hijgend zijn hoofd hangen, duim en wijsvinger reikend naar zijn gezicht om zijn neusbrug te kneden. Langzaam maar zeker vond hij de rust en de kalmte weer. Zijn hevig op en neer verende borst kalmeerde onder zijn rustigere ademhaling.
Wees nuchter. Smaakvol en bedaard zoals de ruimte om je heen - hoe anders wil je je met je omgeving mengen? Het zou hoe dan ook een leugen zijn als hij zei dat de gedachte eraan hem al niet in extase bracht.

Bij het klinken van de deurklopper die de stilte plotseling verbrak, drukte hij zich uit de sofa omhoog, en terwijl hij zich al benend door de lange gangen naar de entreehal begaf nam hij de gelegenheid om zich meer toonbaar voor zijn gasten te maken. Zijn keurige zwart-witte kleding werd gladgestreken, een hand werd door zijn haar gehaald. Een streep onder zijn ijdelheid.
"Miss Chevoux." Een alleraardigste glimlach gleed over zijn lippen alsof er nooit iets was gebeurd, een hand zich in een galant gebaar op zijn borst plaatsend. "It is an honor to meet your acquaintance. Far more approachable than our distanced cognizance." Het was immers alweer veel te lang geleden sinds de laatste keer dat hij een donatie had gedaan voor het weeshuis. De rossige jongen die hij van haar weeshuis had overgekocht om dienst te doen als een van zijn assistenten, schonk hij voor nu enkel een koele blik waarbij hij zijn ogen kort tot spleetjes kneep achter zijn brillenglazen. Hij kon op dit punt nog niet oordelen of het joch hem waardig genoeg was. Zwemen van die oordelende bedachtzaamheid bleven nog even hangen op zijn gelaat op het moment dat hij zijn aandacht tot Ms. Chevoux richtte. Hij poogde het te beteugelen door charme. "Please - " haalde hij de vrouw glimlachend aan, zijn geopende hand uitnodigend naar haar toereikend om haar zijn opstapje op te helpen. "Do come in."