[Date] Melancholy Hill

Het was ondertussen al jaren geleden dat hij voor het laatst voet had gezet in Navarre. Ergens had hij zich voorgenomen niet meer terug te keren, niet voordat hij zijn familienaam had weten te zuiveren. Toch had hij er vandaag voor gekozen om zijn status als persona non grata te negeren en af te reizen naar d’Auvignon. En waarvoor? Voor de liefde. Alleen het idee al zorgde ervoor dat hij zich doodschaamde. Een aantal van zijn vrienden hadden echter doorgehad dat hij bijzonder weinig tijd spendeerde rondom het schone geslacht en hadden het nodig gevonden hem voor een of ander idioot spelletje op te geven. Hun bedoelingen waren waarschijnlijk goed geweest, maar Sawyer had hen luid en duidelijk laten weten dat hij het allemaal niet bepaald waardeerde. Vooral niet toen hij erachter kwam waar het diner dan wel niet plaatsvond. Vreemd genoeg ging hij alsnog.

Nu stond hij in een restaurant dat al redelijk gevuld was met onbekende gezichten. Ergens was hij daar wel blij om. Met tegenzin keek hij de ruimte rond, terwijl hij een hand door zijn blonde haren streek. Wat had hij zich nou weer op de hals gehaald? Blijkbaar had iemand ontzettend zijn best gedaan om de locatie gereed te maken voor de feestdag. Iedere tafel was netjes gedekt en uitgedost met het duurste servies dat de eetgelegenheid te bieden had. Alsof het nog niet erger kon, had de organisator van het evenement ook nog voor een gedimd kaarslicht gezorgd. Met een diepe zucht stapte hij de ruimte verder in, waar hij uiteindelijk zijn toegewezen tafeltje tegenkwam. Hier en daar zag hij mensen die op waren komen dagen met flessen wijn en gigantische boeketten bloemen en ergens vroeg hij zich af of hij dat ook had moeten doen. Na wat rondgezocht te hebben, vond hij een tafeltje waarop een kaart lag met zijn naam. Het leek erop dat hij als eerste was aangekomen en natuurlijk kon hij zich er niet echt van weerhouden om te kijken wie zijn partner voor vanavond dan wel niet zou zijn. Hij trok een wenkbrauw omhoog toen hij de naam op de andere kaart las. Daelorian Rahaeris. Een date met de stadhoudster van Sundarin. Hij legde het ding maar snel weer op zijn plek, voordat ze binnen zou lopen. Misschien zou deze avond nog weleens in zijn voordeel kunnen werken.

& Daelorian

Nooit had hij gedacht dat iemand hem op date zou laten gaan met een stadhoudster. Ergens had hij verwacht dat er een of andere boerin voor hem zou komen zitten, maar niets was blijkbaar minder waar. Hij kon niet zeggen dat hij ontevreden was over de uitkomst. Netwerken was nooit een verkeerd iets, vooral niet wanneer je connecties kreeg met iemand die ver boven je stand was. De kans was niet al te groot, maar het kon zijn dat Lady Rahaeris in de toekomst iets voor hem zou kunnen betekenen als hij zijn kaarten vanavond goed speelde. Het feit dat hij weer terug was in Navarre na al die jaren maakte hem enigszins nostalgisch, al probeerde hij dat gevoel weg te duwen. Zoiets kon hij op dit moment niet echt gebruiken.

Het duurde niet al te lang voor zijn date naar binnen kwam. Het was niet moeilijk te zien dat ze van hoge komaf was. Haar jurk was rijkelijk versierd met allemaal edelstenen die de doorsnee burger niet zou kunnen betalen. Waarschijnlijk had ze meer geld in die jurk gestoken dan Sawyer de afgelopen maanden met eigen ogen gezien had. Ze had lang, donker haar en kwam zelfverzekerd op hem afgestapt. Alles aan haar schreeuwde dat ze van adel was. Automatisch stond hij op en pakte haar hand om daar met een kleine buiging een kus op te drukken. “Milady,” klonk het, met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. Hoewel hij al jaren geleden verbannen was uit de adel, waren zijn manieren hem niet ontgaan. Ze merkte op dat hij haar gezelschap voor de avond moest zijn, waarop hij knikte. Ondertussen liep hij naar haar stoel toe, om deze wat naar achter te trekken zodat ze kon gaan zitten. “That’s true. I must say, I wasn’t expecting to be paired up with someone of your status.” Niet dat hij het vervelend vond, in tegendeel. Het enige probleem was dat hij niet veel meer was dan een dief, inbreker, huursoldaat, hoe je het maar wilde noemen. Hij deed het vuile werk dat anderen niet op wilden knappen. Op de een of andere manier zou hij dat vanavond in een wat netter jasje moeten steken, al wist hij nog niet hoe. Toen ze eenmaal zat, ging hij terug naar zijn eigen plekje. Nieuwsgierig keek hij haar aan. “You’d think that someone like you would have plenty of suitors at their feet.” Misschien viel het aantal aanbidders dat je als stadhouder had toch wat tegen. Of misschien was ze gewoon op zoek naar iets onconventioneels.

Liefde was nou niet iets waar hij in eerste instantie heel hard naar op zoek was. Het feit dat iemand het grappig had gevonden om hem op te geven voor een date had hij dan ook niet echt gewaardeerd. Er waren genoeg andere dingen die van dag tot dag een hogere prioriteit hadden, als je het hem vroeg. Sinds zijn verbanning had hij behoorlijk wat moeite gehad om rond te komen. De enige vaardigheid die hem was geleerd, was hoe hij moest vechten. Iets waar je bijzonder weinig aan had in tijden van vrede. Daarbij was de concurrentie ook behoorlijk hoog. Om een of andere reden barstte het in Fallen Skies van de huursoldaten en huurmoordenaars. Er waren hele groeperingen die toegewijd waren aan het uitschakelen van doelwitten en het maakte zijn leven behoorlijk lastig.

Nooit had hij gedacht dat deze date van vanavond een keerpunt in zijn leven zou kunnen zijn, maar nu hij een heuse stadhoudster voor zich had, twijfelde hij daar enigszins aan. Hij zou hier op z’n minst een nuttige alliantie uit kunnen halen. Zijn opmerking deed haar even grinniken, vervolgens besloot ze de gehele populatie in drie groepen onder te verdelen. Heersen, werken, gehoorzamen. Een typische gedachtegang voor iemand die uit een stad kwam die draaide op slavernij. Natuurlijk vroeg ze hem tot welke categorie hij behoorde. Met een geamuseerde grijns op zijn gezicht leunde hij wat naar achteren. “Well, I’d love to rule,” liet hij haar weten. “But I’m afraid I’m a mere worker.” Tenminste, als je diefstal, bedreiging en moord onder 'werken' categoriseerde. “I spend most of my time working at the harbor in Brightwater Keep.” Het was geen leugen, al klonk het nu waarschijnlijk alsof hij ergens op een schip werkte. Iets dat niet helemaal waar was. Toch leek het hem geen goed idee om zijn date meteen te vertellen wat hij wél deed.

De vrouw voor hem was zeker mooi om te zien, met haar typisch Valyriaanse donkere haren en haar enigszins gebruinde huid. Als kers op de taart had ze zich zo elegant mogelijk gekleed. Blijkbaar was ze toch van plan geweest haar date enigszins te imponeren, iets dat al lang en breed gelukt was. Sawyer had immers het minimale verwacht. Ergens had hij gedacht dat hij tegenover een of ander naïef wicht zou zitten dat zijn tijd zou verpesten met onzinnige verhalen en een wanhoop naar sentimentaliteit. Lady Daelorian leek hem niet zo’n type. Ergens had hij het gevoel dat ze wel wist wat ze wilde en hij moest er nu voor zien te zorgen dat hij in die categorie zou belanden.

Op ietwat cryptische wijze liet hij haar weten dat hij aan de haven in Brightwater Keep werkte. Een vage beschrijving voor een niet-zo-ideale baan. Waarschijnlijk zou ze als stadhoudster enigszins op hem neerkijken, maar veel meer kon hij er op dit moment ook niet van maken. Ze vroeg of hij in de handel zat, waarop hij maar knikte. “Kind of,” reageerde hij. “I mostly just do what my employers need me to do.” Zijn branche was nogal grootschalig. Sommigen hadden hem nodig voor simpele bewakersklussen, anderen vroegen hem om hulp bij inbraak, diefstal of zelfs moord. Hij had dan ook een heel scala aan werkgevers rondlopen in Rhoynar. Hij volgde ondertussen haar voorbeeld en deed zich tegoed aan de broodjes die hen werden geserveerd. “I can't imagine someone like you has the time to attend events like these,” merkte hij op, met een licht geamuseerde blik in zijn ogen, terwijl hij wat boter op zijn broodje smeerde. In zijn ogen hadden stadhouders het vaak te druk om zich te bekommeren om de lagergestelden, al leek Daelorian wel gewoon tijd te hebben voor een date met een complete vreemdeling. Er werd hem gevraagd wat hij wilde drinken en in eerste instantie ging zijn voorkeur uit naar een simpel biertje. Vervolgens bedacht hij zich dat dit toch een enigszins nette en vooral 'romantische' gelegenheid moest zijn. “Wine, please. Preferably from Sunfall.” Meestal waagde hij zich liever niet aan alcoholische versnaperingen, hij was immers het soort mens dat graag controle behield over de situatie. Een glas kon echter geen kwaad, toch?

Dat hij al een huwelijk achter de rug had, liet hij nog maar even voor wat het was. Voor nu was dit gewoon een oppervlakkige date en hoe minder Daelorian uiteindelijk over hem wist, hoe beter. Hij dacht tevens niet graag terug aan zijn tijd in Navarre, vooral niet aan de laatste paar jaren. De honger naar macht had iets hebzuchtigs in hem aangewakkerd dat er uiteindelijk voor had gezorgd dat hij zichzelf en zijn hele huis ten val had gebracht. Zijn vrouw was omgekomen en zijn familie werd verbannen. Iets dat hij tot op de dag van vandaag recht wilde zetten, al wist hij niet hoe.

Sawyer vertelde haar dat hij voornamelijk wat aanklootte aan de havens van Brightwater Keep, en met zijn vage antwoord dat hij een soort van in de handel werkte, nam ze schijnbaar genoegen. Als stadhoudster had ze toch vast geen idee hoe het moest zijn om in dienst van iemand te zwoegen voor een loontje dat je amper door de maand hielp. Om het maar even niet over zijn leven te hebben, merkte hij maar even op dat hij niet had verwacht om tegenover iemand met haar status terecht te komen. Ze vroeg hem of hij dacht dat hij zijn tijd verspilde, waarop hij grijnzend zijn hoofd schudde. “Only if you think so,” liet hij haar weten. Als ze nu al wist dat ze geen greintje interesse in hem had, dan had het allemaal inderdaad maar weinig zin. Maar zoals ze hier nu zaten, was hij het absoluut niet met die stelling eens. “I’m already having a better time than I was expecting.” Het kwam er vrij oprecht uit, omdat hij het ergens ook meende.

De serveerster kwam naar hen toe met de vraag of ze iets te drinken wilde. Sawyer bestelde wijn, zijn date daarentegen gaf aan water te willen. Een verstandige keuze. Sawyer was zich ondertussen alweer tegoed aan het doen aan een van de broodjes, het zou immers even duren voordat hij weer zo goed te eten zou krijgen. Daelorian vroeg hem waarom hij single was, een vraag die hij niet helemaal verwacht had zo vroeg in hun date. Hij stikte dan ook bijna in zijn brood. Even kuchte hij wat met zijn hand voor zijn mond, at zijn mond leeg en keek haar even aan. “I used to be married, but my wife passed away a few years ago,” vertelde hij Daelorian. “I suppose I haven't found the heart to replace her yet.” Er speelde even een verontschuldigende glimlach rond zijn lippen voor het ietwat trieste verhaal. Ondertussen was hij er al redelijk overheen gekomen, dus hij had geen zin om de date te verzieken met dat soort sentimentele verhalen.

Nu hij er zo over nadacht, realiseerde hij zich dat dit zijn eerste date was. Het zoeken van een vrouw was nooit echt iets geweest waar hij zich om had hoeven bekommeren. Al vanaf het begin af aan waren zijn ouders druk bezig geweest met het selecteren van een geschikte partner voor al hun vier kinderen. Ze waren het soort mensen geweest dat de touwtjes graag in handen hielden, een regel die vooral gold als het om hun kinderen gingen. Het was dan ook niet zo’n verassing dat hij op vrij jonge leeftijd uitgehuwelijkt werd aan de dochter van een goede vriend van zijn vader. Iets waar hij eigenlijk nooit veel op tegen had gehad. Hij had goed met haar op kunnen schieten, al was er nooit echt sprake geweest van liefde. Sawyer had zichzelf maar aangepraat dat dat nou eenmaal het geval kon zijn bij huwelijken zoals deze.  

Ergens was hij blij dat hij een glimlach aan haar had weten te onttrekken toen hij haar vertelde dat de date een stuk beter verliep dan hij had durven hopen. Er was een redelijke kans dat hij al lang en breed was weggelopen als de persoon aan de andere kant van de tafel hem niet aan had gestaan. Hoewel hij wel manieren had, had hij ook vrij weinig tolerantie voor mensen die zijn tijd verspilden. De vraag waarom hij nog alleenstaand was, kwam enigszins onverwacht. Toch had hij op tijd zijn antwoord klaar. Er waren immers weinig doekjes te winden om de waarheid. Hij knikte even toen ze opperde dat het vast verschrikkelijk was om je partner te moeten verliezen. “It was an arranged marriage,” liet hij haar weten, in de hoop dat dat het allemaal iets minder erg deed lijken. “But it’s still a surreal thing to have to go through.” De serveerster kwam ondertussen terug met hun drankjes en Sawyer stak meteen een hand uit naar het glas wijn dat voor zijn neus werd gezet. Een slok later keek hij Daelorian weer aan. “It’s been a long time since, though.” Hij wilde niet al te gevoelig overkomen en zeggen dat het hem al lang niets meer deed, maar ergens was dat wel zo. Toch viel daar het een en ander over te zeggen, hij droeg nu immers de achternaam van zijn overleden vrouw. “How about you?” vroeg hij toen, een nieuwsgierige grijns rond zijn lippen. Ze moest vast een paar veroveringen op haar naam hebben staan en er was vast ook een reden dat geen van hen was blijven hangen.

Het liefst praatte hij eigenlijk niet over zijn vorige huwelijk. Niet zozeer omdat het nog een oude wond was die keer op keer weer opengehaald werd, meer omdat hij zijn oude leven achter zich wilde laten. Om vast te blijven zitten in het verleden was voor iedereen een verspilling van tijd en tijd was nou eenmaal een van de meest kostbare dingen die er was. Sawyer beantwoordde haar vragen dan ook op een wijze die kort en bondig was en wist uiteindelijk ook een ander onderwerp aan te snijden. Perfect. Daelorian gaf aan dat ze de juiste persoon gewoonweg nog niet had gevonden, waarop hij even knikte. “At least you get to pick them yourself,” zei Sawyer toen, terwijl hij zijn schouders nonchalant ophaalde. “Most lords and ladies get married off by their parents, don’t they?” Het was bijna meer de regel dan de uitzondering om als kind van adel verscheept te worden naar een of ander oord om met een volkomen vreemdeling te trouwen. Alles voor de familie.

Zijn aandacht werd al snel naar het personeel gebracht dat hun drankjes op tafel zette. Hij deed zich direct tegoed aan zijn wijn, al nam hij maar een kleine slok. Daarna volgde de vraag van wat ze wilden eten, iets waar hij eigenlijk nog niet eens over na had gedacht. Daelorian vroeg om wat meer tijd, waarop hij knikte. “So do I,” zei hij tegen de serveerster, met een beleefde glimlach. Deze knikte en haastte zich vervolgens naar een andere tafel. Het was ondertussen behoorlijk druk geworden. “I suppose you’re more interesting than the menu.” Iets waar hij voor deze date eigenlijk niet op had durven hopen. Vervolgens reikte hij naar één van de twee menukaarten die op tafel lagen, benieuwd naar wat ze hier in hemelsnaam serveerden.

Trouwen uit liefde was een luxe die voor de meeste mensen niet weggelegd was. Vooral onder de adel was het gewoonlijk om het politieke spelletje mee te spelen door het uithuwelijken van je kinderen. Het was een eenvoudige manier om allianties aan te gaan met andere huizen en zo gebied en geld voor je te winnen. Sommigen hadden er vrede mee, anderen rebelleerden een stuk meer tegen het systeem. Sawyer had zich er zelf uiteindelijk maar bij neergelegd en was in het huwelijksbootje gestapt met een vrouw die zijn ouders voor hem hadden uitgekozen. Blijkbaar was dat voor Daelorian niet het geval geweest: haar ouders waren overleden voordat ze een geschikte partner voor haar hadden kunnen vinden. “I’m sorry to hear that,” reageerde hij, met een beleefd knikje. Natuurlijk had dat vroegtijdig overlijden ook wat voordelen met zich meegebracht. Daelorian kon nu immers zelf kiezen met wie ze zou trouwen. Dat nam echter niet weg dat ze alsnog een wijze keuze zou moeten maken, wilde ze haar positie vast blijven houden.

Aan het menu had hij nog geen aandacht geschonken, dus de serveerster ging er weer vandoor. Ondertussen greep hij zelf naar de menukaart die voor hem lag, benieuwd naar het aanbod van vanavond. Er was behoorlijk wat om uit te kiezen, dus het duurde even voordat hij alle gerechten bij langs was gegaan. Ze vroeg of hij al een idee had wat hij wilde, waarop hij even met zijn hoofd schudde. “Not yet. They surely went all out for tonight,” mompelde hij, terwijl zijn ogen nog steeds op de kaart gericht waren. Na een tijdje keek hij weer naar haar op. “I think I'm going for a steak,” liet hij haar weten. Niets ging boven een mals stuk vlees, vooral niet als je jezelf zoiets normaal niet kon veroorloven.