[Date] Unravel

Moest hij echt gaan? Bestond er werkelijk geen gepast, allesomvattend excuus waardoor hij zich hier toch nog onderuit kon praten? Nee… Daar was het al ruimschoots te laat voor. His inner gentleman would never allow that…
Gelijk had hij enige tijd geleden zijn naam weer van de lijst willen strepen. Zijn naam… niet in zijn handschrift daar neergezet. Studenten. Hij had er geen andere woorden voor. Te nieuwsgierig waren ze, allemaal. Normaal stond hij in zijn nopjes voor de klas als ze met brandende vragen op hun lippen kwamen, alles en iedereen zo zorgvuldig en goed mogelijk beantwoordend. Behalve… als het over hem zelf ging. Daar wond hij geen doeken om heen, nee… hele zwachtels. De meesten schreven het snel af aan een bescheiden aard, een gesloten persoonlijkheid. Maar geen van beiden was het geval. In gezelschappen mengde hij zich maar al te graag in gesprekken. Vreemden werden zonder stotteren aangesproken. Het waren de oudste hoofdstukken in zijn levensverhaal… waar hij enkel niet graag een boekje over open deed.
En toch… toch had hij die ene, bewuste avond zijn oplettendheid zodanig laten verslappen, door drank… door goed gezelschap… welke aanleiding je het ook wilde geven, waardoor hij tussen neus en lippen door had laten vallen dat hij inderdaad… alleen was. Vrijgezel. En ondanks dat hij er terstond aan had toegevoegd dan hij dan ook niet per se de behoefte voelde zijn dagelijks leven met een ander te delen… was het al te laat geweest. De vijf jongelingen die hem die avond hadden overgehaald mee de kroeg in te duiken, de rijpe bieren te proeven en hun gezamenlijk vak eens goed door te spreken, hadden zich als één man richting de inschrijftafel bewogen voor hij er erg in had. In eerste instantie had hij niet eens in de gaten gehad waar het precies om ging waar ze hem voor opgaven, deed het af als iets dergelijks als een drinkwedstrijd. Iets waar hij… niet per se voor zou terugschrikken na… enige jaren ervaring. Ahum.
Net te laat, had de beste man ook de tedere hartjes in de bovenhoek van het perkament gespot. Volledig lamgeslagen, had hij gadegeslagen hoe het inschrijfformulier in kwestie al in een envelop werd gestopt en afgesloten voor hij een kik had kunnen geven.

En dus… liep hij hier vanavond, door de straten van Brightwater Keep. ‘Struinde’ was misschien een beter woord. Met tegenzin? Geenszins. Het vooruitzicht om een nieuw, interessant persoon te leren kennen was verre van onaangenaam. Dat zou hij nooit ontkennen. Maar… het waren die verdomde zenuwen… die… kleine, confronterende prikkels die hem er met de minuut meer op wezen dat hij al even uit dit… specifieke… leven… was gestapt, het… datingleven, welke hem onrustig hadden gemaakt. Desalniettemin had de professor zijn beste been voorgezet: een net, licht overhemd bedekte zijn getrainde borstkas, een donkere pantalon eronder, met bijpassende schoenen. Niks overdreven extravagant, evenmin als hijzelf, maar genoeg om te tonen dat hij bereid was geweest zijn best te doen. Op eenzelfde wijze had hij zich laten overhalen een enkele, rode roos mee te brengen. Dat was toch attent?

Waar de bonk zenuwen eerder stap voor stap sterk in proporties was toegenomen, leek deze zowaar af te brokkelen tegen de tijd dat hij daadwerkelijk bij de afgesproken plaats arriveerde. Verrast had hij even opgekeken naar de vele, kleine lichtjes, versiersels en andere decoratie. Blijkbaar was hij niet de enige die vanavond zijn best had gedaan er iets van te maken… Hm, dit was zo slecht nog niet. Hij wist dan ook niet wat hij precies had moeten verwachten.
Tegen de tijd dat hij uit de frisse buitenlucht, de behagelijke, knusse ruimte instapte, was een voorzichtige glimlach om zijn lippen gekropen. Heerlijke etensgeuren vonden als vanzelf een weg naar zijn neus. Of misschien kwam dat omdat hij onbewust tegelijk op was gelopen met één van de breed lachende serveersters. Helaas had zij hem andersom iets te laat in de gaten. In haar hardwerkende enthousiasme om zoveel mogelijk van de toegenegen koppels te bedienen, had ze zich nét iets te vlug omgedraaid tegen de tijd dat Ezra zich net handig tussen de tafels door wilde manoeuvreren op zoek naar zijn date. “Whoa!” Een aangename, hartelijke lach ontsnapte hem terwijl hij het jonge meisje net op tijd nog opving, waardoor enkele hoofden zich even vragend hun kant op draaiden. Behulpzaam was hij daarna direct al neergehurkt om een gevallen servet op te rapen en deze zorgvuldig terug te leggen op de tafel waar hij het zojuist eigenhandig vanaf had getikt. Vanaf zijn huidige, gehurkte positie keken twee warme, diepbruine ogen, als vloeibaar karamel, net boven het tafelblad uit, hier en daar lichtelijk verhuld achter speelse, eigenwijze krullen, nog donkerder dan een sterrenloze nacht. Geconcentreerd op het servet, duurde het even voor hij zijn hoofd verder oprichtte, waardoor ook een charmante glimlach zich toonde welke kleine, aandoenlijke kuiltjes in zijn wangen achterliet. Pas nu… keek zijn blik wat beter. Wacht… Was dat… zíjn naam daar op het naambordje, naast die van de ander op de tafel? Ezra Romanos. Zoveel zouden er hier vast niet rondlopen. Nog minder die op deze specifieke avond, op deze specifieke plek een afspraak hadden staan. …Oh. Ah. Juist.
Spontaan kwam hij haastig overeind, zich richtend tot de andere man die daar al lang en breed had gezeten. “Oh! Hey.” Opnieuw weerklonk de aanstekelijk lach even die natuurlijk samenvloeide met de opwekkende achtergrondmuziek. “It seems… I ended up at the right table after all.” Eindelijk nam hij nu zijn tijd zijn date, zo bleek, beter te observeren waar eerst zijn eigen, helpende handen de focus hadden gehad: zwart, kort haar, sprekende ogen, al even bruin als de zijne, een… aangenaam gezicht dat onbewust uit reflex een prikkel van nieuwsgierigheid deed ontwaken… Onopvallend was zijn blik even verder… afgedwaald. Atletisch, breed geschouderd, goed gekleed… Zo. Dat was…
Hij kuchte en scheurde zijn blik met enige moeite los, om vervolgens de fles op te merken. “Ah damn… I knew I should’ve chosen wine.” concludeerde hij toen. Dat zag er een stuk beter uit dan de…oh… inmiddels lichtelijk verlepte bloem, dankzij de botsing. Met een geamuseerd gezicht, doordrenkt van de reinste zelfspot, hield hij het zielig hoopje mislukking alsnog naar de ander op. “Eh… for you?” Wist hij veel of hij een man of vrouw als date zou krijgen. De speelse grijns die de eerdere, stralende glimlach even had vervangen, verbreedde zich. “But.. let’s just say it’s the thought that counts.” Daarop had hij ook zijn vrije hand naar de man uitgestoken. “Ezra. Pleasure.” Na hem ferm de hand geschud te hebben, nam hij tenslotte plaats op de stoel tegenover hem.