Temporary bliss

Een wandeling was het minste wat ze kon gebruiken. De verstikkende muren van zand om haar heen lieten haar bijna duizelig worden af en toe en ze snapte niet hoe iemand het op een normale manier kon overleven in een stad. Ze hoorde hier te zijn, ver weg van mensen en omringt door natuur. Gevaar en avontuur, dat was wat haar elke dag weer riep, maar het was zo pijnlijk duidelijk dat ze dat nooit zou krijgen. Ze zat opgesloten aan haar naam en erfenis. Zelfs nu, nu ze geloofde alleen te zijn wist ze wel beter. Misschien honderd meter, misschien zelfs een kilometer, maar dichtbij genoeg was tenminste 1 wacht die haar in de gate hielt. Een iemand die haar nooit met rust zou laten.

Een gefrustreerde zucht glipte over haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde maar opkeek toen ze de grond onder haar voeten lichtelijk voelde trillen. Gek.. Draken landde normaal nooit zo ver hier vandaan en zeker niet met zoveel agressie tenzij.. Pachua had een nest nietwaar.. hierbij in de buurt.. en er was iemand oh mijn Rah er was iemand bij zijn nest.”

Binnen een enkele seconde zette Robin het op een rennen. Zand stoof onder haar voeten omhoog terwijl ze de duinen doorploeterde. Het was nog geen tweehonderd meter verderop maar ze was zo goed als uitgeput toen ze over de laatste helling heen sprong en verdomme. Het was nog waar ook. Een jonge vrouw stond oog in oog met Pachua, de vrouwelijke partner meters verderop ook gealameerd door de vijandige houding van de draak. En de vrouw voor hem, klaar om kebab te worden.

”Pachua!”

Hijgend schoot haar stem over de grom van de draak uit terwijl ze ‘rennend’(zie sukkelend) de laatste meters overbrugde. ”Lost hi Sizaan hin Hahdrim!”(have you lost your mind) Schreeuwde ze richting de draak. De arm van de vrouw pakkende en die achter haar trekkende zodat zij tussen beide draken instond. Haar ogen gericht op de mannelijke draak, wetende dat als hij kalmeerde zijn partner dat ook zou doen en anders.. hoopte ze dat ze nog genoeg adem had om te rennen.

De vrouw achter haar was ineens een stuk minder stoer dan dat ze vast dacht te zijn toen ze als eerste hier heen kwam. Robin moest zich dan ook afvragen hoe je ooit zo’n idioot kon zijn om naar een drakennest te gaan. Maar goed, die zaak was nu op dit moment niet aan de orde. Met haar complete aandacht gefocust op de draak voor haar hielt ze onbewust haar adem even in. Het kon zo makkelijk nog fout gaan nu, maar toen de draak een stap naar achteren deed voor hij een luide grom losliet haalde ze diep adem en knikte langzaam. ”Stap.. naar achteren. Voorzichtig en langzaam. Hij laat je gaan. Als je rustig blijft.” Haar stem was nauwelijks meer dan een halve ademhaling. Haar ogen nog altijd gefocust op de draak terwijl ze zelf achteruit stapte, de onbekende mee naar achteren duwend.