bloodstains & ball gowns

Was het te voorbarig geweest, haar bijna-net-zo-goed-als-schoonbroer als brother aan te spreken? Het leek er wel op – Mukhtar fronste zijn wenkbrauwen, kneep zijn ogen toe, gebaren waardoor Maëlys het niet kon laten om hetzelfde te doen, niet bepaald op een positieve manier verrast. Haar glimlach, voor een paar tellen weg door de ‘kennismaking’, verscheen opnieuw toen Mukhtar haar naam uitsprak. Hij wist in ieder geval wie ze was, hield de blondine zichzelf voor.

Haar blauwe ogen gleden van de man naar de witte hengst terwijl ze iets dichterbij kwam, haar armen iets losjes over elkaar heen gevouwen. De aandacht van de jongedame verschoof van haar schoonbroer-to-be naar het paard, in een poging het niet al te warme welkom te vergeten, en terwijl ze naar Mukhtar luisterde kon ze niet laten om iets van haar overleden vader in zijn woorden te herkennen. Destrian Celaenor, hard en vals en ijskoud, maar een handelaar in hart en nieren die alleen leek te smelten als er een nieuw exotisch dier binnengebracht werd, klaar voor de verkoop. Mukhtar leek exact hetzelfde te zijn. ’Good,’ constateerde ze met een knik. Maëlys moest toegeven dat ze geen expert was in handel en economie – dat waren zaken waar haar vader haar zus en haarzelf als patriarch van de familie wijselijk buiten had gehouden. Het geld dat door de mannen verdiend werd uitgeven daarentegen… Dat was meer haar sterke kant. ’Money to buy some dresses for Ivy?’ zei ze met een quasi-onschuldige blik. Ze had haar toekomstige schoonzusje nog niet ontmoet, maar wat ze van Tengiz had gehoord leek de band tussen Mukhtar en zijn verloofde nou niet bepaald warm te zijn.

’He almost reminds me of a unicorn,’ sprak ze zachtjes terwijl één van de stalknechten arriveerde om de prachtige hengst op te halen naar zijn nieuwe thuis. Hoe vaak er mensen bij hen thuis over de vloer waren geweest, smekend of haar vader hen een eenhoorn kon bezorgen als bijzonder huisdier… Ze had het mythische wezen zelf nog nooit mogen aanschouwen, maar het dier voor haar neus leek nog aardig op de voorstellingen die ze van eenhoorns op schilderingen en wandtapijten had gezien. Afgezien van de hoorn die het dier zijn naam gaf dan.