Towards a new future

Elayne had in alle haast al haar spullen bij elkaar gezocht en de dingen die Allison het liefst meteen bij zich zou hebben. Daarnaast had ze ervoor gezorgd dat Juno en Gwynn met haar mee kwamen. Hoewel de witte wolf nog niet zo lang bij haar was, had ze hem niet zomaar achter kunnen laten in een leeg huis in Falkreath. Hij was nog niet helemaal de oude en ze kon hem niet aan zijn lot over laten. Bovendien had ze hem al omgedoopt tot vriend en vrienden liet ze niet zomaar in de steek. Vandaar dat ze nu in het ruim van een schip zat dat richting Brightwater Keep ging en dat de witte wolf hier ook was.

"How are you doing Gwynn?" vroeg ze terwijl ze op hem af liep. Ze waren al een aantal dagen op reis en hoewel ze zelf enthousiast was om Allison te zien en het feit dat ze naar de zee kon turen wanneer ze wilde, was ze ook nerveus. Over wat haar nieuwe leven daar zou brengen. Allison had gezegd dat het permanent was, dat ze vanaf nu daar zouden wonen, in haar brief. Verder was haar nog niks uitgelegd. Het feit dat ze zich niet in de kelder kon verstoppen voor alle vreemden hier werkte op haar zenuwen. Daarom had ze Gwynn en Juno nodig. Anders was ze verloren.  

Hoe argwanend hij eerst nog was geweest, was het haar wel gelukt om hem mee te krijgen. Ze was blij dat ze hem niet achter had hoeven laten. Daar had ze anders nog tijden aan terug gedacht. De wolf keek haar aan en reageerde sloom dat het wel ging, dat hij zich nog steeds ziek voelde en dat het kwam door de boot. Er waren wel meer mensen ziek op de boot, maar het leek haar gespaard te zijn. Op de een of andere manier voelde het lichtelijk vertrouwd om op het water te zijn. "Sorry, but I couldn't leave you behind in Falkreath," zei ze tegen hem terwijl ze naast hem op de grond ging zitten. Gwynn vroeg haar hoe het met haar ging en of ze er al waren. "I'm doing fine, luckily. And I don't know when we will get there.. I don't think we're too far off now, but I can't know for sure," antwoordde ze eerlijk. Ze had geen idee hoe lang het precies duurde om in Brightwater Keep te komen en hoe het er precies uit zag. Soms zag ze land vanaf het dek, maar er waren hier heel veel eilanden. De wind was wel een stuk warmer geworden, dus zo ver kon het niet meer zijn.  

Elayne liet haar blik voor een moment naar de grond zakken toen de wolf zei dat hij zich niet goed voelde. Ze wou dat ze iets voor hem kon doen, maar na al meerdere keren te hebben gevraagd of dat mogelijk was aan de scheepslui die hun reis mogelijk maakte, werd ze telkens weggestuurd met hetzelfde antwoord. Hij was zeeziek en daar was niets aan te doen behalve staren naar de horizon en proberen zich op andere dingen te focussen. Ze wilde net beginnen met uitleggen waar ze heen gingen, toen ze zag hoe Gwynn zich weg draaide en de inhoud van zijn maag op de vloer leegde. Elayne legde een hand in zijn vacht, maar glimlachte wel toen ze hem haast hoorde lachen over wat er nu voorgevallen was. "Let's go upstairs so you can watch the horizon. I'll clean up the mess later," zei ze tegen hem. Waarschijnlijk was er al iemand die het weg zou halen voor zij ook maar de kans kreeg. Terwijl ze begon te lopen, begon ze ook aan haar uitleg waar hij eerder om gevraagd had. "We're going to Brightwater Keep. Allison promised me we would go to the beach together and apparantly she found us a permanent place to stay, because I had to pack all our belongings," vertelde ze tegen de wolf. Dat was ook eigenlijk hoe veel ze er zelf van wist, weinig als het was, maar omdat het van Allison kwam wist ze dat het goed moest komen.