From the ground up [open]

We all eat lies

when our hearts are hungry

De thuishaven van de vreselijkste mensen op aarde, lang geleden een rijk vol gelovigen waar de Goden trots op konden zijn. Nu liep het er rond met dieven, moordenaars en mannen die net iets te graag naar het vrouwelijke geslacht keken. Of naar andere mannen. Niemand had hier een oordeel klaar liggen over eender wie. Zet een voet op het eiland en je wordt als gelijk beschouwd. Iedereen buiten Valdimárr Guðfriðr, de enige man die hier een beetje respect kreeg van de mensen. Hij was de persoon die alles hier recht hield en ervoor zorgde dat de stad niet in vlammen op ging. Ondanks alles, was het van hem en iedereen die het wilde vernielen of overnemen kon maar beter twee keer nadenken. Er stond die personen een onwaarschijnlijke toekomst tegemoet.

Het had allemaal wel zijn charmes als je het aan hem zou vragen. Je wist namelijk nooit wie je hier tegen zou komen en wat de dag je bracht. Voor zover je wist kwam je nooit meer van dit eiland af. Dat was ook de reden dat een frons op zijn gezicht verscheen wanneer hij de dame in kwestie zag wandelen.

Valdimárr plaatste een schouder tegen een huis dat betere dagen had gezien. Zijn armen haakte hij losjes in elkaar en zijn hoofd kantelde hij een tikkeltje. “My my, you are a long way from home, aren’t you?” Een glimlach waarbij vele zouden vluchten vormde op zijn lippen en werd beaamd door zijn helderblauwe ogen. Zonder schaamte nam hij de dame in zich op. De getinte huid en donkere haren. Iedereen kon zien dat dit niet haar gebruikelijke omgeving was. Maar wat kwam een verloren vogeltje als haar doen op zijn terrein?

We all eat lies

when our hearts are hungry

Het was elke dag een verrassing om te zien wie het waagde om Seere te betreden. De meeste mensen die hier kwamen waren van een bepaalde bevolkingsklasse, maar zo nu en dan kwamen er ook andere mensen. Mensen die totaal niet tot die klasse behoorde. Sommige kwamen uit vrije wil en waren gewoon nieuwsgierig, andere werden hier gedumpt want eenmaal aan land, maakte het niet meer uit wie je was.

Gevoelens waren als een open boek voor de man, daar zorgde de kracht voor die hij van zijn vader geërfd had. Hij kon met gemak vertellen hoe iemand zich voelde en welke emoties door hun hoofd speelde. Indien nodig kon hij ze ook ombuigen naar zijn wil, maar dat was in deze situatie niet nodig. Nog niet.
Valdimàrr taste enkel af hoe ze zich voelde, probeerde haar gevoelens en waar ze van kwamen zo goed mogelijk te begrijpen. Als ze zich niet veilig voelde, kon hij het haar niet kwalijk nemen. Ze zag er nu eenmaal niet uit als het type dat hier haar dagen spendeerde.

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog zodra ze vertelde dat ze hier voor officiële zaken was. Als dat inderdaad de waarheid was, wilde hij zeer graag weten wat ze precies kwam doen. Hij had hier nog niks van gehoord en ondanks dat Seere anders werkte als de meeste landen, wist hij meestal wel wat er zich daar afspeelde. Het feit dat hij hier niets van af wist maakte hem enkel eens zo interessant.
De man zetten zich af van de muur. “Official business you say? And what might they be?” Met kalme passen bewoog hij naar haar toe zonder zijn ogen van haar af te halen. Hij haakte zijn handen achter zijn rug in elkaar en rechten zijn rug om een zekere autoriteit uit te stralen. “Are you meeting someone? If so I would gladly wait with you, it isn’t safe around here for someone like you.” Zijn ogen gleden schaamteloos over haar heen tot hij haar donkere ogen weer vond en zijn mondhoek omhoog krulde.