Treat Em Right

De brunette zuchtte een keer en streek met haar vingers door haar haren. Ze had geweten dat het worden van Duchess enkel meer op haar plaat zou leggen en toch bleef ze het doen. Alsof ze geen slaap, geen rust, nodig had, had ze zich er neergezet en was ze begonnen aan haar nieuwe taken. Kaz hield ze er het liefste buiten, die had immers al genoeg op zijn schouders.
Eén van de dingen die ze moest regelen, was het personeel die in het kasteel had gewerkt. Deze mensen hadden haar niets misdaan, maar ze begreep het als hun loyaliteit bij de voormalige Duke lag. Ze gaf hen de keuze: blijf voor hen werken, of zet nooit meer een stap in het kasteel. Sommigen vertrokken, anderen bleven.  

Allison had zich met een boek op de stoel neergezet, haar been over de ander heen geslagen terwijl ze wachtte tot de eerstvolgende de kamer binnen zou treden. Net toen ze de bladzijde omsloeg, opende de deur en gleed haar blik naar degene die deze had geopend. “Hello,” groette ze de jonge vrouw. “Sit down, please.”

---

Alle zakelijke connecties die Allison nu moest stellen, waren heel anders dan degene waar ze aan gewend was. In haar eigen zaken was het altijd anders gegaan, had ze voornamelijk op angst en manipulatie gespeeld. Nu speelden deze mensen een veel kleinere rol en dus waren ze vrij om te kiezen. Mocht een bediende het niet langer zien zitten, was deze vrij om op te stappen en vonden ze wel een nieuwe. Het was haar vreemd om iedereen zo toe te laten in de plek die ze ‘thuis’ noemde. Maar, het was iets waar ze maar aan moest wennen. Er waren veel gezichten in het kasteel te vinden. Sommigen zou ze in de loop der tijd wel gaan kennen, anderen bleven nieuw.

Een knik kwam van Allison’s kant toen de vrouw sprak. “That’s correct,” stemde ze rustig in, het boek op haar schoot dicht slaand. Ze legde het op het bureau neer en liet haar blik even kort over de vrouw glijden. Het was een mooie meid, dat zeker. “Can you please tell me who you are and what you do around here?” vroeg ze, lichtelijk glimlachend.

---

Sierra. Geen achternaam, maar Allison wist dat dit niet geheel ongebruikelijk was. Ze had immers genoeg contact gehad met minder rijke families, waar dit vaak genoeg voor was gekomen. Ze besloot er dan ook niet naar te vragen, maar in plaats daarvan te wachten tot het meisje door sprak. Trystane’s personal servant. Langzaam gleed één wenkbrauw van de jonge vrouw omhoog. “Personal servant?” herhaalde ze kalm. “And why did he pick you for this?” Zou het om het mooie koppie zijn gegaan? Allison’s vertrouwen in hoog gerankte mannen was laag, dus ze zou niet verbaasd zijn als het zo was. In dat geval had ze weinig aan het meisje.

---

De oude was gestorven en het meisje had het overgenomen omdat ze kon lezen. Iets wat de meesten niet konden. Een gedachte die de brunette wat ongemakkelijk maakte. Haar gehele leven was gewijd aan lezen. Van haar Alchemy kennis tot simpele tijdsbesteding. Alles had altijd met boeken te maken gehad. Het was zelfs één van de grootste redenen geweest dat ze interesse had gehad in het kasteel. Naast de voor de hand liggende redenen zoals macht, natuurlijk.

“So you can read?” vroeg ze, al was het meer tegen zichzelf praten dan dat ze een confirmatie verwachtte. “Please, tell me what tasks he gave you. What are you good at?” Twee dingen die ze wilde weten. De persoonlijke dienares van de Duke klonk als iemand die haar interesse zeker kon hebben, maar… dat lag ook aan haar volgende woorden. En, of de vrouw überhaupt wilde blijven werken voor haar, natuurlijk.

---

De jongedame had het voor elkaar gekregen zowaar nuttig te klinken. Allison had immers absoluut iemand nodig die dit voor haar kon regelen en Kaz… die vast ook. Een lichte glimlach trok over haar gezicht, terwijl haar blik voor enkele tellen naar het boek op het bureau gleed. Als ze genoeg van haar simpele taken onder haar bediening kon verspreiden, had ze misschien nog wel tijd om zich te focussen op haar doelen die buiten Rhoynar lagen. Al zou ze zelfs daar extra handen voor in moeten schakelen, helaas.

Ze keek weer op toen de vrouw voor haar een vraag stelde. “I think you’re well aware of what has happened here,” nam ze rustig aan. “My name is Allison. If you’re interested, you’ll probably meet my husband soon enough too.” Of, misschien ook niet. Met Kaz wist je het maar nooit. “I called you in here to see if it would be in both of our best interests if you kept your job,” legde ze uit. “What do you think?”

---

Het antwoord van de vrouw was precies wat Allison wilde horen, dus ze knikte kalm, iets naar voren leunend in de stoel. “That is good to hear,” vertelde ze haar. “Though I am afraid that I must admit things might change around here,” ging ze door. Het was simpel: ze had geen idee hoe dingen hiervoor eraan toe waren gegaan en het was waarschijnlijk dat ze zelf heel andere plannen had. Ze was niet opgevoed in een royale familie, had nooit verder te maken gehad met mensen in de hogere hiërarchie, buiten de deals die ze met hen sloot.

“Where do you think we should start?” vroeg ze, geïnteresseerd in het antwoord van deze vrouw. Als ze de persoonlijke bediende van de Duke was, was ze zich vast bewust van meer dan de meesten. Misschien klachten van het personeel, of andere dingen die nodig veranderd moesten worden. Immers waren de vikings niet de enigen geweest die een einde aan de Duke hadden willen zien. Een toekomst als dat wilde ze vermijden.

---

Zo lang de veranderingen maar positief waren, klonken de woorden van de jonge vrouw. Allison kon een lichte glimlach niet onderdrukken en schudde langzaam haar hoofd. “I’ll try,” antwoordde ze rustig. Ze kon immers niet beloven dat alles een succes was. Wanneer je verandering had, was nooit iedereen gelukkig. Enkel de overname zelf had enkelingen immers al weggejaagd. Zij die zo trouw waren aan de voormalige Duke, dat ze niet voor de nieuwe wilden werken. Begrijpelijk. Dat waren exact de mensen die ze zelf onder zich had willen hebben.

‘What is it you want?’ Een vraag die ze zichzelf met regelmaat vroeg. Even keek ze om zich heen, liet ze haar blik over de muren van de kamer glijden, alsof dat haar zou helpen. “This is our home now,” antwoordde ze rustig. “All I want is for it to feel like that. And not just for me.” Ze sloeg haar armen even over elkaar heen en leunde achterover in haar stoel. “I’ve lived amongst the working people. Keeping them happy keeps them from stabbing me in the back,” ging ze door. Houd de mensen in je buurt te vriend.

---