No sins, just games (Gwynn)

Zuzana Bryant

Zanna verveelde zich, het was rustig in de Keep, nadat het feest was afgerond en als enigste kind, of jongere was het doodsaai. Ze had het niet zo op onbekende mensen en hoopte dan ook van de meeste dat ze in de komende dagen zouden vertrekken, of ze zou de neiging hebben om zelf de straten weer onveilig te maken. Ook moest ze eigenlijk nog meer te weten komen over Allison en Kaz, ze hield van beide, vooral van Kaz want Aliison was nog niet zo bekend voor haar, maar dat betekende niet dat ze niet wou weten wat ze in de tijd hadden gedaan dat zijzelf alleen was geweest. Het enigste dat ze wist was dat Allison en Kaz getrouwd waren en blijkbaar de nieuwe Grand Duke en Grand Duchess waren, dat Allison van wit hield en Kaz van zwart en dat hij blij was om haar weer te zien. Net zoals zij hem gemist had, hij was een soort van grote broer voor haar. Echter wist ze niet waar de twee sliepen, en waren op de vroege ochtend waardoor ze met onzekere passen haar middelgrote kamer had verlaten en op zoek ging naar nieuwe mogelijke ontdekkingen. Het kasteel was groot, dus zou ze de dag vast wel aardig wat nieuwe dingen kunnen onderzoeken, misschien was er nog wel een goede verstopplek, want wie wist wanneer dat ten pas kon komen. Wie niet sterk was moest slim zijn, ze had de nachten in Rhoynar vooral overleefd door het gebruik van haar intelligentie. Daarbij had ze de juiste mensen vertrouwd waardoor die haar hielpen veilig te blijven. Vaak hadden volwassenen medelijden met het jonge meisje waardoor ze voor geen geld, voor helemaal niets af en toe een slaapplek kreeg en een enkele keer zelfs een maaltijd.

Zacht neuriënd, liep Zanna dan ook met rustige passen in een normale witte jurk door de gangen, want dat was de enige kleding die nog schoon was. De vraag was voor hoe lang, dat het geval nog zou zijn. Haar bruine ogen gleden langs de stevige muren en haar handen sloeg ze stevig om haar middel heen. Het was warm, maar niet te warm binnen. Misschien zelfs nog wel prettiger qua temperatuur dan in de buitenlucht. Al was het meisje wel wat gewend, als wees leerde ze snel aan te passen aan de omgeving. Haar blik, kon dan op momenten ook bijna alleswetende lijken. Alsof ze recht door iemand heen zag, een witte vacht in de hoek van een gang, deed haar opkijken voordat ze richting een grote witte wolf rende. Gwynn! Ze had de witte wolf, die kon spreken ontmoet op het feest een paar dagen geleden en het deed haar goed hem weer te zien. Niet iedereen had het op wolven, Allison leek er op het feest in het begin in ieder geval verrast door te zijn. Wat had de witte wolf ook al weer gezegd, iets over olifanten. Ze was toch wel dol op het dier. Hij was apart maar vriendelijk. "Gwynn," Sprak ze op een vrolijke toon, haar ogen glinsterden ondeugend en rustig. Waarna ze het dier voorzichtig omhelsde, hij kon misschien een chagrijn zijn, maar hij had het maar met haar te doen. Zijn vacht was zacht en het meisje kon het niet laten hem een zacht klopje op zijn grote schouder te geven. "You're still here!" Verklaarde ze vrolijk, immers waren de volwassenen behoorlijk saai geweest.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends