Noïana Estela

Algemeen
Volledige naam: Noïana Estela ‘’Noo-wie-aanaa Es-tee-laa’’
Roepnaam: Noï ‘’Noo-wie’’
Geslacht: V
Leeftijd: 21
Afkomst: Onbekend. De zee~
Verblijf heden: Cois
Beroep: Helpen in de tavern van haar gezin, vissen met haar vader, schatten opduiken, zee spul verkopen op de markt en druivenplukken tijdens oogsttijd. Redelijk druk dus.
Partner: ‘Eeh, what?’
Familie:
- Roderick Von Alben – biologische vader
- Helena Von Alben – biologische moeder
- Nathan Lightheart – broer/mentor figuur
- Dereck Estela – pleeg vader
- Mehira Estela – pleeg moeder
- Joshua Estela – pleeg broer
- Tobias Estela – pleeg broer

Magic
Hydrokinesis
Noï heeft dus de magie om water te beheersen. Zo rond haar negende levensjaar kwam ze er achter dat ze dit kon. Ze was dus een redelijke laat bloeier. Dit weerhield haar er echter niet van om er mee leren om te gaan. Door de jaren heen heeft ze zichzelf flink wat technieken en een goede beheersing aangeleerd. Sommige dingen heeft ze uit informatieve scrolls verkregen en andere van reizigers en mede water bestuurders. Terwijl de jaren verstreken werd ze steeds begaafder tot op het punt dat het voor haar heel normaal was om te doen. Tegenwoordig hoort het dan ook helemaal bij haar en gebruikt ze het voor vele dingen: Zwemmen, vissen, drankjes inschenken, zichzelf verdedigen, grappen uithalen, ijs creëren voor ín de drankjes, etc.
Water en ijs kan ze geheel manipuleren. Al gaat haar voorkeur meer naar water dan ijs. Wat bloed sturen betreft heeft ze er we over gehoord maar vond het altijd een morbide ding om te doen, dus bleef ze daar van weg.

Karakter
Eigenschappen: Vrije vogel, open minded, dapper, enthousiast, vrolijk, sociaal, avontuurlijk, wild.
Tegen over deze ‘outgoing’ side van Noï staat wel dat ze ook haar rustige kant heeft: Dromerig, tolerant, fantasierijk, idealistisch, op zichzelf, gevoelig, rechtvaardig, onzeker.
Welke kant ze laat zien hangt helemaal van de mede persoon af en de situatie.
Likes: Zwemmen, de zee, schatten opduiken, vissen, druiven plukken, dansen, zingen, eten, vrienden, lachen, kletsen, sparren, dieren, natuur, slapen, storm, bliksem, zonlicht, haar gaven, water.
Dislikes: Onaardige mensen, onbegrip, onrechtvaardigheid, close minded mensen, slecht eten, arrogante mensen, pijn en leed, armoede, ongecontroleerd vuur.
Angst: Mensen die haar dierbaar zijn verliezen, ongecontroleerd vuur aka bos branden, een huis wat brand, etc. Diep van binnen is ze soms ook angstig voor piraten, al laat ze dat niet snel merken.
Geaardheid: Panseksueel. Huh?... Ze valt voor een persoon ipv man, vrouw, etc.

Uiterlijk
Lichaamsbouw: Klein, slank, atletisch, toch wel vrouwelijk, 1,60.
Haarkleur: Donker blond wat verbleekt is door de zon.
Haar stijl: Warrig en lang. Mede door het vele zee water. Ze draagt het vaak los of in één of twee visgraat vlechten.
Oogkleur: Zee blauw.
Huidskleur: Blank, maar door de zon getint.
Littekens: Op haar rug staan een paar grote vervaagde littekens.
Geur: Ze draagt vaak de geur van de zee met zich mee.
Kleding: Ze draagt een aansluitend zwart broekje tot net boven haar knieën. Hierover heen draagt ze een zwierig wikkel rokje met punten die net boven haar knieën stoppen in de kleur warm beige. Op dit rokje heeft ze een bruine leren riem aan waar twee mesjes en een buideltje aan hangen. Als topje heeft ze een soort krop topje in het donker bruin. (voor beide zie afbeelding) Als het frisser is heeft ze een okergele geknoopte poncho over haar topje aan. Ze loopt eigenlijk altijd op bloten voeten, ookal raad haar moeder het af.

Afbeelding:

Spullen waard te vermelden: Ze heeft een blauw enkel bandje met belletjes en schelpjes om haar rechter enkel zitten. Deze heeft ze eens gekregen van haar (pleeg) moeder. Ze vind het een heel mooi iets en een prachtig gebaar. Hierom koestert ze het sieraad dan ook. Daarbij rinkelt het leuk als ze loopt. :D

Favorites
Favourite foods: Brood, fruit, groeten, vis, garnalen, mango, kokosnoot, amandelen en chocolade (al heeft ze dat niet heel vaak gegeten.)
Least favourite food: Ze vind mosselen verschrikkelijk.
Favourite colour: Teal blauw, zee blauw, mango geel, zonsondergang geel/oranje.
Smell: Van de ziltige zee.
Sound: Het geluid van de golven, de meeuwen, muziek van straat feesten.
Feeling: In het zee water duiken, de zee wind door je haren, lachen met vrienden.
Favourite Sayings:
‘’My heart sleeps by the sea.’’
‘’You can’t control the waves, but you can learn to swim.’’
‘’You’re a gift from the ocean, my child.’’

Geschiedenis:
Waar normaal gesproken vrouwen niet al te gewild waren op handelsschepen, en vooral niet geliefden van de crew, was Helena meer dan welkom. Ze was de vrouw van de kapitein, Roderick Von Alben. Geliefd door haar man reisde ze mee op de vele reizen. De crew had er de eerste reis moeite mee maar al snel kwamen ze er achter dat Helena niet alleen mooi kon zijn. Waar ze een prachtig plaatje was, lange bruine haren en opvallend blauw ogen, hield ze haar handen niet in voor hard werk. Net als iedereen hielp ze mee met het bevaren van de ruige zee. Ze was meer een alfa vrouw dan een mooi popje.
Toen ze zwanger bleek te zijn hadden ze er over na gedacht of het niet verstandiger zou zijn als ze aan land ging leven. Deze gedachten werd echter van tafel geschoven toen de vrouw het schip eens in een storm had gered door het geheel alleen richting een veilige plek te sturen. Ze had het roer genomen, bevelen gegeven en haar watermanipulatie gebruikt om het schip zo snel mogelijk in veiligheid te krijgen. Hierna waren haar man, zijzelf en de crew het er over eens dat ze moest blijven. Het zou misschien geen uitstekend goed begin zijn voor een kleintje. En er was een kans dat ze moest bevallen op het schip. Maar haar lef en de liefde voor het schip, haar man, de crew en de zee was genoeg om het risico te nemen.

0jr
Zo brak het punt aan waarop een kleine baby met de blauwe ogen van haar moeder al huilend te wereld werd gebracht. Onder hen bevond zich geen harde aarde die stabiliteit gaf. Nee, deze bevalling werd uitgevoerd op een schip waaronder alleen maar de diepe zee lag.
Het was een rustige middag en de zon scheen aangenaam terwijl deze gebeurtenis plaats vond. Al snel hierna werd de baby naar buiten gedragen. De schittering van het water reflecteerde prachtig op haar lichaampje terwijl haar vader, de kapitein van het schip, vol trots zijn dochter liet zien. Het was een vreemd aanzicht, z’n ruige man vertederd door z’n klein schepsel. Maar het was precies waar de moeder op had gehoopt.
Misschien was het niet de meest ideale leefomgeving om in geboren te worden. Op een schip, op de zee. Maar waar er kinderen werden verwaarloosd en hongerleden was dat voor dit kleine meisje niet het geval. Geaccepteerd en geliefd door bijna iedereen van het schip reisde ze mee met haar ouders. Ze hadden niet heel veel maar ze hadden genoeg om van te leven en natuurlijk mekaar.

5jr
Zoals men weet komt aan al het goeds een einde. Het enigszins fijne scheepsleventje van het gezin was hierdoor ook niet vooreeuwig. Toen het kindje vijf jaar oud was werd het handelschip aangevallen. Bloeddorstige piraten, hongerig voor leed en rijkdommen hadden hun ogen op het schip gezet. Terwijl de piraten hun aanval waren begonnen nam Helena haar dochtertje mee onder dek. Hier verborg ze zich en had zich voor genomen haar kind te beschermen. De geluiden boven dek waren angstaanjagend en een ondergang was hoorbaar. Toen ze voetstappen hoorden op de trappen twijfelde de moeder geen moment en stopte haar kind in een van de houten tonnen. Wat er daarna allemaal met de vrouw gebeurde kon het kindje alleen maar naar gissen. De geluiden waren verschrikkelijk maar meer dan duisternis zag ze niet.
Niet goed wetende wat ze moest doen hield ze zich doodstil. Ze gaf zelfs geen kick toen de ton werd opgetild en van het schip werd gehaald. Vele uren gingen voorbij, hoeveel het er waren wist ze niet, maar uiteindelijk werd de deksel van de ton er af gehaald. Een ruig gezicht met vele littekens keek het kleine meisje aan. Ruw werd ze uit de ton gehaald om vervolgens op het dek te worden gegooid. De vraag wat ze met het meisje zouden doen werd opgegooid. Vele suggesties kwamen naar voren, de ene nog gruwelijker dan de andere. Angstig had ze om zich heen gekeken, totaal machteloos.
Uiteindelijk besloten ze dat ze het kind zouden laten leven en haar zouden gebruiken voor allerlei klusjes. Het was een uitzonderlijk besluit en ergens zou je denken dat het een wonderbaarlijk geluk was. Maar of het daadwerkelijk ook een ‘gelukkig’ iets was, kon je al snel in twijfel trekken.
Tijden gingen voorbij en het kindje moest allemaal verschrikkelijke dingen doen. Dingen die veel te zwaar waren voor een fragiel kinderlichaam. Het ging van geheel alleen op haar knieën het dek schrobben, naar dagen lang in het nest zitten. Naast de vele zware klussen werd ze echter ook niet al te goed behandeld. Ze had weinig eten en drinken, afgedankte kleren en niet veel slaap. Om nog maar niet te beginnen over de straffen die ze kreeg als ze een taak niet goed had uitgevoerd of als ze iemand tegensprak.
Ze werd dus echt gezien en behandeld als het onderkruipsel van de crew. Al snel had ze dan ook de denigrerende naam ‘Rat’ gekregen van de kapitein. Vernoemd naar een smerig ongedierte. Terwijl de tijden verstreken begon het meisje te merken dat haar herinneringen aan haar vorig leven begonnen te vervagen. Het gezicht van haar moeder, de stem van haar vader, het gelach van de crew, alles begon steeds waziger te worden. Dit bleef zo doorgaan tot het punt dat ze alleen nog maar hele vage schimmen kon terug halen en zelfs haar eigen, échte, naam was vergeten. Natuurlijk had ze hier verdriet om en had er lang tegen gevochten. Hopende dat ze het zich weer zou herinneren. Maar alles was te vergeefs en uiteindelijk accepteerde ze dan maar dat ze zou luisteren naar de naam Rat.
Gelukkig was niet alles duister op het schip. Als een ster die aan de nachtelijke hemel stond en over haar waakten was er een jongen genaamd Nathan Lightheart. Waar de meeste crew leden haar behandelden als een rat was deze jongeman hier de uitzondering van. Zo deelden hij vaak zijn brood met haar, las haar stukken voor uit de paar boeken die hij had, verzorgde haar wonden en liet haar soms zelf bij hem in de hangmat slapen. De jongen was de gene die het logboek bij hield, de kapitein raad gaf over het coördineren en zijn kennis over van alles en nog wat deelden met de kapitein. Werkelijk een slim en wijs persoon met een goed hart. Dit werd niet altijd gewaardeerd maar aangezien hij en de kapitein een speciale band hadden tolereerden ze zijn gedrag heel vaak wel. De jongen Nathan was dus echt een soort mentor of broer persoon in haar leven op het piratenschip.
Ook al was het een barre tijd uit haar verleden. Het meisje had hier wel veel geleerd, door het leven op het schip maar ook door Nathan. Ze leerde schoonmaken, knopen leggen en eruit halen, aan de lucht en het water zien of er storm kwam, in de touwen klimmen, sterren coördinatie, vals spelen bij vele kaartspellen en nog veel meer dingen die ze had kunnen onthouden.

9jr
Vier jaren waren er voorbij gestreken toen het piratenschip op een noodlottige nacht werd aangevallen. Overal waar je kon kijken was vuur en de dood. De geur van rook, olie en bloed hing in de lucht. Flashbacks van toen ze jonger was schoten door haar heen terwijl ze aanschouwden wat er gebeurden. Deze keer een stuk ouder en volwassener wilde ze mee vechten. Het was Nathan die haar uiteindelijk uit de massa trok en haar voor gek verklaarden. Wetende dat ze aan de verliezende kant waren tilde hij het kind op en zetten het in een van de lege gammele extra bootjes. Smekende om haar op het schip te laten, dwong hij haar in het bootje te blijven en liet haar naar beneden zakken. Toen het hout de zee raakten sprak hij een paar laatste woorden. Hierna stuwde hij, met behulp van zijn telekinese, het bootje heel ver weg van de grote schepen. Dit was het laatste wat ze van hem had gezien.
Naarmate ze steeds verder de open zee op dobberde zag ze hoe het piratenschip steeds meer vlam vatte. Uiteindelijk brak het schip in tweeën en ging ten onder. Zich realiserende dat Nathan dat waarschijnlijk niet had overleefd slaakten ze een kreet. Ze wilde terug, hem redden, hem helpen, maar ze kon niks doen, voor de zoveelste keer was ze totaal machteloos.
Gebroken door die gebeurtenis en het verlies van iemand die toch wel dierbaar voor haar was had ze de hoop om iets, of iemand, te vinden opgegeven. Drijvend op de zee, in het bootje, sliep ze vele uren. De momenten dat ze wakker was had ze alleen maar gestaard naar de oneindige zee. Het had niet lang geduurd eer ze haar bewustzijn had verloren. De hitten, de honger, de zielenpijn en de dorst hadden hier voor gezorgd.
Alles wat hierna gebeurde kon ze zich niet meer goed herinneren. Er waren alleen vage flarden van bewustzijn; een grote golf, de zoute smaak van het zee water, happen naar adem, het gedempte geluid van onder water zijn, een apart onbekend gevoel binnen in haar zelf, de sensatie van zichzelf snel voortbewegen, alsof ze werd gedragen door het water, om uiteindelijk nat zand te voelen en voor de zoveelste keer haar bewustzijn te verliezen.
Hoelang ze weg was geweest had ze niet door maar het moment dat ze weer bij bewustzijn kwam voelde ze een set zachte dekens onder zich. Toen ze haar ogen opende keek ze recht in een set zachte groene ogen. Een vrouw met een getinte huidskleur, groene ogen en een donkere volle bos haar begroeten haar met warme woorden. Dit was de eerste ontmoeting tussen haar en haar pleeg moeder. De eerste keer was ze hevig geschrokken en erg bang. Maar naarmate de tijd verstreek begon het meisje te merken dat deze mensen, deze vrouw, geen kwaad in zin hadden.
Toen de vrouw er achter kwam hoe het meisje zichzelf noemde besloot ze eigenlijk direct haar een andere naam te geven. Noïana, het betekende ‘geschenk van de zee’ in de thuis taal van de vrouw. Vanaf toen hoorde het meisje echt bij de familie en ging door het leven als Noïana Estela, ook wel Noï. Ze vond het een mooie naam en er zat een fijne herinnering en prachtige betekenis achter, dus ze accepteerde het eigenlijk direct.
Terwijl ze leefden in de familie werd ze steeds hechter met de gezinsleden en hoorden het verhaal aan van hoe ze haar hadden gevonden en waarom ze haar hadden gehouden. Hieruit bleek dat de mensen gewoon echt een goed hart hadden. Ze begon hen te helpen met de dagelijkse klusjes en vond het fijn om in hun gezelschap te zijn. Door het leven leerde ze veel van het gezin. Ze leerde liefde, een goed mens te zijn, te vechten met messen, werken in de taverne en ook kwam ze er in het eerste jaar achter dat ze kon heersen over water.
De jaren vlogen voorbij en dag in dag uit hielp ze de familie, háár familie, met de vele opdrachten die ze hadden. Ook al was het een druk leven en was ze niet bij haar bloed verwanten, ze vond het een erg fijn leven. Natuurlijk had ze soms nachtmerries over haar verleden, zat ze met vragen, had ze bepaalde angsten en littekens over gehouden en kreeg ze vaak de vraag waarom ze er zo anders uit zag dan de rest van haar gezin. Maar dit alles zorgde er niet voor dat ze bij het gezin weg ging of dit leven verliet, in tegenstelling waardeerden ze dit leven juist heel erg.
Naast het werk was ze vrij om te doen wat ze wilde en was ze vaak te vinden bij de zee. Een plek waar ze eigenlijk altijd naar terug keerde. Iets waardoor haar moeder trots was op het feit dat ze haar Noïana had genoemd.

Heden
Na vele jaren leeft ze nog steeds bij de familie, houd immens veel van ze en is ze enorm dankbaar. Haar watersturings gaven is goed ontwikkeld. En door de jaren heen is ze gegroeid tot de persoon die ze nu is.
Ze werkt in de taverne van haar ouders, helpt met druiven plukken, gaat mee vissen, duikt schatten op, gaat vaak heel vroeg in de ochtend op het strand kijken voor aangespoelde spullen, deze spullen of de schatten verkoopt ze dan vaak op de markt, houd wel van avonturen en is nog steeds vaak te vinden bij de zee. Een plek waar ze na al die tijd nog altijd enorm veel van houd.