There are no bounderies, only limitations [Rhett]

Zuzana Bryant

Zelfs na alle reizen die ze met Kaz had gemaakt, bleef Rhoynar haar thuis. Met de drukke straten, dorpen en steden. Met de piraten en de vele schepen. Het was een land dat bruisde van het leven, iets dat haar werk ook makkelijker maakte. Ze ging op in de menigte, er waren te veel gezichten om die van haar te onthouden. Haar diepbruine ogen, stonden helder en alert terwijl ze haar wandeling maakte. Normaal gesproken bleef ze in de buurt van een stad of dorp, om daar dan de zakken vam anderen te plunderen. Echter was ze met Kaz op reis geweest en waren ze pas net de grens van Rhoynar overgestoken. Haar taak die dag was het halen van vers water en misschien wat eetbare bessen en andere vruchtten plukken. Normaal gesproken bleef Zanna in de buurt van de andere crimineel; echter had ze vandaag de veiligheid van de ander wat meer verlaten. Het jonge meisje had aardig wat geleerd de afgelopen weken en maanden. Zo wist ze dat de meeste mensen niet te vertrouwen waren, en dat mensen lastig in te schatten waren. Toch hielden de meeste zich ook wel aan enkele gewoontes. Het was lastig om in het dagelijkse leven niet terug te vallen in dergelijke gewoontes. Immers was het dan makkelijker haar te pakken te krijgen. Haar handen waren vies van het zoeken naar eten en de doorreis. Het zacht kabbelende geluid van water, liet haar afwijken van de zoektocht waarna ze bij een licht kronkelende beek of rivier, ze wist nog steeds het verschil niet, haar handen waste. Haar lange haren hingen los langs haar smalle gezicht, aangezien ze geen tijd had gehad en genomen die in een rommelige vlecht te proppen. Daarbij had ze er geen last van, ze was het wel gewend.

Een onbekend licht klikkend geluid deed het jonge kind opkijken terwijl ze haar natte handen afveegde aan de jurk die ze aan had. Hoewel ze nieuwsgierig aangelegd was, wist ze niet zeker of ze wel op onderzoek uit wou gaan. Kaz wist dat Zanna wel vaker verdween om dan later terug te komen met het geld dat ze had gesteeld of iets anders dat misschien van nut was. De lichte bries die bijna standaard in Rhoynar aanwezig was, zorgde voor een prettig temperatuur. De zon was fel, maar niet onprettig. Zoals vaak scheen de zon, het regende er wel eens, maar het gebied was vooral bekend om de zon en tropische planten. Zanna was gewend aan het mooie weer, waardoor ze het niet snel te warm had. Ze bleef bij de oever staan, in de hoop de oorzaak van het aparte geluid te zien. Echter sinds ze de zon in keek, zag ze de pony en zijn of haar berijder niet aankomen totdat er een plons te horen was en er spetters water tegen haar benen aan kwamen. Met grote ogen staarde ze de ruiter aan. Was dat echt nodig geweest? Toch was Zanna te verlegen om hem er op aan te spreken. Nog een voordeel van dit klimaat, de kleding was zo droog.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

De pony; want het dier was niet groot genoeg voor een paard gebouwd; had zijn hoofd gebogen om te drinken en een jonge ruiter zat op zijn rug. Een die niet afstapte; waarschijnlijk door het ondiepe water dat een lichte stroming had op de plek waar hij stond. Hij tikte zijn hoed wel omhoog zodat het kleinere en jongere meisje hem in de ogen aan kon kijken. Al deed Zanna dat niet al te lang; haar donkere ogen stonden kalm en vriendelijk maar ook een tikkeltje schuchter. "Hi there," Klonk er vrolijk waardoor het meisje onbewust een glimlach op haar smalle gezicht toverde. Het was goed om mensen rond haar leeftijd te zien. De meeste mensen die zich hier bevonden waren vele malen ouder dan het slanke kind. Daarbij had ze een groot wantrouwen naar volwassenen toe; wellicht doordat haar vader geen goede ouder was geweest en haar lieve moeder was overleden na de geboorte van haar broertje. Een broertje die het ook niet had overleefd. Daarna had een oudere vrouw voor haar gezorgd terwijl haar vader werkte of zichzelf dronken voerde. Echter had haar vader met zijn ongezonde gedrag een vroeg graf opgezocht. Daarna was het jonge kind weggelopen omdat ze niet in een weeshuis terecht wou komen en leefde ze op de straat. Niet lang was ze alleen maar lang genoeg om de gevaren van de wereld te leren kennen. Vertrouw nooit iemand onmiddelijk; dat kon de dood of een vervelende wond betekenen. "I hope Wilson didn't scare you too much?" Vroeg de jongen, terwijl hij het edele dier over zijn hals wreef. Het jonge meisje schudde haar hoofd waarna ze voorzichtig het beekje in stapte; waarmee haar benen en jurk nog natter werden. Die droogden vanzelf wel weer. Voorzichtig bleef ze in het ondiepe water aan de oever staan waarna ze met haar zachte liefelijke stem sprak. "No he didn't. Though he is quite fast." Verklaarde het meisje op een zachte toon. Ze was geschrokken door de plotselinge plons al had ze het dier aan horen komen.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends