Separate

and

ever deadly

Clings onto my throat
and won't let go

De gebeurtenissen van de afgelopen paar weken hadden elkaar in zo’n bizar hoog tempo opgevolgd dat Jasper niet eens meer de moeite had gedaan om het allemaal op te slaan – hij hoopte er maar het beste van. De raid die een groep vikings uit het hoge noorden hadden gepland in Brightwater Keep, waar Sunfall als een wonder buiten gelaten werd, de dood van Duke Trystane Bayard (what a shame), de nieuwe Duke en Duchess die wel erg verdacht snel zijn plaats hadden ingenomen… Jasper had het ietwat met lede ogen aangekeken, vanuit zijn zonovergoten villa.

Er was echter een brief binnengekomen. Een uitnodiging voor het trouwfeest van de Duke en Duchess op een datum waarop hij onmogelijk aanwezig kon zijn – maar het waren de namen op het papier die onmiddellijk zijn aandacht hadden getrokken. Allison Lenier – die naam zei hem niets, of deed in ieder geval geen belletje bij hem rinkelen – en Kaz Brekker.

Las hij dat goed? Kaz Brekker? Kaz Brekker.

Hij had het stuk perkament met een grote boog van zijn balkon afgesmeten.

De Governor had andere dingen te doen gehad. Juni betekende het begin van het zomerseizoen, het begin van het wijnseizoen, en misschien nog wel het belangrijkste – het voornaamste seizoen van de Priests of Sol. Jasper had verplicht aanwezig moeten zijn bij de ceremonie van de Priests: iets dat was afgesproken tussen de vorige Governor en de vorige Sol Invictus, en Hathor en Jasper hadden elkaar tijdens het ritueel zo’n duivelse blikken toegeworpen dat de spanning ongetwijfeld voor iedereen te voelen was.

Als goedmakertje had hij het kersverse bruidspaar toch uitgenodigd op Sunfall – of misschien was het een poging om weer te socializen met mensen die niet tot de o zo geliefde priesterorde behoorde, of misschien om te hopen dat het allemaal één grote grap was geweest en Kaz bloody Brekker simpelweg niet opnieuw zomaar binnen kon lopen op zijn balkon, als de Duke van Brightwater Keep en heel Rhoynar. Waarschijnlijk zat in allebei zijn redenen een kern van waarheid.

Jasper zuchtte nog eens terwijl hij de kraag van zijn witte blouse rechtte, zijn ogen voor een tel sluitend. Hij had zichzelf voor de gelegenheid een betere outfit aangemeten: de donkerblauw met gouden mantel waar op de schouders de gouden valk van Sunfall op geborduurd stond rustte zwaar op zijn schouders. Zijn ogen gleden over de prachtig gedekte tafel voor drie personen op de patio van de villa, waar een wijnrank iets van schaduw bood voor de zon die zich rond het middaguur het meeste liet zien. Hij had dit allemaal over zichzelf afgeroepen, nietwaar?

’Let them come in.’

Separate

and

ever deadly

Clings onto my throat
and won't let go

Seconden nadat hij de zin uitgesproken had, had de wachter zich uit de voeten gemaakt . Terwijl Jasper wachtte, maakten zijn gedachten overuren. Het kon toch niet de Kaz Brekker zijn, de straatrat die hij een paar maanden terug opnieuw had ontmoet als een onuitwisbare smet uit zijn verleden? Het zou bijna ongeloofwaardig zijn, een ordinaire dief die zich had opgewerkt tot nota bene de Duke van Rhoynar – al klonk dat verhaal hem wel heel bekend in de oren. Rhoynar stond er om bekend dat de hoge rangen slechts titels waren; een lord of lady kon met gemak vervangen worden door een andere kandidaat, en veel sterke, koninklijke families die telkens maar om de macht streden zoals in Navarre of Valyria waren nauwelijks te vinden op het continent.

Jasper had inmiddels besloten om zo neutraal mogelijk te blijven, en hij kon alleen maar hopen dat zijn oude vriend Kaz hetzelfde zou doen. Ze waren hier immers voor politieke contacten, niet om oude wonden uit het verleden op te rakelen. Het etentje georganiseerd door de vorige Duke in Brightwater Keep had er niet voor gezorgd dat de eilanden zich hadden verenigd – dus wellicht was een één op één gesprek zoals dit een beter idee?

De echo van voetstappen in de zuilengalerij zorgde ervoor dat de Governor enkele stappen naar voren deed naar de deur, klaar om zijn gasten te ontvangen. De in donkerblauw gehulde guard verdween opnieuw in de gangen door een gebaar van Jasper, waardoor hij het paar eindelijk kon aanschouwen.

Het was hem echt.

Op het eerste gezicht zagen ze er niet uit alsof ze bij elkaar hoorden – de slinkse Kaz met zijn gezicht permanent op standje onweer die achter zijn echtgenote aanliep en de elegante brunette die Jasper ergens aan lady Evelyn van Cois deed denken.
’Duchess, Duke,’ begroette hij hen met een kleine knik, waarbij zijn lippen zich in een kleine glimlach forceerden toen hij Kaz zag (waarschijnlijk meer lijkend op een grimas). ’Welcome to Sunfall. Again, my sincerest apologies I couldn’t join you for the coronation in Brightwater Keep… But I’m hoping a small lunch will suffice?’ Hij schonk Allison nog een glimlach toe – een echte deze keer - voordat hij zich half naar de tafel toedraaide. ’If you’d like to follow me?’

Separate

and

ever deadly

Clings onto my throat
and won't let go

So far so good. Jasper had Kaz onder ogen kunnen komen zonder een kik te geven – op de grimas na die waarschijnlijk niemand ontgaan was.
Ergens was het pijnlijk geweest, de man nu als Duke – en daarmee als een hogere rang dan hijzelf – te zien. Maanden terug was het Jasper geweest die kon pochen met zijn nieuw verworven status, en nu was Kaz diegene die een trede hoger stond. Alsof hij hem uit wilde dagen. Wat was zijn volgende plan? Koning van Fallen Skies worden, nu de koningin een mysterieuze dood was gestorven?

De Duke bleef even bij hem staan, waarop Jasper hem met gefronste wenkbrauwen aankeek en ook Allison haar verbazing niet meer leek te verbergen. Uit zijn borstzak haalde hij een ring – goud en gegoten in de vorm van een valk: overduidelijk van Sunfalliaanse makelij. ’Ah, that’s mine indeed!’ Riep hij nep-verbaasd uit voordat hij de ring aanpakte en weer op de juiste plaats aan zijn wijsvinger schoof. ’Where did you find it?’ Vervolgde Jasper, zich naar hem toedraaiend, alsof hij niet precies wist dat Kaz de ring op de een of andere manier gejat had als de slijmerige dief die hij dus nog steeds in hart en nieren was – old habits die hard.

Hij had hem maanden terug op dat balkon moeten neersteken.

Voor zijn eigen bestwil – en waarschijnlijk die van iedereen in de ruimte – besloot Jasper zich maar op de Duchess te focussen, die hem verzekerde dat het geen probleem was dat hij niet op het feest had kunnen zijn. ’I would have loved to be there,’ sprak hij. De waarheid – al was het maar om Kaz met zo’n idiote kroon op zijn hoofd te kunnen zien. ’But I was needed here, unfortunately.’ De reden – toekijken hoe Hathor en haar club een kosmisch wezen vereerden – liet hij maar in het midden.

Inmiddels hadden ze alle drie plaatsgenomen aan de tafel (en natuurlijk had Brekker niet eens op hem gewacht), waar de stilte snel verbroken werd door Allison die vertelde dat ze nog nooit op het eiland was geweest. ’Well, I hope you will enjoy your stay then.’ Jasper pakte de karaf witte wijn die voor hem stond en keek de Duke en Duchess afwachtend aan. ’It’s truly a lovely city, but I might be a little biased, of course.’ Hij gooide er nog maar eens een glimlach tegenaan.

Separate

and

ever deadly

Clings onto my throat
and won't let go

De ordinaire dief gaf niet eens een antwoord waar hij de ring vandaan had, maar het was zo overduidelijk dat Kaz het sieraad maanden terug gestolen had dat Jasper hem het liefst een klap in zijn gezicht had verkocht. Hij deed het erom. Op zijn opmerking gaf de Governor hem een kleine glimlach – besluitend dat het beter was om zijn mond niet open te trekken – voordat hij ook plaats had genomen aan de tafel.

Verrassend genoeg kwam de eerste opmerking in zijn richting van Brekker zelf en niet van zijn tot nu toe veel charmantere wederhelft. ‘They’ve been quite… Peaceful lately.’ De aarzelende woordkeuze beëindigde hij met een kleine zucht. De fiery Hathor en vreedzaam waren twee woorden die bijna onmogelijk in dezelfde zin konden voorkomen. ’But you know, it’s summer, so… That’s quite a big thing for them.’ Vaag, vaag, vaag – maar meer hoefde de nieuwe Duke niet te weten. Jasper hief de karaf wijn op en schonk het glas voor hen alledrie in, waarna hij deze weer neerzette.

’Thank you for your invitation, my Duchess.’ Waarschijnlijk zou het nog maanden duren voordat de eerste kans om naar Rhoynar te gaan zich weer aandeed, en Jasper kon het niet laten om breed te grijnzen toen Allison over een dansende Kaz begon – helaas had hij dat niet kunnen aanschouwen. ’Who knows,’ echode hij.

’Seere has its own, quite peculiar charms, I’d say,’ lachte hij. Nee, het was geen geheim dat Sunfall waarschijnlijk één van de beste steden van Rhoynar was om lang te kunnen vertoeven: en dat was het bruidspaar ook van plan, vertelde de Duchess. ‘Oh, that’s wonderful,’ sprak Jasper met een knik. Niet dat het nou zo’n fantastisch vooruitzicht was om Brekker nóg langer in zijn stad te hebben, maar hij kon nu net zo goed de alwetende local van zijn eigen stad gaan uithangen. ‘The church is a must-see, of course, if you’re into that, there are a few beautiful gardens just outside of the city centre… But I would definitely recommend a boat trip through the channels of Sunfall. It’s a lovely way to see the city from the waterside.’ Jaspers donkere ogen richtten zich nu op Kaz, zijn mondhoeken lichtjes opgetrokken. ‘And it’s very romantic as well.’

Separate

and

ever deadly

Clings onto my throat
and won't let go

Ging er nog iets van een lunch plaatsvinden of zou dit gesprek niet meer worden dan een luxe borrel, waarbij ze alle drie zo dronken zouden worden dat ze uiteindelijk aan tafel in slaap zouden vallen? Alhoewel, dat klonk niet eens als een zo slecht idee nu Jasper die gedachte eens had laten ronddwalen in zijn hoofd – hoe minder Kaz en hij zouden praten (of beter gezegd: passief-agressieve opmerkingen naar elkaar toe zouden maken), hoe beter.

Aan de andere kant was het mooi om te zien hoe het net getrouwde koppel zich plagerig tegen elkaar gedroeg – of eigenlijk, de reactie van de Duchess die Kaz zijn danskunsten verklapte. De tevreden grijns op Jaspers gezicht verbreedde zich alleen maar toen Allison nog eens aangaf dat er vást een andere mogelijkheid zou komen om hem te zien dansen en Kaz een timide antwoord terugkaatste. Wat had de Duke aan zijn echtgenote verteld over hem – wist ze dat ze elkaar kenden? Wat Kaz ook over hem verteld had, het kon vast niets goeds zijn, zo gokte hij. ’I do think it’s a good idea to bring the city rulers of Rhoynar together again.’ Zijn ogen rustten even op zijn glas wijn voordat Jasper de Duchess weer aankeek. ’The old Duke wanted to strengthen the bond between the Rhoynish islands, if I’m not mistaken.’ Hij bleef even stil nadat hij zijn zin had uitgesproken – de mysterieuze dood van Trystane Bayard was immers een hardnekkige roddel die rond het land ging – voordat hij het glas maar opnieuw aan zijn lippen zette.

Het antwoord dat hij van de Duke kreeg toen hij de lijst van bezienswaardigheden van Sunfall opsomde (inclusief het lachje toen hij de romantische boottocht noemde) zorgde ervoor dat hij bijna zijn glas op het witte tafelkleed liet vallen. Zei Kaz Brekker nou werkelijk dat hij hém als zijn gids wilde, of was dit één van zijn vele ironische idioterieën die hij voor het gemak maar op hem losliet, kijkend of hij zou happen?

’Are you absolutely sure you want me as your tourguide?’ Van de pure verbazing die hij voelde liet hij slechts een klein beetje doorschemeren in zijn stem, en zijn donkere ogen gleden naar Allison om haar reactie te peilen – behalve nog een slok van haar wijn leek ze muisstil te blijven. ’I’ll see if I can join you tomorrow.’ Zijn mondhoeken krulden triomfantelijk omhoog. Bring it on, Brekker. Als hij zin had om zijn honeymoon te vergallen met zijn passief-agressieve spelletjes, dan zou Jasper met plezier meespelen.