The north remembers

Het grote, logge paard waarop ze reed was één van haar favorieten. De witte reus was één van de grootste die ze in hun stallen hadden staan en de grond dreunde wanneer ze een stap zette. De merrie had ze van haar vader gekregen toen ze tien jaar oud was geworden, en nu was ze volwassen, net zoals Freyja zelf. Het was weer een koude dag in het hoge noorden. De wind was guur en zo nu en dan vielen er wat sneeuwvlokken uit de lucht.

Ze had haar lijfwachten bevolen om achter te blijven in Hillerød - immers had ze geen vader meer die hen kon opdragen om haar geen seconde uit het oog te verliezen. Ze was zelf de lady nu en kon beslissen waar ze heen ging en met wie. Freyja was geen kind meer, ze was binnen haar stad geliefd en voor zover ze wist had ze geen vijanden. Daarbij had ze een dolk aan de binnenkant van haar mantel, mocht er echt iets gebeuren.

Het leek erop dat dit één van die dagen zou zijn dat ze geen levende ziel tegen zou komen - wat op zich prima was natuurlijk. Immers was het noorden buiten de muren weinig te vinden dan sneeuw, ijs en bepaalde beesten in de dichte bossen.

Echter kreeg de dag een plotselinge wending toen ze naast zich een diepe stem hoorde. Vrijwel meteen draaide ze haar hoofd naar het geluid en hield haar witte paard in, die zonder al teveel moeite stopte met lopen en nog één maal haar hoeven stevig in de sneeuw plaatste. De man in kwestie zei dat hij dit niet elke dag tegen kwam, en daarom had ze moeten wachten. Een figuur zoals deze man kwam je inderdaad niet vaak tegen, maar dat zou hij niet bedoelen. "Pardon, who are you?" vroeg ze terwijl ze haar paard met diens hoofd zijn kant op draaide, zodat ze de persoon beter in de gaten kon houden. Wat ervoor was gebeurd met zijn lichaam had ze niet gezien.

De man stelde zich voor als Gwynnbleid, nog een bevestiging dat hij een noorderling was. Mensen uit andere delen van Fallen Skies hadden niet dat soort namen. "Freyja Skarsgård, Lady of Hillerød." De roodharige stelde zich meteen voor, dan wist hij ook met wie hij te maken had. "As long as you are not planning on stealing my horse, you may." In haar hoofd gingen meerdere scenario's rond. Hij zag eruit als een ruig iemand, zijn interesse in haar paard was lichtelijk verdacht, maar als hij iets zou willen dan had hij het nu wel gedaan - of dat moest nog komen, dus ze zou op haar hoedde blijven.

Ze keek toe hoe de uitgestoken hand van de man vriendelijk werd beantwoord door haar merrie. Het was dan ook een lief beest, wat kwam omdat ze haar met veel liefde had opgevoed. De merrie wist van wie het eten kwam, van wie het onderdak kwam. En daar kreeg ze dan ook wat voor terug. "Why wouldn't they?" vroeg ze toen, scherp opgevat. De meeste paarden hadden daar redenen voor. Freyja liet zich van de rug van het paard zakken en kwam met een zachte plof in de sneeuw terecht. Ze gooide de teugels over het hoofd van de merrie en streek met haar hand - die bedekt was met een leren handschoen - langs de witte nek van haar merrie. "Her name is Rannveig, I got her from my father."

Ze knikte kort met haar hoofd toen de ander op haar naam antwoordde. De ander maakte een opmerking over haar witte merrie en ze glimlachte kort. Bij zijn kleine verspreking keek ze hem echter onderzoekend aan.. paw..? Het werd haar al snel duidelijk, hij was een shapeshifter. Ergens was ze nu best wel nieuwsgierig, en hij liet ook meteen al vallen wat voor beest hij was. "She's a true northern horse, and we don't fear wolves. Don't we, Rannveig?" Natuurlijk verwachtte ze geen antwoord terug, maar ze had altijd al tegen haar merrie gepraat, zeker wanneer ze zich alleen voelde.

Ondertussen stond ze dus naast haar merrie op de grond, dan was het praten toch iets makkelijker dan vanaf de hoge rug van haar prachtmerrie. Een scheve glimlach kwam weer rond haar lippen terwijl ze luisterde naar wat hij te zeggen had over wolven, sommige paarden werden er inderdaad schichtig van, maar Freyja had de hare tam gemaakt voor het meeste. Haar glimlach verdween lichtjes toen hij vroeg hoe de zaken ervoor stonden in Hillerød. Terwijl ze haar blauwe ogen op de vacht van haar merrie gericht hield begon ze met spreken. "My father and two older brothers passed away recently. They were on a ship, it went down at sea and took them with it." Hierna richtte ze haar ogen weer op de man. "The city is in my hands now, and I'm not very used to ruling, but I think there have been people worse then me ruling cities." Het was niet dat ze één of andere koningin was nu, ze was enkel de Lady geworden van de meest noord gelegen stad van Falkreath.

Natuurlijk had hij gehoord wat voor een drama er in haar familie plaats had gevonden. Iedereen in het noorden had gehoord wat er met de voormalige lord en zijn zoons was gebeurd. Het was een tragisch verhaal wat zelfs het zuiden had bereikt, gezien ze steeds meer berichten kreeg van mensen die bang waren dat hun gesloten deals niet meer door zouden gaan met de stad onder haar leiding. Ze was nog steeds bezig met het uitvogelen wat er nu precies van haar verwacht werd als lady, gezien ze er nooit op was voorbereid. De man vertelde haar dat er ergere mensen aan het hoofd van een stad hadden gestaan en dat ze het vast goed zou doen. “You have?” vroeg ze geïnteresseerd, benieuwd of er nog specifieke verhalen waren die hij met haar kon delen. Het zou nooit een geheim zijn dat Freyja een bepaalde nieuwsgierigheid bezat. “If I may ask, what did people say about my fathers reign?”

Hij vertelde haar dat het belangrijk was om een aantal goede adviseurs aan haar zijde te hebben, net zoals dat het belangrijk was om iemand te hebben die haar in de gaten hield. “Easier said then done, I suppose,” zei ze bedenkelijk terwijl ze haar ogen op de witte merrie richtte. “It’s hard to know who I can trust or not these days.” Je wist nooit helemaal zeker wie je voor je had staan.