The sweet smell of innocents [Helios]

Why so serious?

I'm not the monster, I'm just ahead of the curve

He didn’t liked the big kingdoms as much as he liked the quiet nature of the forest. It always draw him back, temping him with his silence and dark shadows, temping him with their monsters. Monsters he made afraid with his own monsters. It was a long psychologic circle with him, he was on top of the food chain or at least he wanted it to be. He wasn’t a king or a high of person in the guards, he was the snake in the grass and with what he did, it didn’t matter if he was on top of the chain because in his head he already was. Looking up to a kingdom this large didn’t fear him, he was searched for many reasons and yet he wasn’t afraid to get caught in the game. Avanti always had a plan on the backup plan, he armed himself with mighty people who just … owned him something. Aside everything else he wasn’t alone like the most of their kind were, Avanti came with two others. For that he wasn’t only the head on a spike in many their imagination, he was also the head of a group, a cult, whatever you wanted it to be.

His pale fingers stroke the walls as he walked through the slightly crowed streets. He needed to be the ears on the street by day, the hunter at night, a vampire hardly needed sleep so he was good in either way of those jobs. The collar of his black rather classic jacket stood up, blue eyes hinted with something purple as he looked over the painted stones on the floor. Every single heartbeat he heard, every single breath he smelled. How gracious some bodies were, his was more. Vampires you recognized if you paid attention, just like he did.

His body brought him to one of those marketplaces, a crowded place he disliked by looking at it but forced to stay. His body stopped, resting his slim shoulder as he watched the amount of people running their lives. It was a sick joke in the end, mortals. The corner of his mouth went slightly up, imagining all the things that could possible go wrong with each one of them. He was an hunter looking for disaster but he was also to bargain with. A big part of his likeable side was the fact that he did the tasks that nobody else ever would do, how bigger the task, how higher the cost. That was why he had some royals at his side, because he did some very bad things for a very high price. His attention shifted to a young woman, falling down on the stones as she tried to safe her basket of fruit. She failed, cutting her hand in the act. He smelled the blood within seconds and it did him nothing, for that he lived over generations and blood was hardly something he really craved anymore … but he wasn’t the only one here seeing that happen …

OOC: Als je liever hebt dat ik nederlands typ dan gil je maar even. ;-)

506 WORDS , Helios  

Het was al een hele tijd geleden sinds de donkerharige jongen zich had begeven richting een van de markten binnen Navarre, maar vandaag had hij geen andere keuze gehad. Zijn supplies waren ondertussen op aan het geraken en hij moest nodig wat geld verdienen. Deze ochtend had hij een goed paard verkocht, eentje die hij zelf had groot gebracht. Een prachtige, zwarte merrie zonder enige imperfecties. Een of andere man had er veel interesse getoond en hij had hem een mooi bedrag kunnen aftroggelen. Perfect, genoeg voor hem om zijn supplies te kopen en weer terug te keren naar zijn huis. Ergens verborgen in de wouden van Navarre. Maar op de terugweg, drong opeens de scherpe geur van bloed tot hem door. Het overviel hem, alsof alle lucht in een keer uit zijn longen werd geslagen en al zijn systemen even op hol sloegen. Zijn donker bruine kijkers vonden de vrouw, die op de grond terecht was gekomen en in haar val had geprobeerd haar mandje te redden. De snee was niet bijzonder groot, maar voor een vampier was zelfs het kleinste druppeltje bloed van een afstand goed te ruiken.

Dit was nou dus precies de reden waarom hij niet langs markten wilde gaan. De kans dat iemand zich verwondde, de kans dat hij zijn abilities niet langer meer onder controle kon houden. Hij hoorde haar hart wat sneller tikken, toen ze geërgerd het fruit van de grond probeerde te rapen en hij hoorde haar zachte zucht toen ze opmerkte dat haar hand aan het bloeden was. Bij het zien van het bloed verwijdden zijn donkere pupillen wat. Hij vormde een van zijn handen tot een vuist en drukte zijn nagels zo hard in zijn vel, dat ze kleine verwondinkjes na zouden laten, zou hij geen snel helend lichaam hebben dankzij de vloek die de jongen met zich meedroeg. Voordat hij er erg in had, stond hij echter voor de vrouw, hurkte hij neer en hielp hij haar mee met de resterende appels die nog over de grond lagen. Ze liet haar ogen op hem vallen en hij zag duidelijk de schrik in haar blik, maar daar had hij geen erg in. Een schuine glimlach verscheen licht op zijn gelaat. Hey, hij zag er inderdaad uit als iemand die al duizend jaar geen slaap had gehad. Wellicht was dat deels ook wel zo, hij leed toch al aan paniekaanvallen en nachtmerries, maar deels lag het ook aan de duisternis die hem beetje bij beetje had overgenomen. Zijn rode wallen waren in ieder geval iets dat opviel, dat zeker. Hij stond op en hielp de vrouw mee overeind, het moest vast onhandig zijn om met zo'n jurk te lopen. Ze knikte hem dankbaar toe, maar toen ze langs wilde lopen hield hij haar tegen. "You're hurt." Sprak hij, terwijl hij zijn blik op haar hand liet vallen en hij vervolgens zijn gezicht vetrok toen hij rook dat ze ook haar knie had beschadigd tijdens de val. "You're hurting me.." sprak de vrouw zacht, tranen in haar ogen. Hij keek verbaasd op, nu pas merkend dat de grip die hij had op haar arm zich enorm had verstevigd. Natuurlijk geschrokken van zijn eigen kracht, liet de jongen haar weer los en zo snel als ze kon was ze weg.

Toen de geur van het bloed hem niet langer meer bezig hield, merkte hij pas op dat er een ander van zijn soort in de buurt was. De jongen was in zijn leven altijd al heel erg opmerkzaam geweest en dingen zoals dit ontgingen hem duidelijk niet. Zijn donkerbruine ogen haakten zich in de blik van de ander en automatisch vernauwde hij zijn ogen wat. Hij hield niet van zijn eigen soort. Zij waren de reden dat hij met deze vloek kampte, alsof hij al niet genoeg problemen had gehad met zijn magie.

think again.

Why so serious?

I'm not the monster, I'm just ahead of the curve

He had so much amusement, in seeing mortality suffer underneath him. All his live he felt like standing above him, with years of experience and a reputation to be well know Avanti found even amusement in the little things of life. That lady her blood filled his nose, his head and just with one blink of his eyes he shut down the need to feed into the grin of pleasure. It was funny to see how many people walked by without helping, selfish, eager to get on with their business. If he could teach them all a lesson he would but even for an immortal as him he couldn’t keep up with their ridiculous need to make children. They only would be more afraid of the night as the generation before them for each year there were more monsters to be afraid of. Avanti took joy out of that, hunting the innocent. He hardly looked over his own kind, hardly some of them had the capacity to be like him. And in all that time there were just to worthy of the title, the rituals and it was his Ayana and the giant called Achilles.

The scenery developed as a boy stepped up to her. Avanti let his head almost rest against the wall, scouting the boy before a small grin crawled onto his face, feeling pity for he know that the boy was just like him, an immortal. He helped her and Avanti wasn’t an stranger for recognizing hunger. But he kept it for his own, pointing out the obvious. Was there then no fun on his own kind either? Probably he had seen that boy somewhere in his head, but what wasn’t interesting didn’t stayed in his head so he just forgot by the weeks, months, years.

It was when she talked that his eyes shifted to the strong hold he had over her. He lifted his head away from the wall and narrowed his eyes, curious to what this could become. A vampire could feed, only they hunted you down if you did it in the obvious places … where they were able to catch you. You couldn’t catch a vampire when he was one with the darkness. He let her go, startled by his own gesture and that little grin on Avanti his lips just died away in the way he looked the woman hustle away. When she was out of sight his blue eyes traveled back to the boy, the distinct purple spark underneath it. It was his mark, the little purple gaze in his eyes. The boy looked over to him, narrowing his eyes a little and Avanti just looked back. ‘The devil would be disappointed in a soft immortal like you.’ He said, softly, not to be heard from this distance. But he was a vampire, off course he would hear Avanti his words, Avanti wanted him to hear.

506 WORDS , Helios  

De vrouw was net verdwenen uit zijn zicht, toen hij de stem van de ander hoorde. De persoon die al de gehele tijd had staan toekijken, iemand die hij niet herkende, maar wellicht ooit wel eens indirect was tegengekomen. Zijn donkerbruine ogen gleden even kort over het mysterieuze figuur heen, waarna hij zijn wenkbrauwen wat optrok toen hij de blik van de ander ontmoette. Hmn? "The devil doesn't give a crap what happens up here." Sprak hij, net zo zacht, maar toch wetend dat de persoon aan de andere kant hem toch wel kon verstaan. Vampieren hadden nou eenmaal een goed gehoor, iets waar hij al veel vaker nuttige informatie door had verkregen. Hij haalde zijn schouders wat op, geen zin hebbend om nog verder te spreken met de vreemdeling. "And I really couldn't care less what the devil thinks of me." Nope, als de duivel überhaupt bestond. Het was hoogstwaarschijnlijk een fabeltje, bedacht door een paar priesters om de mensen onder hen in het gareel te houden. Er bestond geen duivel, deze wereld was de hel en de hemel. En de dood? Dat was gewoon een oneindige duisternis, niets meer en niets minder dan dat.

De man draaide zich weg van de andere vampier en begon zijn weg te vervolgen. Hij had immers geen behoefte om het gesprek verder te vorderen met de ander, gezien het vast weer een of andere dude was die het veel te hoog in zijn bol had, eentje die waarschijnlijk al enkele jaren hier in Fallen Skies rondzwierf en dan dacht dat hij alles kon. Niet dat Helios veel anders was dan dat, maar dat ging hij natuurlijk niet toegeven.

think again.