At your command

Het beste middel tegen iedere kater: een frisse duik in de zee. Je werd meteen eens goed wakker geschud en als je dan toch moest kotsen, was het niet eens zo erg. Dus met dat idee in zijn hoofd liep hij een eindje de stad uit, richting het strand. Het grootste deel van de tijd was het er vrij uitgestorven, vooral in de ochtend en ook deze keer leek hij geluk te hebben. Af en toe keek hij achterom, om er zeker van te zijn dat hij niet gevolgd zou worden. Ergens had hij wel zin in wat me-time.

Toen hij vond dat hij ver genoeg van Isla de Juegas verwijderd was, draaide hij zich om richting het woud. Even keek hij ernaar. Het oerwoud dat het grootste deel van het schiereiland bezette, was voor het grootste deel onontdekt gebleven. En het liefst zou hij het ook zo houden. Het gerucht ging dat het er stikte van de jaguars en dat gerucht werd aangesterkt door het feit dat de meeste mensen die zich erin waagden er ook niet meer uit kwamen. Zijn zicht kwam niet tot ver in het woud: de hoge bomen blokkeerden het grootste deel van het zonlicht en het was moeilijk om langs de eerste paar rijen bomen te kijken. Het was er donker, zo ontzettend donker. Asher fronste, hij had het gevoel dat hij bekeken werd. Tot zijn grote verbazing liep hij naar de rand van het bos en hij kon zweren op het graf van zijn moeder dat hij iets zag. Of iemand. Alsof een tweetal ogen hem vanuit de duisternis aanstaarde. Dat was dan ook de reden dat hij zijn rug niet naar het woud durfde te draaien. Wat hij niet doorhad, was dat vanaf zee een overzetter aan kwam varen. Hij was immers te druk bezig met zijn eigen hersenspinsel dat zich in het woud begaf.