Brother

Hij maakte de laatste bandjes leer van zijn armor vast en trok alles recht. Hij bekeek zichzelf waarbij een mondhoekje omhoog kroop. Vervolgens keerde hij zijn rug naar de spiegel en pakte zijn zwaard van de houder, die hij vervolgens vast maakte om zijn heup. Hij was klaar voor deze nieuwe dag. Tamlin verliet zijn grote kamer, met een kingsize bed, bureau, kast vol armor, wapens en een eettafel. De kamer waar hij in leefde, vooral alleen sliep, want overdag en soms zelfs 's nachts was hij gewoon on duty. Hij was nog niet opgeroepen, maar wist dat dit elk moment kon gebeuren, daarom bevond hij zich gewoon in het kasteel. Alles leek rustig voor nu, maar hij vroeg zich af hoe lang dit zou blijven, aangezien deze rust ongemakkelijk aanvoelde en er een onderliggende spanning aanwezig leek te zijn. Het verleden werd niet vergeten en zo ook niet de daden. Er hoefde maar iets te gebeuren en de volgende oorlog zou uitbarsten. Tamlin was er klaar voor. Hij geloofde dat het vechten in oorlogen het gene was waar hij het beste in was. Aan het einde van zijn tiener jaren was hij al fel geweest en hij had in kleine gevechten deelgenomen toen hij net een knight was. Sinds hij Kings Guard was leek het alleen maar rustig te zijn.
Tamlin liep door de gangen naar het grote balkon, waar je over de stad heen kon kijken. Het was vroeg en mensen en andere wezens maakte zich klaar voor de markt. Het was altijd druk in D’auvignon en er was altijd wel wat gaande. Soms liepen dingen uit de hand, werd er gestolen of geplunderd, daarvoor waren de guards van de stad, al greep Tamlin zelf soms ook wel in als hij er toevallig was. Kings Guard of niet, hij voelde zich ook lichtelijk verantwoordelijk voor het volk zelf. Hij sloot zijn ogen voor een moment terwijl de wind door zijn nu loshangende, goudblonde haren waaide. Het was een koude wind en hij wist dat er weer een strenge winter opkomt was, dat was ook het gene waar de mensen en wezens van Navarre zich zich op voorbereidde.

Zijn gespierde armen leunde op de balkonwand terwijl zijn helder blauwe ogen over de omgeving heen gleden. Tamlin had de voetstappen aan horen komen en wist ook meteen wie het was. Dit werd bevestigd toen hij in zijn ooghoek een mannelijke elf naast hem plaats zag nemen. Lucien. Tamlin hield zijn blik op de stad gericht terwijl hij eerst nog even zweeg. Hij had een goede band met zijn broer, maar er was één ding uit het verleden die hem nog elke dag dwars zag. Iets waar hij nog nooit sorry voor had gezegd en nog elke dag mee werd geconfronteerd wanneer hij zijn broer aankeek. Opnieuw waaide er een windvlaag door zijn lange goudblonde haren en vervolgens verliet er een zucht zijn mond. "Ik heb nooit mijn verontschuldiging aangeboden," begon Tamlin tegen zijn broer, waarna hij weer zweeg. Op een plein, een stukje verder weg zag hij twee mensenjongen met elkaar sparren. Houten zwaarden in aanslag. Een stukje van hun verwijderd zag hij een man, die lesgaf aan deze twee kinderen. Dit deed hem denken aan Lucien en hem. Tamlin verwijderde zijn blik van zijn uitzicht en wende zich tot Lucien. "Het spijt me voor wat ik je heb aangedaan, toen tijdens The Great Burning," sprak Tamlin. Hij was geen gevoelsmens en een verontschuldiging kon dus wel jaren op zich laten wachten. Tenminste, in woorden, in daden had hij al zijn best gedaan om het goed te maken. Tamlin geloofde ergens dat Lucien hem allang had vergeven, maar hijzelf had zich nog niet vergeven. Wie wist zou dat voor hem ook nooit gebeuren, want Tamlin had het oog van Lucien afgenomen. Het nieuws van hun dode ouders had hun bereikt en Tamlin was door het lint gegaan. In zijn Leeuwen, beter gezegd, welpen vorm had hij toen uitgehaald naar het gezicht van Lucien, toen Lucien Tamlin had willen stoppen om Aeron op te zoeken, wat überhaupt een onmogelijke taak was geweest. Zijn broer had hem enkel willen beschermen en Tamlin, ook al was hij zeven geweest, had Lucien daarvoor laten boeten, ook al was hij zich daar niet bewust van geweest. De leeuw in hem kon hem een stuk feller laten overkomen dan dat hij soms bedoelde. Want ja, een leeuw was ook een heftig beest en moeilijk te temmen.

Oh Tamlin wist wel dat zijn broer zijn excuses niet hoefde. Waarom precies wist hij dan weer niet, maar Tamlin wilde het gewoon gedaan hebben. Het ongeval was nu zeker vijftien jaar geleden en nog steeds had hij nooit zijn excuses aangeboden. Tot aan nu. Het moest er uit, dus het kwam er uit. Zijn verontschuldiging kwam er dan misschien wat moeizaam uit, want hij was er gewoon geen ster in. En de reactie die Lucien hem gaf had hij ook kunnen verwachten. Lucien hoefde zijn excuses niet, want volgens hem had het nog slechter af kunnen lopen. Tamlin gromde wat en en zweeg, zijn ijsblauwe ogen nog steeds op de twee mensen kinderen geweest. Één van de jongens sloeg met zijn houten zwaard omlaag, naar de been van het andere jongetje, waarschijnlijk had hij verwacht dat het andere jongetje deze aanval zou afweren, maar dit gebeurde niet. Het jongetje waarvan hij een harde tik tegen zijn been aan had gekregen stapte naar achteren en de andere jongen die had uitgehaald ging meteen naar hem toe. Het leek er op alsof hij zich direct verontschuldigde. Tamlin wierp zijn blik er vanaf en draaide zich om. Nu leunde hij met zijn rug tegen de balkonwand. Zo had het gemoeten, direct sorry zeggen en niet als een lafaard maken dat je wegkomt. Hij besloot er verder niet meer op te reageren. Tamlin had zijn excuses aangeboden, de woorden waren er uit en Lucien had zijn excuses afgewimpeld als een irritante vlieg. Prima. Hij ging zich er niet druk om maken. Tamlin legde zijn hand op de schouder van zijn broer. "Dan ben ik blij dat het gewoon goed zit," vervolgde hij. Vervolgens tikte hij tegen zijn zwaard aan. "In de mood om wat te sparren?" Vroeg hij vervolgens. Trainen kon je nooit genoeg.

Tamlin kon best serieus en gevoelig aangelegd zijn, al was dat laatste iets wat hij eigenlijk nooit liet zien. Nu toevallig omdat schuld gevoel hem toch dwars had gezeten en hij oprecht van zijn broer hield. Het had voor hem uit de lucht gemoeten, ook al had Lucien gezegd dat het echt niks meer uit maakte en het vele malen erger had gekund. Tamlin had zijn blik van de jongens afgewend en zijn hand op de schouder van Lucien gelegd. Zijn broer en de enige andere levende elf die hij hier kende. Samen waren ze hier groot gebracht, door mensen en mensen alleen nadat hun ouders omgekomen waren. En Tamlin vroeg zich af hoe het leven was geweest als zij tussen meerdere elfen hadden geleefd, zoals hun ouders vroeger waarschijnlijk wel gedaan zouden hebben. En waarom waren hun ouders eigenlijk naar Navarre verhuisd? En waarom was zijn vader hier bij de Kings Guard gekomen en daarna Lord Commander was geworden van de Kings Guard. Allemaal onbeantwoorde vragen die hij nooit hardop zou uitspreken en ook nooit beantwoord zouden worden. Had Lucien dezelfde vragen in zijn hoofd?
Lucien stemde met hem in om een potje te gaan sparren en Tamlin grijnsde breed en merkte vervolgens een soort vertwijfeling bij hem op. Ooit zou Tamlin hem wel vragen wanneer zijn broer nou eens zou ophouden met het dragen van dat masker. Lucien opende de deur en gebaarde dat hij voor mocht gegaan gevolgd door woorden waarin hij princess werd genoemd. Tamlin trok zijn wenkbrauw op en duwde Lucien vervolgens door het gad van de deuropening heen. "Schei uit, sister," grauwde hij en liep vervolgens zelf door de opening heen. Ze moesten een paar trappen naar beneden om vervolgens op de open plek te komen waar door wel meerdere gespard en getraind werd.

Tamlin wist wel dat één van Lucien's motieven was om hem te beschermen, door ook een Kings Guard te zijn. De langharige blonde elf was het er niet mee eens, dat mocht geen motief zijn en daarbij kon Tamlin zichzelf prima beschermen. Maar misschien zat hij er ook naast, Lucien had het namelijk nog nooit hardop uitgesproken. Wel wist Tamlin dat zijn broer beschermend van aard was naar hem toe.

Lucien opende de deur en gaf hem voorrang waarbij hij de blonde elf 'princess' noemde, waarop Tamlin reageerde door hem een duw door de deuropening te geven. "Schei uit, sister," reageerde hij dan ook grauwend. Hierop sloeg Lucien hem weer tegen zijn achterhoofd aan. Tamlin lachte en wierp hem een uitdagende blik toe. Hij zou zijn broer straks wel een lesje leren, wanneer ze aan het sparren waren.

Nog elke dag was het wennen om Lucien met zo'n masker te zien, het masker van een vos. Een toepasselijke masker, zowel bij zijn karakter, haarkleur en zijn shapeshifter dier. Tamlin vroeg zich af wanneer Lucien zijn masker aan de kant zou leggen, zou stoppen met dragen en zijn litteken zou accepteren. Tamlin had hem dat litteken gegeven en het feit dat Lucien daardoor een masker droeg raakte Tamlin, al liet hij dit vrijwel niet merken. Tamlin duwde de gedachtens weg en liep verder door de hallen, trappen af tot ze op de begane grond waren. Hij droeg zijn zwaard langs zijn heup en legde zijn hand er op. Vervolgens kwam hij bij de deur die naar het plein waar je kon trainen toe leidde. Tamlin opende de deur en richtte vervolgens zijn heldere ogen op zijn broer. "After you, m'lady," sprak hij gevolgd door een knipoog.

Een oog minder en een heftige litteken sierde het gezicht van Lucien die Tamlin maar af en toe zag, aangezien zijn broer voornamelijk een masker droeg en hij hem dus maar zelden zonder zag. Soms overwoog Tamlin om een opmerking te plaatsen, iets in de trant van 'die litteken maakt je alleen maar stoer als Kings Guard zijnde, misschien tref je nog eens een leuk vrouwtje.' Tamlin hield zich echter wijselijk in. Van de twee was Lucien degene die zichzelf het beste beheersen kon, als iemand controle over Tamlin kon houden, was hij het. Tamlin was inderdaad iemand die een gevaar voor zichzelf kon vormen. Want het was niet zijn omgeving die per se een gevaar vormde voor de blonde elf, je moest hierbij alleen maar terugdenken aan de gebeurtenis van vele jaren geleden.

Nu was het Tamlin's buurt om de deur formeel open te doen voor zijn broer, wie hij aansprak met m'lady. De rol met zijn oog ontging de blonde elf niet en hij grijnsde breed. Elkaar een beetje opfokken vlak voor het sparren was niks mis mee. Tamlin liep achter zijn broer aan en had nu ook zijn hand op zijn zwaard. Hij liep half om zijn broer heen en keek hem vervolgens met een katachtige, uitdagende blik aan. Hij grijnsde, waarbij zijn tanden wat ontblootte. "Ben je er klaar voor, broer?" Vroeg hij en klemde zijn hand om het handvat van zijn zwaard. Tamlin vocht vrij weinig met wapens, aangezien zijn handen, welke in klauwen konden veranderen, al wapens opzich waren. Met de lege hand vechten was meer zijn ding, al was het ook zeer riskant. Maar je moest het zwaardvechten nooit verleren.