There's a ghost in me

Het was druk in de pub, in het altijd levendige centrum van Brightwater Keep. Het was immers al laat op de avond, bijna middernacht, dus de meeste zeemannen die voor de avond of langer in de stad waren zaten zo’n beetje op elkaar gepropt in de toch al warme ruimte. Het overgrote merendeel was luidkeels dronken en schepten in steeds harder wordende tonen op over hun veroveringen van die avond – welk meisje in welk bordeel ze hadden gehad. Cesare, die alleen aan de bar zat gebogen met een half-vol glas ale voor hem, wilde dat hij het zelfde kon zeggen. Of in ieder geval dat hij een stuk meer beschonken was dan dat hij nu was. Misschien dat hij dan de ronduit pijnlijke herinneringen aan vanavond kon uitblokken.

Het had in eerste instantie zo’n goed idee geleken. De courtisanes in de bordelen waren immers professionals; als zij een man niet aan de gang konden krijgen, moest er wel iets goed mis zijn. Cesare had gedacht dat het onmogelijk moest zijn dat hij daar niet zou kunnen... performen, dus was hij naar een van de vele bordelen in de stad gegaan, had zijn geld neergelegd, en was een van de meisjes naar een kamer gevolgd. Ze was prachtig geweest, precies de juiste rondingen en een geruststellende glimlach, en ze had haar uiterste best gedaan, maar— niets. Niet eens een sprankje opwinding. Geen enkele lichamelijke reactie. Na een half uur had Cesare moeten toegeven dat het er niet inzat en was hij, pijnlijk beschaamd, vertrokken. Het meisje had hem het grootste gedeelte van zijn geld terug aangeboden, maar hij had zich zo vernederd gevoeld dat hij het niet had kunnen aannemen. Hij was het bordeel uitgevlucht voor ze iets anders kon zeggen en had zijn heil gezocht in de pub waar hij nu was, en het glas ale voor zijn neus.

Achter hem klonk luid gejoel. Hij wierp een blik op de tafel, waar zich een groep overduidelijk bezopen piraten bevond. Een van het stel had, om welke reden dan ook, zijn shirt uitgetrokken en stond boven op de tafel terwijl hij zijn spieren aanspande en ronduit belachelijke poses aannam. Maar Cesare’s blik bleef hangen, gefixeerd op de beweging van goed ontwikkelde spieren onder een zongebruinde huid. Er kroop een rilling langs zijn ruggengraat. Het was enkele lange momenten voor hij zich bewust werd van wat hij aan het doen was en hij zijn blik abrupt afwendde. Nee. Nee, nee, nee. Dat betekende niets. Het betekende niets dat hij de hele tijd bij het meisje in het bordeel niets gevoeld had en nu kriebels in zijn buik voelde. Er moest wel iets anders met hem zijn. Hij was ziek – dat moest het zijn. Of het was door te veel alcohol, ook al had hij pas een half glas op. Het betekende niets. Met een gefrustreerde zucht vouwde hij zijn armen over elkaar op de bar en liet zijn hoofd erop vallen. Het betekende niets, bleef hij zichzelf vertellen.

&Jasper

Het gejoel achter hem bleef maar voortduren, alsof de mannen aan de tafel wisten wat er in Cesare’s hoofd omging en hem er nog eens extra mee wilden pijnigen. Cesare hield zijn gezicht stevig tegen zijn armen gedrukt en telde in zijn hoofd langzaam tot tien; toen dat niet werkte, telde hij door naar honderd. Rond de dertig klonk er een stem naast hem, maar aangezien Cesare vrijwel niemand kende in Brightwater Keep met uitzondering van Asher – met wie hij enkele dagen eerder afgesproken had voor een klus – duurde het even voor hij doorhad dat de woorden aan hem gericht waren. Langzaam hief hij zijn gezicht op uit zijn handen en kwam oog in oog met een ruw uitziende man, compleet met stoppelbaard en gouden ringen rond zijn vingers. Cesare was eventjes afgeleid door de reflectie van het licht op de sierraden van de man; het duurde daarna nog enkele momenten voor de woorden van de man goed en wel bezonken waren.

“Oh,” zei hij, ietwat schaapachtig, en wierp een blik op zijn glas ale. Bij binnenkomst had hij niet echt nagedacht over zijn keuze in drank; hij dronk zelden en na zijn ronduit desastreuze avond in het bordeel wilde hij gewoon iets dat gemakkelijk wegdronk, in de hoop dat hij zijn herinneringen kon verdrukken. Tot nu toe had het echter niet gewerkt; het had hem eigenlijk alleen maar misselijk gemaakt. Maar dat paste wel bij zijn stemming, dus trok hij het glas naar zich toe en nam een slok. Hij trok een gezicht. Die smaak was echt zwaar onplezierig. “Denk niet dat een wijn me kan helpen,” mompelde hij in zijn glas. Meteen daarna realiseerde hij zich wat hij gezegd had en wilde hij dat hij zijn woorden kon terugnemen. Hij wierp een blik op de man naast hem en schonk hem een pijnlijke glimlach. “Sorry. Slechte avond. Negeer me.”

Een van de mannen aan de bewuste tafel achter hem had zich een weg naar de bar gebaand en was bezig zijn uitgebreide bestelling naar de barman te roepen. Aangezien Cesare zich niet breed had gemaakt, was er rondom hem de meeste plek om te staan, wat waarschijnlijk de reden was dat de man nu praktisch tegen hem aangedrukt stond zodat hij nog een hand op de bar kon zetten terwijl hij wachtte op zijn bestelling. Tot Cesare’s ontzetting was het dezelfde man die eerder zijn shirt uitgetrokken had. Oh in godsnaam. Met een rilling die hij net niet kon onderdrukken leunde Cesare weg van de man en zijn kilometers aan spieren en draaide zich verwoed terug naar zijn glas. Ineens leek de ale duizend keer beter dan eerst.