A Flower for my Curiosity ~Nyx~

Met een snelle tred maakte ze haar weg door de donkere steegjes van de stad. Ze was bijna niet herkenbaar door de lange jas die ze aan had waarvan de capuchon over haar hoofd zat. In de verte hoorden ze de geluiden van de levendige avond stad. Reizigers waren aan het zingen en praten onder het genot van een groot glas bier of mede. De lichten van de tavernes en de bordelen verlichten de straten en hier en daar hing een fakkel. Zelf hield ze in een hand een rond olie lantaarntje. Nu was deze nog overbodig maar waar ze naar op weg was had ze het zeker nodig.

Ze had eerder die dag in een taverne een oudere man horen praten. Om de man zaten verschillende mensen, de ene ruig, de andere nieuwsgierig. Toen ze hoogte had gekregen van het gesprek was ze zo onopvallend mogelijk dichterbij gekomen en had op die manier vanaf een klein afstandje verborgen mee kunnen luisteren. Hij vertelde over een grot ten westen van de Brightwater Keep. In deze grot zouden bloemen, hij noemde ze dwaalster bloemen, groeien die met middernacht open zouden gaan. Hiertussen zouden er een paar zijn die oplichten. Het had erg onrealistisch geklonken en sommige mensen waren al afgehaakt. Maar toen de man zei hoeveel één z’n gloeiende bloem waard was, was het direct stil geworden. Blikken hadden zich onderling gewisseld en de man had een grote slok mede genomen. Met een klap had hij zijn glas neer gezet en zei dat deze zoektocht echter niet zonder gevaren was. Want in de grot was ook een monster waar zelfs de ruigste van de ruigste nog voor zouden weg deinzen. Er was namelijk nog niemand, geen een dorpeling of piraat, ooit levend van terug gekomen.
Eigenlijk had Lyra verder willen luisteren. Ze hield nou eenmaal van verhalen. Maar ze had toch echt belangrijkere dingen te doen dan rond te hangen in een taverne.

Terwijl de tijd verstreek en de dag zich ontplooide als een dag net zo als alle andere dagen, merkte ze hoe haar gedachtes afdwaalden naar het verhaal van die man. Haar natuurlijke nieuwsgierigheid en smacht naar kennis zorgde ervoor dat er allemaal vragen in haar hoofd opborrelden. Hoe zou de bloem er uit ziet? Hoe zou die ruiken? Van welke bloemen familie zou die zijn? Wat voor monster zou er leven? Was het echt zó gevaarlijk? Was het gevaarlijk voor haar? Zou het monster er überhaupt zijn? En natuurlijk de vraag; Was het verhaal wel echt?
Deze dwalende gedachtes hadden er voor gezorgd dat ze soms niet opletten en van sommige mensen te horen kreeg dat ze haar hoofd er bij moest houden. Zichzelf dwingende dat te doen had ze dus de maalstroom weg onderdrukt.
Toen de avond echter aanbrak en ze niet langer ‘nodig’ was kwamen de vragen, gedachtes en scenario’s al snel weer terug. Deze, en haar honger naar avontuur, hadden er dan ook voor gezorgd dat ze voor middernacht de stad had verlaten. Bepakt met de benodigdheden en het lantaarntje liep ze dan ook snel over de paadjes richting het westen. De plek waar deze grot onder aan een klif zou moeten zijn.

Enkele tijd was voorbij gegaan toen ze aankwam bij deze kliffen. Haar zilvere ogen gleden naar de hemel en haar sterren. Het was een rustige nacht en de lucht was open. De afdaling van de klif zou daardoor een stuk makkelijker gaan dan wanneer het stormde, althans dat dacht ze.
Deze gedachten was echter waar geweest want ze was heelhuids van de klif afgeklommen en was zo voor het gapende gat verschenen. Voor haar lag een diepe grot waar een klein stroompje zee water naar binnen vloeiden. Achter haar hoorde ze hoe het zee water zachtjes kabbelde en de sterren fonkelde aan de hemel. Haar toe fluisterende, via het geluid van het wateroppervlakte, dat ze zich om moest draaien in plaats van zo gestoord te zijn om die onbekende duisternis in te gaan.
‘Let’s do this.’ Fluisterde ze in zichzelf waarna er een dappere grijns om haar lippen krulde en ze de eerste stap zetten.

Het lantaarntje gaf een vale gloed af en verlichten de grot maar een beetje. Het zachte gerinkel van de kogels in het buideltje, haar ademhaling, het stromende water en achter haar het afstervende geluid van de zee, waren de enige dingen hoorbaar. Voor de rest was het doodstil. Naarmate ze verder liep werd het steeds donkerder en donkerder en was ze blij dat ze het lantaarntje bij zich had.
Een beetje op haar hoede, haar aandacht bij de omgeving houdende, trippelde ze verder. Een aantal minuten waren voorbij gegaan en ze begon zich af te vragen of het niet allemaal een fabel was. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat iemand een onwaar verhaal vertelden. Deze gedachten verdween echter toen ze in de verte hoorden dat het water leek neer te vallen. Haar ogen werden groot en haar nieuwsgierigheid borrelde op. Met een wat sneller, minder voorzichtiger, loopje ging ze verder.
Uiteindelijk veranderde de cilinder vorming van de grot zo dat het breder werd en zag ze hoe het stroompje over een bepaalde horizon verdween. Zo kwam ze uit bij een ronde ruimte wat duidelijk gevormd was door de natuur zelf. Het stroompje viel ongeveer een halve meter naar beneden, van een stukje rotsen af, om zo neer te kletteren in water. Lyra stond boven op deze rotsen en keek de kamer rond. Haar ogen gleden langs de muren en ze probeerde zo ver mogelijk te kijken tot waar het licht van haar lampje reikten. In de ruimte was een soort rond meertje met in het midden een klein eilandje. Op dit eilandje zag ze allemaal dezelfde bloemen staan. Ze leken blauw, al kon ze het niet goed zeggen door het warme licht van haar lantaarn. Het water leek niet oppervlakkig en de vraag hoe diep het zou zijn kwam omhoog.
Behendig sprong ze naar beneden en lande op de ondergrond die gelijk lag met het meertje en het eilandje. Opeens klonken de woorden van de man door haar hoofd. Als ze de juiste bloemen zou willen vinden zou ze haar licht moeten doven. Met deze herinnering bracht ze haar lantaarntje omhoog en keek erna. ‘Here goes nothing.’ Fluisterde ze zachtjes en draaide de lucht toevoer dicht. Nog even keek ze om zich heen en een flikkering van spanning was in haar ogen te zien. Dit zicht verdween echter toen het vlammetje doofde en de kamer zich hulden in een alles omvattende duisternis.
Het enige wat ze nu had was haar zelf, haar hartslag en haar ademhaling. Het was akelig stil en beknellend donker. Als nu het monster tevoorschijn zou komen dan zou ze het niet eens kunnen zien. Met deze gedachten voelde ze even een milde steek van angst waardoor ze haar kaken op elkaar drukten.

Alsof de grot haar emoties had geroken en haar gerust wilde stellen werd de ruimte opeens, langzaam, gevuld met een licht blauwe gloed. Op het eilandje begonnen de bloemen zich een voor een te openen en een paar gaven inderdaad een prachtig licht af. Het was werkelijk een wonderbaarlijk mooi aanzicht. Haast alsof je je waanden in een schitterende droom wereld.
Met grote ogen staarde Lyra naar de bloemen en verscheen er een brede lach op haar gezicht. De spanning die ze net nog had gevoeld werd weg gespoeld door het felle licht. Met een zacht lachje klapte ze even haar handen in mekaar en rende naar het meertje toe. Hiervoor stond ze stil en zetten haar voet net boven het water. Volledig geconcentreerd op haar voeten bracht ze ook haar andere voet naar voren. Ieder ander mens zou in het water zakken en dat was ook wat er gebeurt zou zijn als Lyra zich niet concentreerden. Maar in plaats van dat bleef ze magisch zweven in de lucht en wist zo ook haar volgende voet neer te zetten. Alsof ze balanceerde op een onzichtbare loopplank liep ze rustig over door de lucht heen over het water. Soms was haar telekinetische gave toch wel heel handig.
Toen haar voeten het vaste land weer raakten zakte haar concentratie weg en had ze alleen nog maar zicht voor de bloemen. Het waren echt prachtige creaties van de natuur. ‘Wouw.’ Fluisterde ze en knielde neer. Ze had er maar één nodig dus zoveel schade zou ze hier niet aanrichten. Uit haar schouder tas haalden ze een glazen pot en zetten die naast zich neer. Vervolgens planten ze haar vingers in het gras en begon om de bloem heen te graven. Zo gebeurde het dat ze uiteindelijk de bloem, met een deel aarde waar de wortels in zaten, op tilden. Kort keek ze er naar en kon een glimlach niet onderdrukken. Hierna stopten ze de bloem met de aarde in de pot, deed de dop er op en plaatsten deze weer in haar tas.
‘Hah!’ Klonk ze triomfantelijk terwijl ze opstond. ‘Quest geslaagd, mythe bewezen en geen monster gezien! Wat een top nacht!’
Ze had haar zin nog maar net afgemaakt toen ze achter zich het water hoorden bewegen. Bijna tegelijkertijd met dit geluid hoorde ze ook een soort grommend, brommend, gesis. Een geluid waarvan haar nekharen recht overeind gingen staan. Ze voelde hoe er wat water druppels op haar hoofd vielen en zo via haar voorhoofd over haar gezicht gleden. Een onaangename rilling gleed over haar rug en een gevoel van spanning verspreiden zich door haar lichaam.
Langzaam draaide ze zich om, hopende dat ze zo min mogelijk geluid zou maken. Eenmaal helemaal omgekeerd zag ze hoe het blauwe licht een groot wezen verlichten. Met zijn sissende geluid en fel gelen ogen keek het Lyra aan. Zijn grote geschubde lichaam was bedekt met een laagje water, of slijm, waardoor het blauw, door het licht, glansden. Het lichaam had de vorm van een slang met bij de kop wat uitstekende punten. Lyra moest omhoog kijken om zijn kop te kunnen zien want het wezen torende zeker wel vijf meter boven haar uit. Toen ze het recht aan keek werd de woedende toon in zijn sissend gegrom duidelijker. Want als blikken konden doden was zij nu levenloos neergevallen.
Haar mond had al die tijd, toen ze het monster in zich opnam, open gestaan. Pas toen ze wat zei had ze het gesloten om daarna weer te openen en de woorden te laten klinken.
‘Oh boy.’ Had ze ademloos gezegd en was voor even bevroren weg gezakt in awe door dit grote, onbekende, weerzinwekkende wezen.