Big bro

BIG BRO

De zomer had plaats gemaakt voor de herfst en dat merkte je aan alles. De dagen werden korter, de temperaturen daalden en alle paden waren bestrooid met geelbruine bladeren. Het zou niet meer lang duren voordat heel Falkreath bedekt zou zijn met een flinke pak sneeuw. Agnar was hier geboren en getogen, dus hij wist niet beter. Toch was het elke winter weer even afwachten of alles goed zou gaan. Zijn kleine, maar compacte hut was redelijk weerbestendig, maar er hoefde maar één goede storm langs te komen of hij stond misschien niet meer overeind.

De blonde Noorman liep door de straten van Skorravir. Hij zou straks weer op weg naar huis gaan, maar hij wilde nog wat eten in slaan. Eenmaal aangekomen bij het marktplein zag hij Anna. Zijn zusje woonde in stad en werkte als dienstmeisje voor de Jarl en zijn vrouw. Het was zwaar werk, maar je kreeg er wel een slaapplek en maaltijden voor. Ze stond met haar rug naar hem toe en dat bracht hem in de gelegenheid om haar onopgemerkt te benaderen. Vanuit het niets sloeg hij zijn armen om haar schouders, terwijl hij even door haar lange blonde haren woelde. "Dat is alweer een tijdje geleden."

BIG BRO

Anna schrok, maar toen ze zag dat het haar broer was en niet één of andere gek kon ze alleen maar glimlachen. ”Agnar,” riep ze enthousiast. Ze had twee emmers in haar handen, maar die lagen ondertussen op de grond. Gelukkig waren ze leeg, want Agnar wist dat als er iets van waarde in zou zitten en ze het nog terug moest brengen naar de Jarl en zijn vrouw, dat ze niet blij zouden zijn. ”Ben je aan het werk?” vroeg hij toen ze eenmaal de emmers weer had opgeraapt. Hij wilde haar daarbij niet storen, maar het was alweer een tijd geleden dat hij zijn zusje voor het laatst gesproken had.

BIG BRO

Agnar hoefde ze nergens zorgen over te maken. Althans,  dat was min of meer wat Anna zei. Ze had het goed bij Lady Zephyra. "Ik ben zo blij dat Odin mij een veilig thuis en te eten heeft gegeven." Ze bofte maar, want hij moest nog steeds voor zichzelf zorgen. Als er iets aan zijn hut mankeerde dan was hij diegene die het weer zou moeten repareren. Zelfde gold voor het voedsel, dat moest hij zelf kopen en klaarmaken. Anna begon plots over hun moeder. Of hij wist hoe het met haar ging. Blijkbaar was hij niet de enige die bezoekjes aan moeders uitstelde. De vrouw woonde ook net aan de andere kant van Skorravir in het bos. ”De laatste keer dat ik haar zag ging het wel prima,” liet hij haar weten. De laatste keer was alleen wel weer een aantal weken terug, dus de situatie kon zomaar eens veranderd zijn.