Huginn, Muninn see and hear, whisper all in Odin's ear

Juist zodra de jarl aan zijn dagelijkse training wilde beginnen stormde er een dorpeling het trainingsveld op. Hijgend komt hij op adem en Vald draait zich direct richting de man. Lichtelijk verbaasd bekijkt hij het schouwspel en drukt zijn bijl in het zand. Huginn en Muninn, verwachten u verderop in het dorp

Nog voordat hij vragen kon stellen verdween de man en liet hij Vald met lichtelijke vraagtekens achter. Natuurlijk wist hij wie Huginn en Muninn waren. Maar waarom ze voor hem waren gekomen? Misschien was Odin hem vandaag goed gezind en zou hij hem rijkelijk belonen. Of .. hij had een taak voor hem. Een die hij en hij alleen uit kon voeren. Lichtelijk ijdel grijnst de jarl dan ook en trekt zijn shirt weer aan en drapeert zijn mantel om zijn schouders.

Zodra hij dan ook aankomt bij de rand van het dorp kijkt de jarl om zich heen. Lichtelijk geïrriteerd aangezien hij de bedoeling van de hele situatie niet meteen wist loopt hij door. Wellicht dat Odin hem vanzelf wel aan zou spreken?

Na nog een x aantal minuten te hebben gelopen gaf hij het op. Degene die zijn tijd had verdaan kon nog wel eens een heel groot probleem hebben als de jarl eenmaal terugkeerde in de stad. Zodra hij zich eenmaal wilde omdraaien om terug te keren hoort hij ineens de vaag onbekende stem. Abrupt zoekt hij waar het geluid vandaan kwam en grijp hij vanachter zijn rug de bijl die hij mee had genomen tevoorschijn. Wanneer de stem dan voor een tweede maal weerklinkt ziet hij een ‘oude’ man gehuld in een donker gewaad op zich af komen. Lichtelijk achterdochtig laat hij de bijl lager zakken en bekijkt de man die zich inmiddels een weg richting hem baande..

Zijn hoofd kantelde hij ligt niet zeker van wat er zojuist gebeurde laat hij de bijl in het zand zakken en steunt er met zijn handen op. Hij moest toegeven dat zulke verhalen wel degelijk goed voor zijn ‘ego’ waren. Als mensen serieus zo over hem spraken dan kon dit nog wel eens veel gaan betekenen voor de toekomst. De jarl richt zijn ogen weer op de man.

Vertel mij eens.. vreemdeling. Wat heb je te zoeken op de grens van mijn land? begon hij. Zijn stem ditmaal weer lichtelijk geïrriteerd. Het was duidelijk dat deze man tot dit moment geen angst kende. Dit had hij al gauw door aan de manier waarop hij zo open tegen hem sprak en de manier waarop hij hem de rug weer toekeerde. Voor nu zou hij zijn ’toneelspel’ gewoon meespelen en zien waar hij uiteindelijk op uit zou komen. Odin. Sprak hij kortaf. Odin heeft mij gezegend met deze rijkdommen en schatten die ik bezit.

Vald lachte. Hij kon de humor van de man wel waarderen en wellicht was de man voor hem tot nu toe de enige geweest die zijn mening openlijk durfde te geven zonder zich meteen angstig terug te trekken. Hillerød is in verval geraakt sinds de stad overgenomen is door Freyja. Begon hij lichtelijk geïrriteerd. Hillerod was ooit een bruisende viking stad maar sinds de muur daar omheen geplaatst is is daar niets meer van over. De mensen binnen de muren zijn zwak te noemen. De vrouwen kunnen zich niet meer verdedigen tegen aanvallers. Het liefst wilde hij de hele wereld al vertellen over zijn plannen. Zijn plán om het meest dodelijke viking leger te creëren sinds Odin zijn bestaan. Hij was niet voor niets Jarl geworden en zou niet sterven zonder iets betekend te hebben. Tenslotte moest hij zijn familie goed achterlaten. Je bent blijkbaar bekend met mijn naam. Maar ik ken jou niet. Ging hij verder met een haast grommende stem Wie ben je? Kwam er kortaf achteraan.

Het duurde niet lang voordat de man voor hem weer begon te praten. Het was overduidelijk dat deze man genoeg woordenschat voor hen beiden. Wat Vald nog wel eens goed uit zou kunnen komen. Kort knikt hij. Instemmend met zijn woorden. Ik moet wel. Iemand in dit verrotte dorp moet de leiding op zich nemen. Grapt hij er achteraan. Maldred it is. Eindelijk had hij een naam bij het gezicht. Het gezicht wat de jarl zowel intrigeerde als irriteerde. Maar nog altijd won zijn nieuwsgierigheid het. Maldred zou wel eens een belangrijke schakel kunnen worden in zijn plan. Noem me Ragnvald. Jarl klink zo oud. Kort verzet hij zijn handen die hij tot noch toe op het handvat van zijn bijl liet steunen en hoort hij de woorden van Maldred aan. Waar hij al eerder aan dacht werd bij deze bevestigd. Dit was een gouden kans voor hem.  Een ultieme test voor hemzelf en de man voor hem om zijn diensten te bewijzen. Wellicht. bromt hij. Ik zoek nog iemand, die zogezegd goed is met zijn woordenschat. ging hij verder. Iemand die voor mij kan spreken en goed is met strategieën. Iemand die mijn rechterhand wil zijn en mijn ogen bij mijn afwezigheid. Lijkt dit je wat?