Those who cannot hear the music

Ze was hier gisteren aangekomen in het dorp en was openlijk begroet, iets wat ze zeker apprecieerde na maanden tussen mannen geleefd te hebben. Ze moest constant op haar hoede zijn en zich sterk voor houden, wat niet altijd vanzelfsprekend was bij Penelope. Ze moest toegeven dat het makkelijker werd naarmate de tijd verstreek, dat wel. De afspraken die ze gemaakt had met haar crew waren ook goed en waren zeker al van pas gekomen. Zo wist haar crew dat ze niets met haar moesten beginnen. Het was gewoon not done. Ze gaf hij de nodige vrijheid en zorgde voor momenten op land waar ze vrouwelijk gezelschap op konden zoeken, dus ze hadden niets te klagen. En zo kon ze nog een tijdje verder gaan. Momenteel bevonden ze zich een aantal dagen op het land. Haar crew had zich in de grote stad gevestigd, terwijl Penelope zich een dorp verder had begeven. Hier stond ze dan, leunend tegen de muur van een houten woning, kijkend naar de man die even geleden het dorp binnen stapte. Op zijn beurt werd hij begroet door een bende jonge meisjes die vrolijk met bloemblaadjes over de norse man heen gooide. Je kon aan zijn gezicht zien wanneer de bom ontplofte en de ergernis de bovenhand had. Penelope sloeg haar armen over elkaar en hield de man in de gaten die actie ondernomen had om de begroeting te aten eindigen. Bij de komst van een vrouw, waarschijnlijk een moeder van één van de meisjes, en het onverstaanbare gefluister dat er volgde, trok ze even een wenkbrauw op. Blijkbaar kwamen de woorden aan als een schok. Natuurlijk vroeg Penelope zich af wat er gezegd was, zoals de meeste mensen dat wel zouden willen weten. "Good job, you gave them the fright." zei ze luidop, zodat ook de man het kon horen. Penelope bleef staan waar ze stond, geen vin verroerend.

Penelope was de laatste tijd vaak in gesprek met andere mannen, vooral Captains, om mogelijke doelwitten te spotten en uit te kiezen. De man die een eindje verder stond, gaf haar niet meteen de 'captain-indruk', al liet zijn gedrag wel zien dat hij niet zomaar iemand was, een reden meer om haar aandacht op hem te richten. Een opmerking over zijn actie rolde dan ook over haar lippen, in eerste geval om zijn aandacht te trekken. “So what exactly did you gain by saying that?” Bij het horen van zijn antwoord, haalde ze haar wenkbrauw even op, waarna een glimlachje haar lippen sierde. "Your attention." Was haar simpel antwoord, waarna ze zichzelf weg duwde van de muur. Het was haar opgevallen dat de bewoners zich verwijderd hadden van het plein, alsof de twee vreemdelingen hen zo van het leven zouden beroven. Ze liet haar blik even gaan naar de woning van de vrouw die opgekomen was voor de jonge meisjes. Ze had lijkbleek gezien toen hij iets in haar oor fluisterde. "You scared them away with words. What did you say?" Vroeg ze zonder enige twijfel of aarzeling in haar stem. Ze was benieuwd en was dan ook rechtuit om een antwoord te krijgen. Vele probeerden er vaak een verhaal bij te verzinnen, terwijl de vraag direct stellen vele makkelijker was. Het kwam natuurlijk niet altijd goed over, maar ja, veel meer bereikte je niet door er een heel boek bij te vertellen. Je verloor enkel maar kostbare tijd, tijd die je kon vullen met andere, nuttige, dingen.