Queen Victoria [OPEN]

De zachte wind langs zijn wang voelde koud aan. Het begon steeds kouder te worden in deze omstreken. Ook de regen zou snel komen, maar dit was hij gewend. De man had zijn lokken net weer kort gesneden met het mes dat hij bij zich had, het blonde haar danste met zijn stappen. Geld verdient met een geschoten hert, had hij betaald voor de overnachting bij een herberg. Het knisperende geluid van zijn schoenen tegen het zand en de stenen van het pad. Om hem heen rezen de muren van huizen. Het was een kleine stad, bekend om de vissers en piraten. Een mooie haven met prachtige schepen en een vismarkt kon je vinden. Mensen waren druk met zichzelf bezig, het halen van goederen of de plaatselijke pub binnen lopen voor een drankje. Zijn heldere blik gleed over de straat en zijn prachtige kenmerken. Oude daken en de regenpijp die omhoog klom langs de poort. Het gezang van een vrouw die onder de douche stond, condens kwam uit hetzelfde raampje. Wat jongens die achter elkaar aan rende met houten zwaardjes,  de man week uit en keek ze na met een grijns. De jonge naïeve kinders. Hij hoorde ze roepen en spelen, het klonk als muziek in zijn oren. Ooit zouden ze uit groeien als sterke krijgers en hun land beschermen. De als wat oudere vrouw die hij passeerde met het mooie hoedje, haar jurk vol plooien. Ze glimlachte naar hem en hij knikte vriendelijk terug. Op zijn hoofd een mooie hoed tegen regen of zon, die hij even oplichtte. Hij volgde zijn weg tussen het smalle straatje en kwam uit op een schattig pleintje. Ondanks dat het kouder werd, de zon scheen nog altijd en ze was hem goed gezind. Met het zicht op het plaatsje voelde hij een soort trots. Het was altijd een avontuur om op de nieuwe plekken te komen op zijn reis. Mensen ontmoeten die hij nog nooit had gezien, geuren proeven en nieuwe ervaringen. Met de jutte rugzak om zijn arm en over zijn schouder stak hij het pleintje over. Hij richtte zich op de masten die achter de huizen tezien waren. Het geluid van die paarden die passeerde, koetsen die ook hun weg door de menigte zochten. Er liepen heel wat mensen en ieder individu was ook weer anders. Hij liep langs een kraam met vers brood. Het vulde zijn neus met de meest heerlijk verse geuren. Hij sloot een moment zijn ogen en draaide zich om. ''Een baguette alstublieft.'' vroeg hij. De vrouw keek hem aan met een lieve glimlach. ''Maar natuurlijk meneer, en op welke naam mag ik het zetten?'' Hij grinnikte zacht. ''Archie, mevrouw.'' Ze pakte het in met een stuk papier en na het betalen wenste ze elkaar een fijne dag. Een heerlijk plan; naar de haven en dan genieten van het uitzicht, de schepen en zijn nieuwe stokbrood.

Uiteindelijk kwam hij aan bij de haven zelf. Archie keek met twinkeloogjes om zich heen. Overal lagen schepen en liep scheepslui. Je hoorde geschreeuw over dek en naar de kade, zag grote gespierde mannen lopen. Je kon vanaf hier ruiken dat de vismarkt wel vlakbij moest zijn. Hij was een liefhebber van vis, zwemmen en de manier waarop deze mannen leefde bewonderde hij. Terwijl hij over de grote kade liep trok hij een stukje van zijn stokbrood. Het heerlijk knisperende geluid klonk heerlijk in zijn oren, net als de smaak in zijn mond. Toen hij langs de schepen keek viel hem opeens iets op. Er zat een heel mooi meisje langs de haven die hij zo snel niet had verwacht. Ze had een prachtig wit paard bestegen en het deed Archie gelijk denken aan dat ze wel rijk moest zijn. Haar naam en afkomst was Archie echter onbekend, dus dit trok zijn nieuwsgierigheid. Hij liep op haar af en ving haar blik. Toen Archie voor haar stond pakte hij zijn hoed af in een mooie beweging, keek haar vriendelijk aan. 'Goodday madam. Aan het genieten van de majestueuze schepen?'' was zijn zogezegde openingszin. Daarna zette hij de oude hoed weer op. Zo te zien had het paard ook zijn stokbrood in de gaten, want het rook ook heerlijk vers.

Wolken dreven langzaam voorbij met het idee dat ze daar eeuwig zouden hangen. De dag was vredig en de schepen lagen hun tijd uit te zingen tot ze weer het wilde water op konden gaan. Het was werkelijk een geweldig tafereel om te zien hoe alle mannen kneiterhard werkte aan het dek. Hoe ze dingen overgooide, in de touwen klommen en ook goederen op en af brachten. Het was weer snel herladen nu ze aan land waren. Archie had zelf nog nooit echt op zee gezeten en had daar ook niet de behoefte aan. Hij hield van de rivieren, meren en zee.. maar toch. De zee was groots, woest en in de grootste stormen levensgevaarlijk. Daarbij vond hij het geen fijn idee in de zee dat je door sterke stromingen mee getrokken kon worden. In een rivier had je nog aan beide kanten land en een klein meer had vaak niet eens een echte stroming. Buiten het feit dat er bij meren soms drijfzand tevinden was. Hij had wel eens verhalen gehoord over drijfzand en kon het zelf ondertussen ook herkennen. Gelukkig was hij er zelf nog nooit in gelopen. Ondertussen had de vrouw zich op een muurtje geplaatst naast haar witte paard. Archie was nieuwsgierig naar haar. Hij vroeg haar of ze de schepen aan het bewonderen was, wat hij niet zo gek zou vinden. Het waren prachtige dingen om te zien. Hij kende de vrouw niet, maar haar uiterlijk van een prachtige jurk leek zo te zijn alsof ze zich niet vaak op een schip bevond. Toch wist Archie wel beter dat je een boek niet op de kaft moet beoordelen, dus dat oordeel liet hij even varen. "Ik ben vooral deze groep rovers in de gaten aan het houden." hoorde hij haar zoete stem zeggen. Archie grinnikte en knikte. Altijd waakzaam en oplettend als een vrouw kon zijn, zou ze hier ook wel haar bedoelingen achter hebben. ''Dan denk ik dat ze wel uit mogen kijken. Je lijkt me niet iemand die snel van haar stuk te brengen is. Stukje stokbrood?'' Het laatste vroeg hij door het stokbrood richting haar te wijzen op een open manier. Hij nam er zelf een stukje van en at het op. Zo ontnam hij het beetje achterdocht over vergiftiging als ze dat al gehad had. Ook het paard was nu dichterbij gekomen. Rustig aaide Archie het dier over zijn hals. Het paard was heerlijk zacht en voelde goed verzorgd. Misschien had het wel in dezelfde stal gestaan als waar hij vannacht geslapen had, maar dat betwijfelde Archie. Hij voelde hoe het hoofd van het paard tegen Archie zijn borst duwde. ''Okey, okey dan prachtig ros. Je mag ook een stukje.'' waar hij bij glimlachte. Hij brak wat van het brood af en legde dit op zijn vlakke hand zodat het paard dit er makkelijk af kon happen. Wanneer je het tussen je vingers deed, dan was er een kans dat het dier per ongeluk in je vingers kon bijten. ''Mooi dier is het, vind hij de stad niet vervelend?'' glimlachte hij. Opeens bedacht Arch zich dat hij zich nog helemaal niet had voorgesteld, maar wel al haar paard had gevoerd. ''Excuses, mijn naam is trouwens Archie.'' sprak hij met open houding terwijl hij naast het paard bleef staan.