Howl

howl

Met een toonloos gezicht staarde ze naar de man die haar vierkant aan het uitlachen was. Haar kiezen waren op elkaar geklemd. Ze werd gek van het geluid dat uit zijn keel kwam en wilde het liefst een zwaard boven halen om hem het zwijgen op te leggen. Ze wist dat het niks zou uitmaken als ze dat zou doen. Hier, ter midden van de stad. HIer kon ze niks maken tegenover deze kerel. Hij had teveel back up en als ze zoiets zou maken zou niemand haar hier nog willen. Ze haatte het, dat ze door haar stomm gender zo werd gekleineerd. Ze mocht dan wel een vrouw zijn maar ze was krachtig op haar eigen manier en dat wilde ze maar al te graag aantonen. Haar hand gleed van het lemmet van haar zwaard af waarna ze zich strak omdraaide en boos de zijkant van haar kar vastnam. Met een stevige beweging sprong ze op het houten ding waarna ze met een fel geluid, gevuld met woede en frustatie Siommis aan het stappen maakte. Haar gezicht stond strak maar in haar felblauwe ogen stond onweer. Het gelach van de koopmannen weergalmde nog door de straten heen terwijl ze langzaam verder van ze werd verwijderd.
Die zak van een Morris had genoeg roddels over haar en haar familie verspreid. Het was dan ook niet vreemd dat ze zo uitgelachen werd als ze zelf maar probeerde een samenwerking te gaan krijgen. Ze wist al van dag een dat ze alles zelf moest doen maar dit was belachelijk. Ze was zogezegd zwak en nutteloos. Ny, die vanachter in de bak lag, liet even een spontaan geblaf horen. Kalm keek het meisje met de vuile en slordige kleren op. Ze spoorde haar knol even aan wat aan de zijkanten te gaan stappen van de weg, zodat enige voorbijganger het slakkentempo van haar kar niet moest volgen en rustig kon verder rijden of lopen. Zij was onderweg naar huis, naar de boerderij, waar ze Nemesis van stal zou halen en even zou kijken wat ze aan de andere kant van Fallen Skies kon doen. Ze zou opweg gaan naar Brighwater Keep. Het was een lange rit maar het zou het zeker waard zijn als ze daar iets vond.  

howl

Rustig duwde ze zichzelf even goed op de kar waarbij de hengst kalm verder wandelde over de weg. Hij had de spanning niet echt in zijn lijf. Dus veel had ze niet door. Het geroffel van hoeven tegen de licht verharde weg liet haar niet eens opkijken. Ze hoefde niet te weten wie het was. Als hij business had met haar zou hij het wel laten weten. Ze spoorde het dier aan om wat sneller te gaan. Niet om de ander voor te blijven maar eerder omdat ze gewoon sneller terug bij de boerderij wilde zijn. Toen het geroffel van het paard echter minder hevig werd keek ze op, woorden zouden volgen en anders was het een stare off. Beide gevallen zou ze gewoon pissed off zijn. Ze haatte dit, waarom konden mensen haar gewoon niet met rust laten? Ze had dingen te doen. "Er is een Direwolf in de beurt en ik neem aan dat je niet ten prooi wilt vallen," Hoorde ze. het was een elf, zo te zien. Ze wist niet goed wat hij van haar wilde verder. Ze trok enkel even een wenkbrauw op en keek toen droog naar haar dikke knol. Een direwolf. Hier ergens. Ja dan kon ze niks maken. Moest ze een iets opofferen. Haar knol kon onmogelijk een snel tempo aangaan met dit wrak achter zijn gat. "Okay, where is the bloody thing?" zei ze even met een lichte botte ondertoon. "I mean... Sure, where do I go to hide.. Or something..?" zei ze even wat lichter met een rol van haar ogen. Ze moest haar tanden op elkaar klemmen om niet een reeks vloekwoorden naar zijn kop te gooien. Hij bedoelde het allemaal goed en wel Marv, je moest niet zo boos zijn op alles dat ademde en leefde. 

howl

Was het vreemd dat ze geen greintje interesse toonde in haar eigen leven of dat van haar paard? Okay dat van haar loyale paard was wel zowat handig. De hond in de achterbak, Ny, was wel iemand die slim genoeg was om gewoon naar huis te rennen. Maar ja. Marvelynn was zo goed als levenloos. Ze was lusteloos en leeg en had geen interesse in echt te leven. Ze had geen echte actie in haar leven en wist dan ook niet wat ze moest verwachten. Ze had wel gehoord van direwolves enzo maar echt gezien had ze nog niet. Ze reisde ook nog niet zo lang. Ze had wel genoeg in rengalop monsters gezien. Maar dan was alles zo snel dat je amper de tijd kon nemen het dier te observeren. Niet dat ze dat normalitair zou doen maar het was maar een visie die ze gaf. De elf lichte een wenkbrauw op. Haar woorden konden vreemd aangehoord worden, daar gaf ze hem gelijk in. "So you wanna fight?" Hmn? "I never said that!" zei ze even ietwat van slag tegen de ander. Ze snoof echter en spoorde Siommis aan op sneller te gaan. De kar kraakte even luid onder de kracht die omhoog werd gedreven. Ze kon moeilijk deze elf gaan uitschelden in gedachten, hell, ze was zelf deels elf. Gelukkig niet halfblood maar quatroblood was wel genoeg om je mondje wijs erover te houden. "Fighting it is," Klonk er echter schuinachter haar. Even keek ze schuin op, waarna ze snel opkeek naar waar hij aan het kijken was, ze zag echter nog niks. Ze was een mens, een normaal mens. Ze had niet de verbeterde zintuigen van een shapeshifter of wat dan ook. Hoe dan ook nam ze zijn woorden niet lichtjes nu en sprong ze recht om zowat meteen op de rug van het koudbloed paard te gaan springen. Ze koppelde de riemen vast en herstelde de teugels waarna ze even omkeek en zuchtend keek naar de kar die met een plof loskwam en langzaam van de weg afdwaalde om tot stilstand te komen met een slepend geluid in het grasveld naast de weg. Daar gingen haar inkopen van de dag. Rustig spoorde ze de hengst aan om wat vuur in hem te krijgen. Ondanks dat hij een koudbloed was was hij ook goedd genoeg om te rijden. Niet snel genoeg maar wel een extreem goed uithoudingsvermogen. Ze was niet vn plan een van haar paarden te laten sterven hier. Weet je wel niet hoeveel geld die beesten konden kosten? Die had ze niet en ze had hem nodig voor de handel. Nyska was ondertussen al verdwenen. Ze wist niet goed waarheen maar de hond kennende zou de veilige route genomen hebben en naar huis gerend zijn. Een coward was hij, inderdaad, maar hij was wel slim genoeg om dat te doen. "How do you even fight a direwolf," zei ze even met weinig interesse in haar stem. Ze had een zwaard en ze had haar boog en een koker met wat pijlen in. Maar meer had ze niet. Daarbij, als ze eerlijk mocht zijn, had ze nog nooit tegen een monster gevochten. Maar goed, dat wist men inmiddels al. 

howl

Rustig spoorde ze haar dier aan om verder te gaan. Hij was alles behalve gewoon om bereden te worden enn spanning was in zijn rugspieren te voelen. Het was jammer dat het zo moest verlopen maar veel keuze had ze niet. Dit was de wereld in wat ze was gaan leven en dit was hoe ze haar dagen moest slijten. Wat een bullshit was het ook. Alles verliep altijd kut en dan ging je dood. Leven was ook goed hoor... Ja, als je geld had was het goed. Verder betekende het niet veel. Zoals voor hun, die nu zouden sterven, of niet, aan de aanval van een direwolf... great and all but she had like plans for tomorrow. Oh well jammer en helaas. Het tempo werd verhoogd terwijl ze besloot om de passen van de man te volgen. Het paard waar ze op zat ging over in een galop en had het duidelijk moeilijk maar het was niet onmogelijk. Hij had een uithoudingsvermogen die ver kon rijken en dus had ze er alle vertrouwen in dat dit goed zou gaan. Nou ja, als ze nog niet wolvenvoer was geworden tegen dan. "Niet alleen of met z'n tweeën," klonk er van de elf af. Ze week haar blik van hem. "Al zal je bij de tweede optie meer kans maken dan alleen," Ja dat klonk haar ook maar zo logisch. Het was jammer dat ze niks kon maken want helaas nou wat kon zij? Niet heel veel. Buiten met een zwaardje staan zwaaien was het enigste wat ze kon in deze situatie dood gaan en nja, het was niet ideaal nu dus liever niet. En liever dood gaan in een gevecht dan aan een stom iets zoals met je domme kop ergens blijven staan of te koppig, kuch, zijn om te luisteren naar je medemens. Ze had ook het meest heerlijke karakter in heel Fallen SKies of niet dan? "Zeker als één van de twee een Shapeshifter is," Toen ze kort opkeek kon ze nog net een knipoog van hem opvangen.
Toen hij versnelde, leek Siommis bijna meteen ook te versnellen. De pikzwarte hengst strekte zijn lijf en nam passen die groter waren dan dat van de merrie. Hij was niet alleen koudbloed, maar ook warmbloed stroomde door zijn aderen. Het maakte hem een stuk sneller dan andere boerenpaarden en een stuk meer... begaanbaar. "A shapeshifter? What's your animal?" vroeg ze even onder haar adem waarna ze kort weer voor zich keek. Alsof een conversatie in een levensgevaarlijke situatie de normaalste zaak van de wereld was en er niet een gigantische bloeddorstige wolf achter je aanzat. You know, just life.