Used to be golden

golden

  Het was een dag zoals een ander geweest... als ze dit niet had moeten doen. Een buurman die niet ver van hun boerderij woonde was een van haar beste klanten. Hij verkocht specerijen en rijke stoffen op de markt. Zij leverde beide aan hem en kreeg goed betaald. Maar vandaag was het anders. Het was tijd om zijn kraampje te openen maar in de plaats daarvan stond hij voor haar deur; hij was ziek en zijn zonen op tocht, iemand moest hem helpen vandaag. Nors had de jonge dame ingestemd. Ze had de kar van de kerel gevuld met al de spullen die naar de stad moesten. Ze was voorzichtig in de omgang terwijl ze de scheldende woorden van de koopman maar in ontvangst nam. Met een boos gezicht staarde ze voor haar uit, niet goed wetende waarom ze deze job zelfs had opgenomen. Grommend sprong voorop de kar en spoorde ze zijn oude boerenknol aan om vooruit te gaan.
Eenmaal aangekomen in de hoofdstad was het al bruisend van het leven, ziekelijk gewoon. De werkvrouw stopte en begon de kar uit te laden om het kraampje te vullen met producten die vandaag geld zouden opbrengen. Dat was ook de enigste reden waarom ze hier was, geld. Ze intresseerde zich in niks anders en dat had de oude koopman ingezien. Fucker ook. Zuchtend zorgde ze ervoor dat haar kraampje afgewerkt was waarna ze even omkeek en afwachtte tot de oude buurman op kwam dagen. Ondertussen was er genoeg volk op de straten gekomen om wild leven in de stad te brengen. Hatelijk gewoon, vond ze, echt hatelijk. Ze kokhalsde van deze drukte, belachelijk gewoon. Haar lege blik bleef strak voor zich uit staren. Niet roepende enzo zoals een normale koopman. Ze was ook niet een marktsvrouwtje, ze was een handelaar. Ze leverde, ze verkocht niet. Toen ze echter oog kreeg voor een knappe vrouw slikte ze even. Rijk, goed. Het was echter toen deze opeens wijn morste op de stoffen dat ze even zachtjes bromde. "You better pay for that!" zei ze alles behalve op een aardige toon. Ze was op haar teentjes getrapt en dit betekende iets cruciaals; als die vrouw het niet kocht was dit een verloren stukje stof. Stomme dikke nekkenwijven ook.

golden

Ze vernauwde haar ogen even. Deze dame ging haar strot nu al uit. Wat een kutwijf was dit. Met een schuin oog staarde ze zowat naar de konijnen die opgestapeld lagen als verkoopwaren, het standje naast haar. Met een simpel handgebaar zou ze de kleine dieren terug tot leven kunnen wekken en dit kind een lesje leren. Maar ze wist dat haar magie een verboden kunst was. En als ze deze in openbaar wilde gaan beoefen moest ze nog veel leren. Ze zou niet zomaar iets doen. Het was vrij irritant. En ze besefte nu hoe handig de kunsten waren. Misschien moest ze het wel overwegen opnieuw te doen. Haar moeder zou het graag aanhoren. Het was immers zo dat in haar bloedlijn de eerst geboren dochter een necromancer werd. Ze had verhalen verteld over vrouwen van haar lijnen die verboden dingen hadden gedaan. Van kinderen terug brengen van de dood tot echte legers maken van lijken. Het was een walgelijk iets om over te spreken, maar in Marvelynn's jeugd was het een kwestie van normale praat geweest. Het was echter dat ze had geleerd van de buitenwereld hoe ze ermee moest omgaan buiten de muren van haar huis.Toch... Ze besefte het nu. "How dare you, a mere peasant, make demands and talk in such manner to a lady?" De vrouw achter het kraampje richtte zich op waarbij ze haar formaat duidelijk uitte. Ze was deels elf en had een maat boven de gemiddelde vrouw. Ze reikte bijna aan de negentig maar wist uit ervaring dat elven de twee meter konden halen met gemak. Het grootste deel van haar bloed was menselijk, dus het was dan ook normaal dat ze niet die hoogte bereikte. Haar snelheid, elegantie en lengte waren echter wel een indicatie. Ze had geen puntoren, maar dan wel de opvallende ogen van de elfen, die vaak fel afstaken tegen hun lichaam aan. Ze had helderblauwe, al dan niet felblauwe ogen. Ze lichte altijd op bij het gebruiken van magie, iets dat ze dus, opnieuw, niet hier ging doen, maar details.
Kalm zuchtte ze even waarna ze even wees naar de stof die dame had verpest. "You're gonna pay for that," zei ze opnieuw terwijl ze haar wenkbrauwen wat ophaalde en haar strak aankeek zonder verder nog iets te zeggen. "I don't care who you are, you're gonna pay for that," zei ze even rustig. Haar kalme houding was iets dat nu was verschenen. Waarom? Als de ander niet betaalde nu, wist ze al precies wat ze ging doen om het anders te verkrijgen. De ander kon dus gewoon weg wandelen, er een discussie van maken of gewoon goud geven. Het was te zien of ze echt een bitch was of gewoon een kuttige mierenneuker.