I'm done with the noise

noise

Ze had Nemesis aangespoord en was langs de kunstlijn gereisd op naar de noordelijke streek van Fallen Skies. Ze voelde al snel hoe de hitte van de woestijn van Valyria plaats maakte voor een iets kouder klimaat. Ze mocht zichzlg van geluk prijzen dat ze niet de hogere gebieden moest opzoeken. Ze wist dat haar ros die tocht niet zo makkelijk zou kunnen maken. Ze wist dat hij natuurlijk zou opgeven na enkele stappen en dat wilde ze niet. Het was te gevaarlijk voor een paard zoals hem om daar te gaan. MIsschien als ze een ander had zou ze die route doen, maar nu niet. Kalm keek ze even naar Ry. De grote hond wandelde loyaal aan de zijde van haar paard en hield alles nauw in de gaten. Hier op de grens wist je nooit wat je kon verwachten uiteraard. Ze besloot echter wel gewoon de stap erin te houden en niet over te gaan in draf. Ze wilde geen onnodige ongelukken veroorzaken en onbekend gebied. Even zuchtte ze waarbij ze kalm haar rugzak wat goed trok. Haar zadeltassen waren goed gevuld maar ze drooeg op haar rug haar boog en koker gevuld met pijlen. Aan haar riem was haar zwaard te vinden en ergens had ze nog wel een dagger. Ondanks dat ze eigenlijk niet mocht vechten had ze het gewoon meegenomen. Ondanks alle woorden die haar ouders haar hadden toegeworpen en de woorden van zoveel andere mensen. Ze konden de fucking boom in.
Toen Ry even luid blafte en begon te grommen hield ze meteen halt. Nemesis keek meteen even alert op toen de hond even zijn geluiden liet horen... Maar toen de oortjes van de hengst zich ook naar een bepaalde plaats bewogen wist ze dat er iemand moest zijn. "Hello?!" klonk er star en ietwat boos van de meid af. Een hand was al op haar zwaard aan het rusten. Ze zou geen foute stappen zetten hier.