Knock knock

Tanya keek uit het raam en zuchtte. In de tuin speelden wat kinderen met een bal, en dat gaf haar heimwee naar vroeger. Vroeger speelde ze net zo zorgeloos als die kinderen. Maar nu was ze een handmaiden, van nota bene de lady van Hillerød. Well, dat was toch wel wat anders dan wat die kinderen te doen hadden. Over de lady gesproken... ze moest van zichzelf zich zo nu en dan bij Freyja melden, gewoon zodat ze van alles op de hoogte was van de behoeften van haar lady. Ze glimlachte even zwakjes waarna ze haar blik afwendde van het raam. Ze haalde haar schouders op. Hup, Tanya, wees weer vrolijk. Ze had vroeger van haar moeder geleerd dat wanneer je nou eenmaal een glimlach op je gezicht toverde en vrolijk deed, je op den duur ook vrolijk was. En dat klopte. Want door de jaren heen had ze dat op zulke eenzame momenten gedaan en dan was ze weer de vrolijke Tanya. En persoonlijk vond ze die leuker dan de eenzame, terugdenkende, Tanya. Dus, ze toverde een glimlach op haar mooie, smalle gezicht, streek een haarlok achter haar oor, en liep met kortdate passen haar kleine kamertje uit.

Het duurde een tijdje voordat ze eindelijk bij de vertrekken van Freyja was aangekomen. Ze friemelde even aan de zoom van haar cape en keek naar de deur die de ingang van Freyja’s kamer was. Haar ogen stonden helder en een glimlach sierde haar gezicht. Tanya snoof even en ademde weer uit, en hief haar hand op. Zachtjes, in een vrolijk ritme, klopte ze op de massief houten deur. ”Lady Freyja?” sprak ze zachtjes met haar zangerige stem. Het zou best kunnen dat Freyja ergens anders was, want dat gebeurde wel eens vaker. Maar Tanya hoopte dat Freyja zich in haar vertrekken bevond. Niet alleen omdat ze zich zorgen  maakte om haar lady, ook omdat ze Freyja al haar hele leven kende.

Freyja riep vanuit haar kamer dat Tanya binnen mocht komen, en dus opende de brunette voorzichtig de deur. Ze keek om het hoekje en zag Freyja op haar bed zitten. "Goedendag, Freyja." begon Tanya met een glimlach op haar gezicht. Ze wilde iets doen, niet weer naar buiten staren, en heimwee naar vroeger hebben. "Kan ik nog iets voor je betekenen? Mijn handen jeuken om even wat te gaan doen." sprak ze vervolgens. Ze liep een paar stappen de kamer in, en vouwde haar handen voor haar buik. Vervolgens wipte ze wat op haar voeten, wachtend op een antwoord. Misschien dat ze anders wel even langs de keuken kon gaan, daar waren vast wel klusjes om te doen. Niet dat ze die geweldig leuk vond ofzo, maar ze moest gewoon nu iets doen. Maakte niet uit wat.

Eigenlijk voelde Tanya zich altijd wel op gemak bij Freyja, of ze nou haar lady was of niet. Want ze kende de roodharige vrouw al sinds ze jong was, en nou ja, ze beschouwde haar gewoon als een goede vriendin van haar. En ze was er helemaal van overtuigd dat Freyja precies hetzelfde voelde bij haar. Toen Freyja opperde dat Tanya wel haar haren zou kunnen invlechten, werd haar glimlach nog breder en knikte even. Ondanks dat ze goed bevriend was met de lady, moest er toch enige formaliteit bleven, was de handmaiden van mening. "That sounds like a good idea," sprak ze waarna ze de deur achter haar sloot, en vlug naar het tafeltje tegen de muur, en schoof een stoel achteruit, zodat Freyja daar kon zitten. Vervolgens pakte ze de kam uit een van de vele laatjes, waarvan Tanya precies wist wat waar lag. Vervolgens keek ze weer terug naar de lady, en gebaarde ze naar de stoel. "If you want to take place on this pretty chair, my lady." sprak ze geamuseerd, want ooh wat vond ze het fijn om even tijd te hebben om bij te kletsen met haar vriendin.